محمدرضا جوکار - گروه ورزش یک مربی فوتبال در شیراز اعتقاد دارد که بیشترین چیزی که باعث افول فوتبال در این شهر شده است، کمبود زمین مناسب است؛ او راه نجات فوتبال شیراز را در ساخت زمین‌های خوب و البته استفاده از نیروهای بومی می‌داند. سردار بابان متولد کوردستان عراق است و یک مربی دوتابعیتی محسوب می‌شود؛ البته او تقریباً تمام دوران زندگی خود را در ایران زندگی کرده است. در شهر سلیمانیه عراق به دنیا آمده، مادر ایرانی و پدر کُردزبان دارد و اهل شیراز است. با او گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید: شما در چه تیم‌هایی بازی کردید و از کی وارد عرصه مربی‌گری شدید؟ من در تیم‌هایی چون شیرین فراز کرمانشاه، سایپا، سپاهان، راه آهن، مرصاد، شالیزار کامفیروز و برق شیراز در رده‌های کشور و زیرگروه کشوری بازی کردم و از سال 93 شروع مربی‌گری را آغاز کردم. در تیم‌های شیرازی فعالیتم را شروع کردم و مربی‌گری در سطح کشور را با برق شیراز استارت زدم؛ چه در رده جوانان و چه در رده امیدها. سپس در لیگ بزرگسالان استان در باشگاه شالیزار کامفیروز ادامه دادم و تونستم از همین‌جا با مربی‌های اسمی بزرگی در لیگ ایران همکاری کرده و تجربه‌های زیادی کسب کنم. می‌دانستم با اینکه عاشق بازی کردنم، اما یک روزی دیگر شرایط بدنی اجازه بازی کردن را نمی‌دهد؛ بنابراین تصمیم گرفتم که کار مربی‌گری را هم شروع کنم تا بتوانم کمکی به جامعه فوتبال کرده باشم. به نظر شما بزرگترین معضل ما در رده‌های پایه چیست و چرا فوتبال شیراز دچار افول شده است؟ به نظر من اولین مسئله ما در رده‌های پایه، نداشتن زمین مناسب است؛ زمینی که فوتبال‌آموز بتواند شروع تکنیکش را به بهترین شکل ممکن یاد بگیرد و بتواند تاکتیک‌هایی که قرار است در زمین مسابقه پیاده کند را به بهترین شکل انجام دهد. نداشتن چمن طبیعی مناسب برای فوتبال‌آموز از سنین پایه، کار را خیلی سخت می‌کند؛ واقعاً نمی‌شود در چمن‌های نامناسب کار کرد و چمن مصنوعی‌های هم آسیب‌های زیادی به بازیکن وارد می‌کند. فوتبال شهرمان به دلیل نداشتن زمین‌های استاندارد، دچار اُفت شده است. دلایل اتفاقات خشونت‌باری که هر از گاهی در فوتبال کشور و به خصوص در رده‌های پایه شاهد هستیم، چیست؟ خب وقتی که هر کسی بیاید و به سادگی بتواند مدارک مربی‌گری را بگیرد و خیلی زود هم وارد عرصه مربی‌گری شود، این اتفاقات پیش می‌آید؛ کاری هم از کسی ساخته نیست و در این میان بازیکنان فوتبال پایه آسیب زیادی می‌بینند. عملکرد تیم‌های شیرازی حاضر در لیگ یک را چطور دیدید؟ آیا توانایی رسیدن به لیگ برتر را دارند؟ عملکرد این تیم‌ها هم با وجود چنین زمین‌هایی، نمی‌تواند آن‌چنان چشمگیر باشد، اما در خلاقیت‌های فردی و تیمی و کادر مربی‌گری خوب است و نتایج قابل‌قبولی دارد. اما باز هم باید تأکید کنم که زمین نامناسب به طور کلی کیفیت را پایین می‌آورد. هر دو تیم خوب شیراز چه شهر راز با سرمربی‌گری ستار زارع و چه فجر شهید سپاسی با سرمربی‌گری مهدی رجب‌زاده، در زمین‌های مناسب نتایج خوبی گرفته‌اند، اما بازی‌هایی که در زمین نامناسب دارند، کارشان را سخت می‌کند. معمولاً نتایج نشان داده که تیم‌هایی که سرباز وظیفه می‌گیرند در لیگ یک خوب و باکیفیت بازی می‌کنند و هر چند سال یک‌بار به لیگ برتر صعود می‌کنند، ولی توانایی ماندن در لیگ برتر را ندارند؛ چرا که ابزار لازم در بهترین لیگ ایران را نمی‌توانند داشته باشند؛ چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ بازیکن. اما تیم‌هایی که خصوصی در لیگ یک کشور شروع به فعالیت می‌کنند، شاید در اوایل کار نتایج خوبی نگیرند، اما رفته‌رفته بهتر می‌شوند و زمانی که صعود کنند، حتی در لیگ برتر هم برای قهرمانی می‌جنگند. پس استان فارس با بازیکنان بومی خودش به راحتی می‌تواند در سطح اول کشور عرض اندام کند. تیم ملی را چقدر دنبال می‌کنید؟ به نظرتان نقاط ضعف و قوت ما چیست؟ تیم ملی را که طبیعتاً زیاد دنبال می‌کنم و در اول حرفم در مورد تیم ملی آرزوی صدرنشینی چه در جام ملت‌های آسیا و چه در انتخابی جام جهانی دارم. همه تیم‌های ملی دنیا نقاط ضعفی دارند و ما هم داریم؛ این برمی‌گردد به کادر فنی تیم ملی که باید بسیار باهوش باشند و با پوشش ضعف‌هایی که در تیم هست، آنها را برطرف کرده و حتی به نقطه قوت تبدیل کنند. تیم ملی فعلاً برای حضور در جام ملت‌های آسیا میانگین سنی خوبی دارد، اما برای جام جهانی بعدی این میانگین بالا می‌رود و دچار مشکل می‌شویم. امیر قلعه‌نویی باید به فکر تزریق بازیکنان جوان و حرفه‌ای به ترکیب تیم ملی باشد. اما نقطه قوت زیادی داریم؛ یکی از آنها این است که چند بازیکن لژیونر داریم که در سطح اول دنیا بازی می‌کنند، ولی خب ما بازی‌های دوستانه با تیم‌های لول اول دنیا را نداریم و خودمان را با تیم‌های بی‌کیفیت محک می‌زنیم؛ این اصلا خوب نیست. عملکرد تیم ما در جام ملت‌های آسیا می‌تواند بهتر از این باشد؛ ما همیشه نشان داده‌ایم که خوب هستیم، توان فردی بالایی داریم و می‌توانیم قهرمان شویم. درباره عملکرد تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا چه نظری دارید؟ باز هم باید به مسئله زمین اشاره کنم؛ ما زمین مناسبی برای بهتر شدن نداریم! بازیکنان ما چرا وقتی در زمین کشورهای آسیایی بازی می‌کنند، نتایج بهتری می‌گیرند، اما در خانه کارشان سخت می‌شود؟ چون اینجا قبل از اینکه توپ به بازیکن برسد، بازیکن امکان تغییر جهت دارد! بازیکن اول باید به فکر کنترل خوب باشد و بعد حرکت بعدی را انجام بدهد. هافبک‌های ما از بازی خارج می‌شوند و نمی‌توانیم از زمین خودمان بازی را به شکل مطلوب شروع کنیم. برای نزدیک شدن به استانداردهای فوتبال در جهان باید چه کارهایی انجام دهیم؟ اول زمین مناسب، بعد هم وارد کردن مُدرس‌های بزرگ دنیا به کشور برای برگزاری کلاس‌های آموزشی برای مربیان تا بتوانیم علم مربی‌گری را افزایش بدهیم. هر ماه کلاس‌های آموزشی به صورت آزاد بگذاریم تا همه بتوانند در آن شرکت کنند و حتی در شبکه‌های استانی می‌توان این کلاس‌ها را پخش کرد. باید از مربیانی استفاده کنیم که خودشان شرایط بدنی خوبی داشته باشند و تا حد ممکن باید دست به دست هم داد و کار را شروع کرد. ببینید ما در هر محله چند سالن داریم و در هر شهر چند زمین چمن طبیعی؟ ما به طور متوسط در هر محله از هر شهر ۵ سالن فوتسال داریم که خیلی عالی است و همین باعث پیشرفت تیم‌های فوتسال ما شده است، اما در هر شهر شاید به طور کلی ۱۰ چمن طبیعی بیشتر نداشته باشیم! این فوتبالیست‌های ما را محدود کرده و برای یک تمرین مناسب، کار را برایشان سخت می‌کند. درباره بومی‌گرایی صحبت کنید؛ به نظر شما چقدر اهمیت دارد که تیم‌های شهرستانی به بومی‌گرایی اهمیت بدهند؟ بومی‌گرایی مسئله بسیار مهمی است، اما زمانی که هیچ ارزشی به جوان‌ها داده نمی‌شود، چطور می‌توانیم بومی‌گرایی کنیم؟ زمانی که در رده بزرگسالان ما، دو تیم بیشتر حاضر در سطح حرفه‌ای فوتبال کشور نیست، مگر چند بازیکن را می‌توان در این دو تیم استفاده کرد؟ یک تیم شهرمان که بازیکن سرباز از شهرهای مختلف کشور می‌گیرد. اگر قرار بر بومی‌گرایی باشد باید در هر سطحی که هست، ما ۲ تیم در لیگ برتر و دو تیم در لیگ یک داشته باشیم و در سطح‌های دیگر کشور هم نمایندگانی داشته باشیم تا بازیکن از شهر خودش شروع کند و به رده ملی برسد. بومی‌گرایی یعنی داشتن ۱۰ تیم در استان در رده‌های برتر کشور؛ اگر ما به این ۱۰ تیم رسیدیم، آن زمان می‌شود بومی‌گرایی کرد! اهداف نهایی شما در عرصه فوتبال چه چیزهایی است و برای آنها چه برنامه‌ای دارید؟ اهداف من بالا بردن علم ورزشی و دانش مربی‌گری است تا بتوانم ‌در لیگ‌های حرفه‌ای ایران و تیم های ملی، خودم را به بهترین جایگاه برسانم؛ به امید خدای بزرگ و تلاش‌هایی که باید زیر پرچم ایران عزیز داشته باشم. صحبت پایانی؟ من تشکر ویژه‌ای دارم از روزنامه وزین شیرازنوین، از هیئت استان فارس و هیئت شیراز که همیشه و همه‌جا حمایتم کرده و در کنارم بوده‌اند. از خدای بزرگ و متعال سپاسگزارم که این جایگاه ورزشی را به من داده که بتوانم فردی مؤثر در جامعه برای خودم و اطرافیانم باشم. آرزوی بزرگم این است که همه جوان‌ها به آنچه استحقاقش را دارند، برسند و فوتبال کشورمان هم به جایگاهی که لایقش است، دست پیدا کند.