سوکراتس توانست در 49 بازی 12 گل به ثمر برساند و جایزه بازیکن جوان سال را از آن خود کند. او در هر پستی بازی می‌کرد در خط میانی یا جلوتر، گاهی به‌عنوان وینگر چپ و یا حتی هافبک دفاعی؛ وظیفه اصلی او ایجاد موقعیت برای مهاجمان بود. روزهای ابتدایی ۱۹۷۴ به خاطر همکاری‌های فوق‌العاده و موقعیت‌سازی‌های او با گرالدائو(مهاجم هدف پرجنب و جوش بوتافوگو) در اذهان به جا مانده است. با حضور دوباره ماریتاکا در تیم در هشت بازی ابتدایی فصل ۱۹۷۴، سوکراتس نیمکت‌نشین بود و گرالدائو حتی یک گل هم نزد، اما با حضور سوکراتس به‌عنوان بازی‌ساز، گرالدائو رگ گل‌زنی خود را پیدا کرد و 38 گل به ثمر رساند و با قرار گرفتن در صدر جدول گل‌زنان فصل جایزه کفش طلا را از آن خود کرد. گرالدائو سال ۱۹۷۵ به کورنتیانس پیوست، اما هرگز نتوانست به اندازه قبل قوی و مؤثر باشد؛ به طوری که بعضی از طرفداران به شوخی می‌گفتند: «باشگاه با تیر قرارداد بسته، اما فراموش کرده است کمان را هم با خودش ببرد.» هرچند رفتن او به سوکراتس اجازه داد که نقش هجومی‌تری در تیم داشته باشد، اما با این‌حال موقعیت دقیق او در زمین بازی هرگز مشخص نبود. او در ترکیب 2-4-4 پیراهن شماره هشت را به تن می‌کرد و بیشتر در پستی به بازی گرفته می‌شد که برزیلی‌ها آن را «پونتا دی لانچا» خطاب می‌کردند؛ موقعیتی بین خط میانی و خط حمله، معمولاً در سمت راست میدان. گاهی اوقات هم کمی عمقی‌تر به‌عنوان بازی‌ساز و البته بسته به موقعیت به‌عنوان یک مهاجم نوک صِرف هم در میدان ایفای نقش می‌کرد. اصلاً مهم نبود که کجا بازی می‌کند؛ او فقط می‌خواست پا به توپ باشد و این درست موقعی بود که اگر زمان و فضای کافی داشت، بیشترین ضربه خود را به حریف وارد می‌کرد.