میثم محجوبی- گروه ورزش شبکه تلویزیونی ورزش، بدون شک یکی از مهم‌ترین بسترهای رسانه‌ای کشور برای حمایت از ورزش و ورزشکاران ایرانی‌ست؛ شبکه‌ای که طی سال‌های گذشته بارها و بارها در کنار افتخارآفرینی قهرمانان ملی بوده و تلاش کرده گوشه‌هایی از استعدادهای کمتر دیده‌شده را هم به تصویر بکشد. اما با این همه، جای یک سؤال جدی هنوز خالی‌ست: آیا همه ظرفیت این شبکه، به‌‌درستی توزیع شده است؟ امروز اگر دقایقی پای شبکه ورزش بنشینید، به‌احتمال زیاد با یک مسابقه فوتبال خارجی مواجه خواهید شد؛ نه لزوماً بازی‌های حساس یا درخشان اروپا، بلکه گاهی رقابت‌هایی سطح پایین، بین تیم‌هایی از میانه یا حتی انتهای جدول لیگ‌ها. و حتی مسابقاتی از لیگ‌های سطح پایین تر که بینندگان گاهی اسم چند بازیکن تیم ها را نمی دانند.. پخش زنده این بازی‌ها با گزارشگر، زیرنویس و تحلیل مفصل، حالا به یکی از اصلی‌ترین روتین‌های این شبکه تبدیل شده؛ تا‌جایی‌که گاهی احساس می‌شود هدف از راه‌اندازی شبکه ورزش، سرگرمی صرف با فوتبال خارجی بوده نه حمایت از ورزش ملی. این درحالیست که بسیاری از رویدادهای مهم داخلی، از رقابت‌های سطح بالا گرفته تا تورنمنت‌های بین‌المللی با میزبانی ایران، یا اصلاً پخش نمی‌شوند یا با تأخیر و حداقلی‌ترین پوشش در خبرها گنجانده می‌شوند. درحالی‌که ورزشکاران ایرانی برای هر قدمی که برمی‌دارند، با محدودیت‌های زیادی روبه‌رو هستند؛ از کمبود امکانات گرفته تا کم‌توجهی رسانه‌ای، که گاهی از خود مسابقه هم فرساینده‌تر است. پرسش اینجاست: وقتی استعدادها در داخل کشور می‌جوشند و قهرمانان بی‌سروصدا افتخار می‌آفرینند، چرا بخشی از مهم‌ترین تریبون رسانه ملی تا این حد خود را به حاشیه‌های فوتبال خارجی مشغول کرده؟ چرا رقابت‌های بدون اهمیت جدولی در اروپا، باید از رقابت‌های قهرمانی ورزشکاران خودمان مهم‌تر جلوه کند؟ هدف این نقد زیر سؤال بردن همه برنامه‌های شبکه ورزش نیست. بلکه دعوتی‌ست به بازنگری در توازن محتوایی. صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، اگر بخواهد رسانه نسل جدید و آیینه تلاش جوانان این سرزمین باشد، باید جای بیشتری برای قهرمانان گمنام این کشور باز کند.