اسفندماه سال گذشته وقتی در آیین گرامیداشت مراسم روز درخت‌کاری یادواره شهدای حرم مطهر حضرت احمدبن موسی(ع) شنیدیم که استاندار محترم اظهار داشتند: «خط قرمز ما در شوراهای تصمیم‌گیری استان فارس درختان و فضای سبز است» به خود بالیدیم که شخصی بر مسند کار آمده که شیراز را شهر گل و سروناز می داند نه شهری انباشته از پل‌های ریز و درشت که چهره سبز جهانی شیراز را به نابودی کشانده است. خوشحال بودیم که شنیده‌ایم گفته‌اید: «همان‌گونه که سلامت و جان انسان‌ها اهمیت دارد حال درخت و فضای سبز نیز برای ما حائز اهمیت است»، اما نزدیک به یک ماه می‌گذرد که به هر نهاد و دستگاهی در شیراز داد خود را برده‌ایم اما دادستانی ندیده‌ایم. نزدیک به ۲۰۰ درخت تنومند و رعنای چهل-پنجاه ساله که سرونازهای شیرازند و با ابهت بی‌نظیر خویش شیراز را همان‌گونه که در تصور ماست زیبا و جاودانه ساخته‌اند در معرض قتل‌عام قرار گرفته‌اند و هیچ فریادرسی نیست که از این فاجعه ممانعتی به عمل آورد. از ما خواسته‌اید که سوت بزنیم ... یک ماه است که دیگر نای فریاد کشیدن هم برای ما نمانده و هر لحظه و هر ثانیه‌ای با تمام وجود به پاسداشت این موهبت الهی گام برداشته‌ایم؛ چه با دادن آب که حتی آن را هم دریغ کرده‌اند تا سرونازهای ما ایستاده، خشک شوند و چه مانع شدن با سپر انسانی از قلع و قمع بی‌مجوز آن. ما تنهاییم ... پل دوربرگردان رحمت غربی- پروژه تقاطع غیر همسطح سفیر شمالی که به راحتی می‌تواند بدون قطع هیچ درختی چندین متر آن‌طرف‌تر اجرا گردد، قاتل ۲۰۰ درخت با اصالت و بازماندگان مهجور و زیبای تخریب یک دهه پیش می‌باشد ... اصالت و نجابت را از شهر راز، شهر شیراز، نستانید و هویت تاریخی منطقه را زیر خروارها خاک به فراموشی نسپارید. صدای ما باشید... بیش از این دیگر برای ما توانی نمانده ... به عهدی که با خود و خدای خویش در جوار شهدای مظلوم مدفون در صحن و سرای حضرت احمدبن موسی(ع) بسته‌اید پایبند بمانید ... شیراز و سرونازهایش را دریابید...