یک تعریف ساده در فوتبال حرفه‌ای دنیا وجود دارد و آن این است که «وقتی هزینه‌های باشگاهت بیشتر از درآمد باشد، به اصلاح یک باشگاه ورشکسته و زیان‌ده محسوب خواهی شد.»
در فوتبال روز دنیا و اروپا باشگاه‌های که دچار چنین بحرانی هستند محکوم به نابودی و سقوط به دسته‌های پایین‌تر می‌باشند تا وقتی که بتوانند تراز مالی خود را ردیف کنند و بتوانند باز به سطح اول فوتبال کشور خود بازگردند.
در فوتبال روز دنیا چیزی به نام کمک دولتی و صنعتی به باشگاه‌های فوتبال وجود ندارد و هر باشگاهی موظف است طبق درآمد خود که از طریق فروش بازیکن، جذب اسپانسر، بلیط فروشی، حق پخش تلوزیونی و تبلیغات محیطی و حتی فروشگاه و فروش محصولات باشگاه می‌باشد، هزینه کند و به طبع آن هدف‌گذاری باشگاه هم در طول یک فصل  مشخص خواهد شد.
ولی در فوتبال ایران چنین قانونی وجود ندارد و به جرأت و با مستندات کافی می‌توان گفت که تمام باشگاه‌های فوتبال ایران زیان‌ده هستند! 
حتی باشگاه‌های بزرگ ایران از جمله پرسپولیس و استقلال و سپاهان و سایر تیم‌های به اصطلاح متمول کشور، همگی جزو باشگاه‌های زیان‌ده محسوب می‌شوند و اگر کمک‌های دولتی، صنعتی و معدنی  وجود نداشت حتماً تاکنون نیمی از همین باشگاه‌های بزرگ هم منحل یا کوچک شده بودند.
حال سؤال مهم اینجاست که چرا تمام‌ باشگاه‌های ایرانی حتی در لیگ برتر جزو باشگاه‌های زیان‌ده هستند؟ چون هیچکدام‌ منبع درآمد مشخصی ندارند! اگر درآمدی هم به واسطه بلیت فروشی، اسپانسر، حق پخش تلوزیونی و تبلیغات محیطی هم‌  کسب کنند که‌ البته نیمی از آن درآمدها هم ناقص بوده و یا اصلاً وجود ندارد. 
مثل فروش بازیکن که در باشگاه‌های بزرگ ایران به جز محدود پیشنهادهای خارجی، دیگر  اصلاً وجود ندارد و  معمولاً بازیکنان به صورت آزاد و یا توافقی و عده‌ای هم با نظر کادر فنی از تیم، کنار گذاشته می‌شوند و بار مالی مضاعفی هم به باشگاه تحمیل می‌کنند.
با این حال، این درآمدها هم  باز جوابگوی هزینه‌های باشگاه‌ها در طول یک فصل نیست و هر ساله با بدهی‌های کلان بین‌المللی و داخلی و رجوع پرونده‌های آن به فیفا مواجه می‌شوند. 
حال یکی دو تیم‌ با ترغیب احساسات هواداران خود و  با فشار و اعتصاب در اماکن دولتی و در نهایت کمک‌های دولتی و دیگری با پول‌های بی‌حساب و کتاب صنعتی و معدنی، مجدد شارژ می‌شوند و این چرخه غلط و فاسد که باعث پولشویی‌های فراوان و سوءاستفاده‌های کلان هم در فوتبال ایران شده است، همچنان ادامه دارد.
به همین دلیل است که فوتبال ایران هر ساله  تنها در سیطره  تیم‌های زیان‌ده دولتی و صنعتی و معدنی قرار دارد و تیم‌های کوچکتر هم محکوم به نابودی و یا حضور در سطح‌های پایین فوتبال ایران هستند.
هرچند که فدراسیون هر ساله وعده مبارزه و اصلاح این وضعیت وخیم فوتبال و باشگاه‌های کشور را می‌دهد، ولی عملاً چون خود گرفتار باند بازی و مصلحت‌اندیشی‌های سیاسی می‌باشد و شاید خود هم به نوعی ذی‌نفع از وضعیت موجود می‌باشد، عملاً توان اصلاح وضع موجود را نخواهد داشت.