«چندی پیش از کیت خانگی باشگاه ونتزیا برای فصل جدید رونمایی شد؛ این باشگاه مردمی برای معارفه لباس پیش بازی خودش، از مردم عادی شهرشان عکاسی کرده است.»
به همراه این خبر، چند عکس نیز منتشر شده که دختران، زنان و پیرمردان ایتالیایی را در این لباس نشان می‌دهد؛ کاری زیبا از مدیران یک باشگاه که هم خوش‌سلیقه‌اند و هم عمیقاً به احترام به هوادار باور دارند.
وقتی باشگاهی ادعای مردمی بودن دارد، باید در عمل این را نشان دهد؛ در فوتبال کشور ما که تقریباً تمامی باشگاه‌ها چنین ادعایی دارند و سال‌ها با همین ادعا از کمک‌های دولتی(جیب همین مردم) بهره‌مند شده‌اند، حداقل باید به صورت ظاهری هم که شده، به مردم دوستدار خود احترام بگذارند، اما در فوتبال ایران چه احترامی به کدام هوادار گذاشته شده است؟ 
باشگاهی که به هوادارانش احترام می‌گذارد، در حقیقت شخصیت اجتماعی و البته محبوبیت خود را افزایش می‌دهد. مدیران باشگاه اگر به این درک برسند که تیمشان بدون هوادار معنی ندارد و همین مردم هستند که هویت واقعی این تیم را تشکیل می‌دهند، امکانات رفاهی حضور آنها در استادیوم را بهبود می‌بخشند و به هر ترتیبی که شده در راه جلب رضایتشان گام برمی‌دارند.
در سال‌های اخیر همواره از مدیران باشگاه‌های شیرازی خواسته‌ایم که برای بهبود کیفیت و البته افزایش کمیت هوادارانشان بکوشند، اما اقدام مؤثری صورت نگرفته است. مانند همیشه، زمانی که تیم شیرازی نتیجه می‌گیرد، شاهد افزایش تماشاگران هستیم و با یکی دو نتیجه بد، دوباره تعداد حاضران در استادیوم به همان کمتر از هزارنفر  همیشگی تنزل پیدا می‌کند. اما تیم پرهوادار آن تیمی است که حتی با وجود ناکامی‌های متوالی، بتواند تماشاگران زیادی را به استادیوم بکشاند. یعنی هم فرهنگ‌سازی مناسب را برای هوادارانش انجام داده باشد که بدانند ارزش یک باشگاه به چند پیروزی یا شکست نیست و از طرف دیگر، اقداماتی را هم در جهت «احترام به هوادار» انجام داده باشد که در نتیجه آن، انتظار احترام متقابل و حضور حداکثری هوادارانش را داشته باشد.