متأسفانه سال‌هاست که عدالت در فوتبال ایران رعایت نمی‌شود. از نمونه‌های  آشکار این  بی‌عدالتی‌ها می‌توان به تعداد سهمیه صعود تیم‌های لیگ‌یکی به لیگ برتر اشاره کرد؛ جایی که ۱۸ تیم در رقابت سخت و نفس‌گیر، تنها می‌توانند دو سهیمه صعود داشته باشند!
این قانون سهمیه صعود به لیگ برتر که از فصل ۹۵-۹۶ با تصمیم عجیب فدراسیون و اعضای هیئت‌مدیره(که اکثر آنها از مدیران تیم‌های لیگ برتری بودند!) به دو تیم کاهش پیدا کرد که به‌ نوعی اجحاف در حق تیم‌های لیگ یکی بود.
تیم‌هایی که باید تعداد بیشتری مسابقه نسبت به تیم‌های لیگ برتری انجام بدهند و شاید عادلانه‌تر بود که به مانند دیگر لیگ‌های معتبر دنیا، حداقل یک مسابقه پلی‌آف بین تیم سوم لیگ یک و تیم‌ چهاردهم لیگ برتر انجام ‌می‌گرفت تا هم هیجان هر دو لیگ بالاتر برود و هم به نوعی شاهد برقراری عدالت بیشتری در فوتبال کشور باشیم.
اما وقتی قانون‌گذارهای اصلی فوتبال ایران، همگی از اعضا و یا مدیران باشگاه‌های لیگ برتری هستند، مسلماً نمی‌توان توقع داشت که آنها سهمیه تیم‌های لیگ برتری خود را به خطر بیندازند. 
به همین دلیل است که به عقیده بسیاری از کارشناسان و علاقه‌مندان، بقا در لیگ برتر به مراتب ساده‌تر از صعود از لیگ دسته اول است. 
این سیستم صعود و سقوط تیم‌ها همچنین باعث کاهش هیجان خیلی از بازی‌ها در هفته‌های پایانی هر دو لیگ نیز می‌شود.