باوری در بین فوتبالی‌های شیراز وجود دارد که می‌گوید هر کسی در تیمی سِمَت یا مقامی نداشته باشد، بر علیه موفقیت آن تیم تلاش خواهد کرد و برای ناکامی‌اش دعا می‌کند.
از حسادت‌ها و تنگ‌نظری‌ها می‌گویند که تا حدی هم درست به نظر می‌رسد. در طول این سال‌ها نمونه‌های زیادی از این نوع رفتارها را به صورت غیرعلنی و حتی علنی شاهد بوده‌ایم. اما نمی‌توان همه اهالی فوتبال این شهر را هم در همین یک دسته به خصوص قرار داد.
قطعاً در میان اهالی فوتبال این شهر، مربیان و پیشکسوتان، افراد زیادی هم هستند که برای موفقیت تیم شهرشان دعا می‌کنند؛ آنهایی که دلسوزانه به ورزشگاه می‌آیند، پای تلویزیون می‌نشینند و اخبار را دنبال می‌کنند، به امید شنیدن خبر کامیابی‌ها. 
این دسته از افراد، مطمئناً نقطه‌نظراتی هم درباره مسائل فنی و غیرفنی تیم‌ها دارند؛ انتقادات و پیشنهاداتی که می‌تواند برای مدیران، مربیان و بازیکنان تیم‌ها راهگشا باشد، اما کمتر می‌بینیم حرفی بزنند. چراکه براساس همان باوری که در ابتدا به آن اشاره شد، هر انتقاد یا حتی پیشنهادی «خصومت» تلقی می‌شود.
در حقیقت، این افراد صاحب مسئولیت هستند که بیشتر از سایرین به آن باور دامن می‌زنند و هر حرفی را در راستای تخریب خود جلوه می‌دهند. بنابراین بهتر است ابتدا تغییر نگرش در این دسته صورت گیرد. مربی و مدیری که در حال حاضر صاحب مسئولیت در تیم‌های شیرازی است، باید در عمل نشان دهد که طالب نقد است و بتواند انتقاد درست را از انتقام تشخیص دهد.
شاید یکی از دلایل ناکامی فوتبال شیراز در سال‌های اخیر، همین بوده که نتوانسته‌ایم مرز بین این دو را تشخیص دهیم.؛ همواره شاهد موضع‌گیری‌های تند، علیه هر صحبتی بوده‌ایم و خیلی از حرف‌ها هم از ترس همین اتهام، هرگز بیان نشده‌اند.
آنهایی که خصومت شخصی را در نظراتشان دخیل می‌کنند، خیلی زود توسط اهالی فوتبال شناخته خواهند شد، بنابراین کسی نباید نسبت مقوله انتقاد، ترس و نگرانی خاصی به خود راه دهد. تشخیص انتقادات درست و سعی در برطرف کردن نقاط ضعف، بیش از تعریف و تمجید، می‌تواند به پیشرفت هر تیمی کمک کند.