کسی زحمات مربیان سازنده را نمی‌بیند، روزنامه شیراز نوین
میثم محجوبی - گروه ورزش
مربی سازنده کشتی فرنگی فارس از بی‌توجهی‌هایی که به مربیان سازنده می‌شود، گلایه دارد. حمیدرضا پوریافر متولد سال 1348 است و از اوایل دهه هفتاد، وارد عرصه مربیگری کشتی شده است. او می گوید: از سال 73 بدون مدرک، مربیگری را شروع کردم و سال‌ها در هر دو رشته آزاد و فرنگی فعالیت داشتم، اما حالا چندسالی است که بیشتر روی فرنگی تمرکز دارم.
پوریافر افزود: از سال 85 در سالن حمزه(ع) به همراه یک‌سری از بچه‌ها دوباره کلاس‌ها را برقرار کردیم که برادران گرایی از شاخص‌ترین نفرات آن زمان بودند؛ بچه‌های مستعد زیادی آنجا بودند. بعدها به باشگاه شهید دستغیب آمدم و آنجا هم یک مدت میثم دلخانی حضور داشت که بعدها قهرمان جهان شد. آقای حسین شکری هم یکی دیگر از آن نفرات بود که قهرمان ارتش‌های جهان شد و قهرمان‌های کشوری زیادی هم از دل آن سالن ها بیرون آمدند.
مربی کشتی فارس در رشته‌های دیگری هم فعال بوده است و عنوان می کند: من در بعضی از رشته‌های رزمی هم فعالیت کرده‌ام و الآن هم رئیس هیئت کبدی شیراز هستم؛ از سال 95 در کبدی حضور فعال دارم، اما رشته اصلی من کشتی است؛ از سال 87 به‌عنوان مربی در اردوی تیم‌های ملی حضور داشته‌ام. در مقاطع مختلف و سنین مختلف کنار تیم‌های ملی بوده‌ام و سال گذشته هم با تیم ملی در ایتالیا قهرمان جهان شدیم. الآن هم چند شاگرد من در تیم ملی حضور دارند و در میادین مختلف مدال گرفته‌اند؛ برادران کمالی از جمله این نفرات هستند.
او در ادامه به مسائل و مشکلاتی که در این رشته وجود دارد می‌پردازد و می‌گوید: سالیان سال است که عمر و وقت و سرمایه‌ام را برای ورزش گذاشته‌ام، ولی آن‌چنان بهره‌ای نبرده‌ام؛ جایگاه خاصی به من اختصاص داده نشده. البته خدا را شکر می‌کنم که همیشه داخل ورزش بوده‌ام؛ چیزی که علاقه‌مندی من بوده، اما آرام‌آرام کارم از علاقه‌مندی و کار تفننی خارج شد و همه زندگی‌ام را گرفت؛ یعنی من از زمانی که بیدار می شوم، باید تمام فکر و ذکرم کشتی باشد. قبلاً بچه‌ها هفته‌ای یکی دو جلسه تمرین می‌کردند و قهرمان می‌شدند، اما حالا کشتی‌گیری که می‌خواهد قهرمان شود و به تیم ملی برسد، باید هفته‌ای 12 تا 14 جلسه تمرین داشته باشد که هر جلسه 2 تا 5/2 ساعت زمان می‌برد و مربی هم باید پا به پای او کار کند؛ به همین دلیل مجبور شدیم از 10-12 سال پیش، تمام انرژی و وقتمان را روی کشتی بگذاریم؛ چیزی که باعث شد تمام فرصت‌های شغلی را از دست بدهم. حضور در کشتی صدمه مالی زیادی به من زد و از دنیا عقب افتادم؛ بنابراین می‌طلبد که مسئولان و دستگاه‌های اجرایی، فکر ویژه‌ای برای مربیان سازنده بکنند.
پوریافر ادامه داد: نمی‌شود که کشور قهرمان بخواهد، افتخار بخواهد اما نگاه نکند که این بچه‌ها چگونه به افتخار می‌رسند! هیچ‌کس به این فکر نمی‌کند که این قلعه‌های طلایی روی ویرانه‌های زندگی چه کسانی ساخته می‌شوند؛ ما سال‌های سال زندگی‌مان را گذاشته‌ایم. در ابتدا هم قصدی نداشتیم که این‌طور شود، اما آرام‌آرام که رفتیم جلو و شاگردانمان خود را بااستعداد نشان دادند، مبجور شدیم بیشتر وقت بگذاریم؛ همین مسئله است که امروز ما را اذیت می‌کند.
این مربی شیرازی در ادامه از هیئت کشتی استان نیز گلایه کرد و گفت: از سال گذشته که هیئت کشتی جدید بر سر کار آمد، سالنی که سال‌ها برایش زحمت کشیده و از جیب شخصی خرجش کرده بودم را از من گرفتند؛ در سال‌هایی که مدیریت سالن شهید دستغیب با من بود، نه اداره ورزش، نه هیئت کشتی و نه هیچ ارگان دیگری، حتی یک ریال به من کمک نکرد. حتی زمانی که جام جهانی کشتی در مجموعه شهید دستغیب برگزار شد، کسی یک ریال به مدرسه کشتی ما کمکی نکرد و تمام خرج‌ها توسط خودم انجام می‌شد. دو سه سال به خاطر کرونا این مجموعه تعطیل بود، ولی آن را سرپا نگه داشتم و نگذاشتم از بین برود؛ آن را به یک سالن قهرمان‌پرور تبدیل کردم؛ سالنی که برادران گرایی، میثم دلخانی و برادران کمالی از آن بیرون آمدند! اما این سالن را به بدترین شکل از من گرفتند و بعد از بیرون رفتن ما بود که اداره ورزش 300 میلیون تومان خرج همین سالن کرد! چرا قبلاً این کمک‌ها نمی‌شد؟
پوریافر افزود: هیچ‌وقت کسی به درد دل ما گوش نمی‌کند؛ انگار اگر کسی فریاد نزد، اصلاً دیده نمی‌شود. این درد دل‌ها هم مختص من نیست؛ خیلی از مربیان این دردها را دارند، اما کو گوش شنوا؟ مربیان نه کمیته‌ای دارند، نه جایگاهی و نه حتی بیمه‌ای. آقای دبیر(رئیس فدراسیون) هم گفته است که مربیان کشتی را بیمه می‌کند؛ من هم اقدام کردم، ولی هیچ بیمه‌ای به من تعلق نگرفت. سال گذشته که در ایتالیا قهرمان شدیم، رئیس جمهور برایمان پیام تبریک فرستاد؛ گفتم وقتی برگردیم، حتماً پاداش خوبی به ما می‌دهند، اما هیچ خبری نشد! حالا من نه خانه دارم و نه شغلی!
این مربی سازنده ورزش فارس ادامه داد: کشتی جزو رشته‌های محروم است و این‌طور هم جا انداخته‌اند که کشتی‌گیرها از قشر محروم هستند و انگار پول هم نباید بگیرند! صحبت‌های آقای دبیر هم به‌عنوان رئیس فدراسیون طوری است که انگار نمی‌خواهد مربیان درآمدی داشته باشند!
مربیان درآمد آنچنانی ندارند که بتوانند نیازهای زندگی‌شان را برطرف کنند؛ ما مربی کشتی داریم که با اسنپ موتوری زندگی‌اش را می‌گذراند اصلاً موفقیت‌ها هم دیده نمی‌شود؛ سال گذشته با تیم کارگران فارس در مسابقات کشوری با اقتدار قهرمان شدم، اما باز هم هیچ‌کس این موفقیت را ندید؛ چه کسی برای ما دست زد؟
وی در خصوص مبلغ شهریه‌هایی که باشگاه‌های کشتی از علاقه‌مندان کم سن و سال می‌گیرند هم گفت: شهریه 300 هزارتومانی فکر نمی‌کنم پول زیادی باشد؛ تا همین چند ماه پیش هم شهریه‌ها 100 یا 150 تومان بود. من سال‌ها باشگاه‌دار بوده‌ام و باید بدانیم داریم در چه کشوری زندگی می‌کنیم؛ همه‌چیز گران است و تورم بیداد می‌کند؛ مربیان کشتی هم فقط 40 درصد این شهریه‌ها را می‌گیرند و بقیه به جیب باشگاه‌ها می رود. اگر حساب و کتابی سرانگشتی بکنید، متوجه می‌شوید که پول چندانی به مربیان نمی‌رسد؛ من دوست دارم کشتی اصلاً رایگان شود، اما به شرطی که فکری به حال باشگاه‌ها و مربیان هم بشود.
پوریافر در پایان صحبت‌هایش در خصوص رشته کبدی نیز گفت: حضور در رشته کبدی برای علاقه‌مندان رایگان است؛ البته به همین دلیل هم هست که رشد خوبی نمی‌کند؛ با اینکه پرافتخارترین رشته ورزشی کشورمان است که در هر دو بخش آقایان و بانوان، قهرمان جهانیم. خانم سعیده جعفری را هم داریم که امسال برای بار سوم در بازی‌های آسیایی شرکت می‌کند که یک رکورد است و اگر مدال هم بگیرد که می‌شود اولین ورزشکاری که در سه دوره پیاپی مدال می‌گیرد؛ این‌هم افتخاری است که نصیب ورزش فارس می‌شود. من در هیئت کبدی هم حقوق و مزایایی ندارم و کاملاً دلی و از روی علاقه کار می‌کنم؛ هیچ پشتیبانی خاصی نداریم و اداره ورزش شیراز هم پولی ندارد که به هیئت‌ها کمک کند. توقع دارند هیئت‌ها خودشان درآمدزایی کنند، اما در رشته‌ای جوان و نوپا مثل کبدی، درآمدزایی تقریباً غیرممکن است.
تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
خبرهای تصادفی روزنامه شیراز نوین