پیش از مسابقه هفته گذشته گلاسکو رنجرز و رئال بتیس از چارچوب مسابقات لیگ اروپا، هواداران افراطی 2 تیم با یکدیگر قرار کتک‌کاری گذاشتند؛ قرار بود از سوی هر یک از طرفین، سی نفر، آن‌هم بدون در اختیار داشتن هرگونه سلاح سرد و گرم به جان هم بیفتند.
البته رنجرزی‌ها بدقولی کردند و با تعداد خیلی بیشتری، آن‌هم با انواع سلاح سرد به بتیسی‌ها شبیخون زدند؛ تصاویری از این درگیری‌ها نیز منتشر شد.
حالا این رفتارهای قرون وسطایی را مقایسه کنید با اتفاقاتی که ایرانی‌ها در میزبانی از ستاره محبوبشان رقم زدند و متهم به بی‌فرهنگی شدند؛ این کجا و آن کجا؟
پیش‌تر هم به این مسئله پرداختیم که تخریب فرهنگ خودی به یک عادت همه‌گیر تبدیل شده و در فضای مسموم مجازیاز هر فرصتی برای هرگونه حمله به فرهنگ کشورمان استفاده می‌شود. چرا زمانی که رفتارهایی از قبیل آنچه اشاره شد در کشورهایی مثل اسکاتلند و اسپانیا به‌عنوان کشورهای پیشرفته اروپایی مشاهده می‌شود، فرهنگ آنها زیر سؤال نمی‌رود؟ ذره‌ای از اتفاقات پنجشنبه شب گلاسکو اگر توسط اهالی فوتبال کشورمان رخ دهد از سوی رسانه‌ها با عناوین سقوط فرهنگی و فاجعه اخلاقی یاد خواهد شد.
درگیری‌های داخل زمین مسابقه هم مشمول همین تفاوت در نوع برخورد می‌شود؛ زمانی که در مسابقات ما، چند بازیکن و مربی با یکدیگر تبدیل می‌شوند، جملاتی مثل «کجای دنیا چنین اتفاقاتی می‌افتد» را از این و آن می‌شنویم، اما وقتی نمونه‌هایی مشابه یا حتی شدیدتر در آن سوی مرزها رخ می‌دهد، می‌گویند: این درگیری‌ها ناشی از فشار جریان بازی است و طبیعی!
این مرعوبیت نهاینه‌شده نسبت به دنیای غرب، در زمینه‌های مختلف وجود دارد؛ به همین شکل است که توانایی‌های خودمان را هم دست کم می‌گیریم و در راه پیشرفت و بزرگ شدن دچار مشکل می‌شویم. فوتبال فقط فوتبال اروپاست، سینما فقط سینمای هالیوود است و در یک کلام: فرهنگ خوب فقط آن چیزی است که در اروپا و آمریکا می‌بینیم، ولاغیر.