شاید این روزها شاهد اتفاقات تلخی برای فوتبال ایران هستیم؛ اتفاقاتی که ناشی از رفتارها و  تصمیمات اشتباه و احساسی مسئولان ورزشی، مدیران، مربیان و بازیکنان فوتبال بوده است.
شاید در فوتبال داخلی ایران، این رفتارها و تصمیمات، عُرف باشد و  بتوان آنها را هرچند به زور، اجرا و یا تحمیل کرد و زیرچشمی از آنها گذشت، ولی در مسابقات بین‌المللی نه تنها مورد قبول نبوده، بلکه تاوان سنگینی هم برای فوتبال ایران داشته است.
از جرائم سنگین مالی تا محرومیت‌های بازیکنان و تیم‌های ورزشی ایرانی که منجر به حذف و یا ضررهای مالی هنگفتی به فوتبال ایران شده است.
به نظر می‌رسد عدم آشنایی با رفتارها و  قوانین روز بین‌المللی فوتبال و فرهنگ نابه‌جایی که در فوتبال ایران نهادینه شده، باعث وقوع چنین رخدادهای تلخی برای فوتبال ایران چه در سطح ملی و چه درسطح باشگاهی شده است.
کمی قبل‌تر، شکست سنگین تیم ‌ملی فوتبال ایران در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا مقابل ژاپن به واسطه رفتار آماتورگونه بازیکنان ملی‌پوش که باعث شد قفل دروازه ایران در حساس‌ترین زمان بازی شکسته و زمینه‌ساز شکست سنگین و حذف تیم ‌ملی شود، و یا شادی بعد از گل عیسی آل کثیر مقابل تیمی از آسیایی مرکزی در جام باشگاه‌های آسیا که از نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا رفتاری نژادپرستانه تلقی و باعث محرومیت سنگین این بازیکن شد.
و یا پست اینستاگرامی باشگاه پرسپولیس علیه یک تیم هندی که باعث شکایت و جریمه سنگین و همچنین محرومیت از یکی بازی‌های تاریخی و حساس این باشگاه در هفته گذشته شد.
یک نمونه دیگر، حذف تیم ‌ملی امید ایران از انتخابی المپیک به خاطر دریافت کارت‌های زرد بیشتر در مقابل تیم‌های درجه دو و سه آسیا بود.
همه این موارد از غیرحرفه‌ای‌گری فوتبال ایران در قبال رفتارها و تصمیمات اشتباه حمایت دارد که باعث ضررهای بسیار به فوتبال ایران در سطح بین‌المللی شده است.
جایی که این رفتارها شاید در فوتبال ایران خریدار داشته باشد و بتوان از آن استفاده ابزاری کرد، ولی در سطح بین‌المللی و فوتبال روز دنیا جایی ندارد.