در کشوری که مهد کشتی و معدن کشتی‌گیر است، چرا باید در فاصله زمانی بسیار کم از یک کشتی‌گیر در هر دو میدان بزرگ جهانی و آسیایی استفاده شود؟
حتی اگر فاصله زمانی هم کم نبود، باز هم استفاده از یک نفر و میدان ندادن به شخصی دیگر، کاملاً غیرحرفه‌ای بود و نشان از عدم آینده‌نگری تصمیم گیرندگان داشت.
اما چرا چنین تصمیماتی گرفته می‌شود؟ 
 گاهی مجبوریم بدبینانه قضاوت کنیم؛ یعنی تصمیم‌گیرندگان، مجبورمان می‌کنند بدبین باشیم؛ ناچار می‌شویم به این فکر کنیم که مسئولان فدراسیون برای بهره‌مند شدن از جوایز، هول می‌شوند و هرگز حاضر نیستند شانس امتحان را به کسی جز همان نفر اول هر وزن بدهد.
امسال قانون عجیبی تصویب شد که براساس آن، رؤسای فدراسیون‌ها معادل مدال‌آوران جایزه دریافت کنند! قانونی که از ریشه اشکال دارد و معلوم نیست چه کسانی و با چه اهدافی آن را تصویب کرده‌اند، اما یکی از عواقب این قانون را ذکر کردیم.
حضور ستاره‌ای همچون رحمان عموزاد در بازی‌های آسیایی آن هم تنها چند روز پس از ناکامی در مسابقات جهانی، باعث می‌شود که یک رحمان بی‌انگیزه را در فینال شاهد باشیم؛ کسی که حریفان را در هر میدانی می‌ترساند، این‌بار برابر نماینده مغولستان با نتیجه حیرت‌انگیز 11 بر 1 بازنده شد و ناکامی دوم را هم طی چند روز در کارنامه‌اش ثبت کرد.
قطعاً عوامل زیادی در هر ناکامی مؤثر هستند و البته نمونه مخالف این فرضیه هم در مسابقات کشتی فرنگی شاهد بودیم که امیر میرزازاده به فاصله بسیار کم هم توانست مدال طلای مسابقات جهانی را به دست بیاورد و هم قهرمان بازی‌های آسیایی لقب بگیرد.
اما حتی نتیجه مثبت نیز نباید صورت‌مسئله‌ها را پاک کند؛ تصمیمی که در خصوص جوایز رؤسای فدراسیون‌ها گرفته شده به همان میزان اشتباه است که استفاده متوالی از یک نفر در دو رویداد بزرگ بین‌المللی.