شیرازنوین-گروه تحلیل و بررسی اخبارـ فرزاد وثوقی 
farzad_vossoghi@yahoo.com
وضعیت ترافیک در شهری مانند شیراز چندان قابل کنترل و تعدیل نیست، چرا که تجمیع ارایه خدمات در مناطق درگیر با ترافیک اشتباهی محرز تشخیص داده شده و حالا جمع و جور کردن این بحران به  این سادگی‌ها امکان‌پذیر نیست. به طور مثال تصور کنید از پزشکان مستقر در بولوار زند بخواهیم این بولوار را تخلیه کنند و مثلاً به بولوار دیگری در شرق شیراز بروند. ما در گذشته تجربه این خواهش را از دیگر صنوف در هسته مرکزی شهر داشتیم وقتی از بنکداران خیابان تیموری خواستیم از این منطقه رو به تخریب مهاجرت کنند و به نقطه جدید در بولوار رحمت بروند یا همین کسبه ماهی فروش دروازه کازرون یا همین داستان مشاغل مزاحم و پرسروصدا مثل صافکارهای خودرو از همه خواهش کردیم حتی از پادگان‌های نظامی ارتش و سپاه، حتی در مقاطعی خواستیم شهر را هوشمند کنیم تا مردم برای هرکاری به خیابان‌ها مراجعه نکنند، اما نشد، گاهی هوشمندسازی مغایر کسب درآمدهای زیرمیزی عده‌ای در ادارات می‌شود و از این جهت تحقق هوشمندسازی و برخورداری از این رفاه غیرممکن است. مردم باید در خیابان‌های شلوغ حاضر باشند، سوخت مصرف کنند و کرایه بدهند تا یک برگ کاغذ بگیرند و از نزدیک با عوامل صدور مجوز تماس داشته باشند.
به هر صورت ترافیک یک بحران خودساخته است و چون خودمان ترافیک را ساخته‌ایم تمایلی به حذفش نداریم. درآمدهای شهرداری‌ها و گاهاً سایر ادارات و سازمان‌ها از همین تراکم‌های  ایجاد شده تأمین شده و می‌شود پس نباید انتظار داشت با ۲ تا سخنرانی اعضای شورای شهر، ترافیک متحول می‌شود.
ترافیک درآمدهای خاص خودش را دارد از جمله اشتغال مهاجرینی که پشت چراغ قرمز در انتظار ترافیک هستند تا بسته‌های  سرمایه گذاری کشاورزی و صنعتی را به سرنشینان خودروها معرفی کنند و احیاناً بفروشند.
سوخت در حال مصرف است حتی اگر لیتری ۳ هزار تومان قیمت‌گذاری شود، چرا که زیرساخت‌های  حمل و نقل عمومی به هیچ عنوان آماده نیست و به این زودی‌ها امکان فراهم سازی آن وجود ندارد. به طور مثال ما در بخش حمل و نقل عمومی اتوبوسرانی نیازمند 800 میلیارد تومان اعتبار جدید برای نوسازی اتوبوس‌های  فرسوده، خرید و ترمیم زیرساخت‌های  موجود و جدید هستیم. 
این‌طور که حمیدرضا ناصری رئیس سازمان مدیریت حمل و نقل مسافر شهرداری شیراز و سرپرست معاونت حمل و نقل ترافیک شهرداری شیراز به ما گفت: شیراز نیازمند 1500دستگاه اتوبوس فعال در خطوط حمل و نقل عمومی است که هم اکنون با یک هزار دستگاه در حال فعالیت است و از این تعداد شاهد فرسودگی 50 درصدی ناوگان اتوبوسرانی شیراز هستیم. به گفته این مقام مسئول ناوگان فرسوده اتوبوسرانی عمری بالای 10 سال دارند و از طرفی زیرساخت‌های  حمل و نقل عمومی چندان فراهم نیست. 
مهندس ناظری در این باره می‌گوید: خطوط بی.آر.تی و خطوط ویژه ما مطلوبیتی برای استفاده کنندگان ندارد و به همین جهت مقبولیتی ندارد. در برخی خطوط امکان ایجاد این خطوط وجود ندارد. از طرفی ما برای ایجاد زیرساخت‌ها و یا نوسازی ناوگان فرسوده نیازمند 800 میلیارد تومان اعتبار هستیم.  حالا باید دید شیراز دارای چه ویژگی‌هایی‌ است که ترافیک در آن گروه کور خورده است. شیراز یک کلان‌شهر مهاجرپذیر است. علاوه بر ترافیک خودرویی در بسیاری مناطق شاهد ترافیک پیاده هستیم. گاهی در برخی معابر حتی نمی‌شود پیاده گذر نمود. شدت ترافیک و ازدحام پیاده به حدی است که خیابان و ترافیک خودرویی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در بسیاری خیابان‌های شهر شیراز اجازه تأسیس مدارس غیردولتی باعث تشدید ترافیک و اوج آن در ساعات خاص شده است. شیراز شهری بدون پارکینگ است و در مناطق خاصی از شهر با تراکم واحدهای صنفی، اداری و درمانی مواجه هستیم. شیراز سومین شهر برخوردار از سیستم حمل و نقل ریلی است، اما حرکت این عنوان بزرگ در نبود اعتبارات دولتی و نیز جذب سرمایه گذاران بخش خصوصی به تعویق افتاده است. پس از گذشت 40 سال از شش خط فقط یک خط به بهره‌برداری رسیده آنهم با کسری شدید واگن و عدم تخصیص اعتبارات لازم. در واقع شهرداری شیراز بابت حمل و نقل ریلی وارث بدهکاری شدیدی شده است. یکی از کلید واژه‌های  به حرکت درآوردن پروژه‌های  بزرگ و سنگین مانند مترو استفاده از پیمانکاران بزرگ و صاحب نام بود. آنانی که خرج کنند و پروژه‌های  نیمه‌تمام دولتی را به پایان برسانند و به این زودی‌ها دنبال مطالبات خودشان نیایند و یا در کوران حوادث فراموش کنند و یا فراموش شود که مطالباتی هم وجود داشته است، چرا که همیشه اصل بر این است که مسئولان گذشته اشتباه کرده‌اند و باید پاسخگوی این اشتباه خودشان باشند. انگار کارها چندان رنگ و بوی قانونی ندارد و سلیقگی است. 
یک مسئول از پل سازی خوشش می‌آمده و مسئولان جدید نه، همین تناقض کافی است که اگر طول اجرا و یا زمان دریافت مطالبات از یک دولت به دولت بعدی ادامه پیدا کند پیمانکار و یا سرمایه گذار در چاه بزرگی گرفتار شود در چاهی به نام مجادله سیاسی این دولت با آن دولت.
در مورد ترافیک هم همین اتفاق افتاده است. در یک مقطع زمانی عوارض حذف پارکینگ گرفتند، برای شهرداری تولید درآمد شد. در مقطع دیگر مجوز ساخت مجتمع‌های  تجاری با تجمیع پلاک در هسته مرکزی شهر داده شد باز هم بدون پارکینگ، در یک مقطع بدون توجه به طرح جامع ترافیک که اصل وجودی آن زیرسوال رفته، مجوز تأسیس مطب و داروخانه و آزمایشگاه و درمانگاه داده می‌شود. 
این صدور مجوز چه عواقبی غیر از ترافیک سنگین به ارمغان آورد، حتی درآمدهای حاصله برای شهرداری‌ها چندان دلچسب نبود تا زیرساخت‌های  موردنظر تأمین شود و یا صرف سرمایه‌گذاری جدید روی پروژه‌هایی مؤثر شود. حالا غول ترافیک سایه خود را برسر شهر انداخته است. قبض‌های  جریمه از سوی پلیس راهور پی در پی صادر می‌شود و باید دید سهم تسهیل ترافیک از این جرایم به شهرداری‌ها می‌رسد یا خیر؟ جرایمی که اصالت آن در اذهان عمومی ثابت شده نیست، چرا که این جرایم در شرایط خواست شهروندان اتفاق نمی افتد. باید در انتظار ماند، چرا که بعضی اعضای شورای شهر شیراز در مصاحبه‌های  اخیر خود اعلام داشته‌اند تا پایان عمر شورای پنجم، ترافیک بهبود خواهد یافت. ما در انتظاریم.