یحیی گل محمدی، سرمربی پرسپولیس در نشست خبری خود به نکته مهمی اشاره کرد که در تمام سال‌های اخیر گریبان باشگاه‌های بزرگ و کوچک را گرفته است.
به گزارش ورزش سه، رأی کمیته استیناف و بازگردادن امتیازهای کسرشده از سپاهان و پرسپولیس بازخوردها و واکنش‌های بسیاری را برانگیخت و موجب اعتراض اهالی فوتبال شد.
واقعیت اینکه قانون سقف بودجه برای باشگاه‌ها خیلی دیر وضع و قرار شد به سرعت در شروع همین فصل اجرایی شود، اما این قانون هم ایرادهای بسیار مشخص و واضح داشت هم ضمانت اجرایی نداشت؛ تا جایی که حالا کمیته استیناف با  نظریات و ادله قانونی مدنظر خود آنچه کمیته انضباطی درباره تیم‌های متخلف اعمال کرده بود را وتو کرد.
در این‌میان یحیی گل محمدی به نکته جالبی در نشست خبری عصر چهارشنبه خود اشاره کرد که می‌تواند یکی از درهای بزرگ فوتبال ایران را باز کرده و مدیران و هیئت مدیره باشگاه‌های فوتبال ایران؛ به خصوص باشگاه‌های لیگ برتری که در سطح اول فوتبال کشور رقابت می‌کنند را به فکر فرو ببرد؛ اینکه چرا باشگاه‌ها در زمان وضع این قانون سفت و سخت مقابل قانونی که پُر از ایراد بود و حداقل در این فصل نباید اعمال می‌شد، نایستادند و هیچ مقاومتی برای اجرای آن با این‌همه اشکال و ایراد صورت نگرفت؟
یحیی گل محمدی در این‌باره گفت: متأسفم برای باشگاه‌هایی که شریان اصلی این فوتبال هستند. در وضع این قوانین باشگاه‌ها باید خیلی دخیل باشند، ولی متأسفانه باشگاه‌ها خودشان را کنار کشیدند. 2، 3 نفر هر بند و قانون و تبصره‌ای که دوست داشتند که خیلی هم اشکالات عجیب و غریب داشت، وضع کردند. این وسط باشگاه‌ها خیلی کوتاهی کردند؛ اصلاً نباید زیر این قوانین عجیب و غریب را امضا می‌کردند.
وی افزود: باشگاه‌ها باید آن‌قدر قدرت داشته باشند که بتوانند سیاست‌های فدراسیون و فوتبال کشور را مشخص کنند. پرسپولیس، سپاهان استقلال و تراکتور تیم‌های بزرگی هستند؛ نظرات، آرا و ایده‌هایشان باید در سیستم راهبردی فدراسیون قالب شود؛ در غیر این‌صورت هیچ قانونی به نفع فوتبال نخواهد بود. امیدوارم فقط مدیران ما پشت میز نباشند؛ باید حرکت کنند، باید به دنبال این بروند که سیاست‌های فوتبال را ارائه و اجرا کنند. این‌طور باید مدیریت کرد، ولی اینجا وضعیت کمی متفاوت است.
صحبت‌های گل محمدی و اشاره او به اینکه باشگاه‌ها در این خصوص بسیار ضعیف عمل کردند و هیچ‌گاه تصمیم‌ساز و اثرگذار نبوده‌اند بار دیگر نگاه‌ها را  به عدم اتحاد و مشارکت بین آنها در جهت پیشبرد اموری که به منافعشان می‌انجامد، سوق داد. در عین حال این پرسش دوباره مطرح شد که آیا در فوتبال ایران اتحادیه باشگاه‌های فوتبال داریم و اگر داریم پس دقیقاً کارش چیست؟
با جست‌وجویی ساده مشخص می‌شود که ظاهراً اتحادیه باشگاه‌های فوتبال داریم، اما اینکه این اتحادیه اصلاً برای چه به وجود آمده و دقیقاً چه کاری انجام می‌دهد یا اصلاً کاری برای باشگاه‌ها انجام می‌دهد، محل ابهام  و سؤال است.
جالب اینکه در سایت اتحادیه باشگاه‌های فوتبال درباره چرایی تشکیل این نهاد مستقل آمده: «اتحادیه باشگاه‌های فوتبال ایران در زمان شکل‌گیری و تأسیس در جهت ایجاد یک حرکت هماهنگ و هدفمند توسط باشگاه‌ها، در راه  رسیدن به مرز خودکفایی و دفاع از حقوق صنفی پا به عرصه وجود گذاشت»، اما با پیگیری مشکلات باشگاه‌ها از جمله مسئله مهم مقابله با این قانون خلق‌الساعه مشخص می‌شود دقیقاً هیچ حرکت هماهنگ و هدفمندی در فوتبال ایران که توسط باشگاه‌ها و از هم‌فکری و مشارکت مدیران آنها ایجاد شده باشد ندیده‌ایم و آنها هیچ تلاش مشترک و سودمندی برای دفاع از حقوقشان نداشته‌اند.
در این شرایط فدراسیون فوتبال و نهادهای تصمیم‌گذار در فوتبال هرطور صلاح بدانند قانون وضع می‌کنند، خودشان این قوانین را اجرا می‌کنند، خودشان آن را زیر پا می‌گذارند یا به آن احترام نمی‌گذارند، جرائم مالی در نظر می‌گیرند و با وجود بازگشت رأی، جرائم را نمی‌بخشند و با  بالا گرفتن اختلاف بین ارکان قضایی فدراسیون(انضباطی و استیناف) که  در این مورد به‌خصوص دقیقاً ناشی از همان ایرادهای ماهوی قوانین وضع‌شده اولیه است، باشگاه‌ها را به جان هم می‌اندازند.
در عین حال متأسفانه این چرخه البته همین‌طور ادامه پیدا می‌کند و با درگیری بین باشگاه‌ها، مصاحبه‌ها، اعتراض‌ها و بیانیه‌نویسی‌ها دوباره کمیته اخلاق مسئولان و مدیران باشگاه را احضار می‌کند؛ آنها جریمه و توبیخ می‌شوند و این داستان همچنان ادامه خواهد داشت!