اولین بازی او در شهر کوچک «بنفیم پائولیستا» در هفت مایلی ریبرائو برگزار شد. سوکراتس به همراه هم‌تیمی‌های جدیدش بر پشت یک کامیون مسطح به آنجا سفر کرد.
تیم «رایو دی اورو» از بازیکنان مختلف در سنین متفاوت و با سابقه بازی گوناگون تشکیل شده بود و این برای تجربه‌اندوزی پسر جوان با سابقه متوسطش، کلاس درس خوبی بود.
 او بعدها به خاطر مبارزات صریحش برابر بی‌عدالتی‌هایی مشهور شد که برزیل را به یکی از نابرابرترین کشورها در جهان تبدیل کرده بود. اما این اولین تجربه او از رویارویی با اتفاقاتی بود که خارج از حباب کوچک زندگی‌اش در حال جریان بودند. او وارد ارتباط با افرادی شده بود که در غیر این‌صورت هرگز آنها را نمی‌دید و بعدها گفت همان بازی‌های اول مهم‌ترین اتفاقات در زندگی او بودند؛ چراکه آنها واقعیت‌های روزانه‌ای را به وی نشان می‌دادند که تصور نمی‌کرد وجود داشته باشند و هرگز به ذهنش خطور نمی‌کردند. 
سوکراتس تعریف می‌کرد: مردم از من می‌پرسند درخشان‌ترین لحظه دوران فوتبال من کدام است؟ و من در پاسخ می‌گویم: دورانی که فوتبالم را با رایو دی اورو شروع کردم، چون من با یک دو جین بچه متفاوت بر پشت کامیون باری سوار بودم. هر کدام از آنها زندگی متفاوت و نیازهای متفاوت‌تری داشتند. اُه! من ناهار می‌خوردم و بعضی از آنها چیزی برای خوردن نداشتند و ما همه در یک مسیر بودیم! بازی فوتبال؛ این کلاس درسی تجربی بود که در مدرسه قابل آموختن نبود. هیچ کسی در خانه درباره این مسائل با من صحبت نکرده بود، چون پدر تمام این مسائل را گذرانده بود. من خیلی بعدترها به بخشی از مشکلات و سختی‌هایی پی بردم که او گذرانده بود؛ او هرگز نمی‌خواست ما از آنها باخبر باشیم. سوكراتس كم نیاورد و اگر هم‌تیمی‌هایش با شخصیتِ معصوم مرد جوان روبه‌رو نبودند، خیلی زودتر متوجه فوتبال او می‌شدند؛ چراکه خدا به او استعداد طبیعی نادری داده بود. سوکراتس می‌توانست به راحتی پاس بدهد، شوت بزند، توپ را کنترل و مثل یک سرباز کهنه‌کار بازی‌خوانی کند. این‌ها مهارتهایی بودند که او آنها را بیرون خانه جدیدشان کنار گذاشت.