عملکرد مؤثر سوکراتس به تیم جوانان بوتافوگو کمک کرد تا سه سال متوالی از ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۲ عنوان قهرمانی شهر ریبیرآئو پرتو را از آن خود کند. تیم در رقابت‌های ایالتی سوم شد؛ آن‌هم با نمایشی چشمگیر از تیمی محلی که عملکرد فوق‌العاده‌ای مقابل تیم‌های بزرگی مثل کورینتیانس و پالمیراس داشت.
همه می‌توانستند شاهد باشند هافبک قدبلند و لاغر این پتانسیل را دارد که به جمع حرفه‌ای‌ها اضافه شود. یکی از جنبه‌های مثبت تیم اول بوتافوگو این بود که آنها به محض دیدن عملکرد بازیکن، ارزشش را می‌فهمیدند. آنها تلاش زیادی کردند تا سوکراتس را متقاعد کنند به آنها بپیوندد. اگرچه آوردن پسر جوان پای عقد قرارداد خیلی کار سختی بود. 
هرچند پول برای سوکراتس جذاب بود، اما او علاقه‌ای نداشت مسئولیت بسته پرداختی را برعهده بگیرد و در عین حال تمایلی نداشت با اختصاص تمام وقتش به فوتبال، رؤیای پزشک شدن را رها کند. باشگاه تلاش کرد تا با تحت فشار قراردادنش او را مجبور کند تا با شرکت در تمرینات باشگاهی روی فرم استخوانی بدنش عضله‌سازی کند، اما وقتی سوکراتس به بازدید سالنی رفت که با هالترها و دستگاه‌های افزایش وزن ویران شده بود، ترجیح داد که اصلاً فوتبال بازی نکند.
تمام نقشه‌های باشگاه نقش بر آب شد. سوکراتس چند ماه بعد برگشت؛ زمانی که مدیران متوجه اشتباهاتشان شده بودند. او سال ۱۹۷۳ قرارداد اولیه‌ای با باشگاه امضا کرد که در عین حال به او آزادی‌های خاصی در بیرون و داخل رختکن می‌داد. با این توافق‌نامه، اولین دستمزد پسر جوان پرداخت شد. 
پولی که زیاد نبود، اما به مراتب فراتر از چیزی بود که به‌عنوان پول توجیبی از پدر خود دریافت می‌کرد. 
سوکراتس بعدها به‌عنوان یکی از شورشیان واقعی دنیای ورزش به شهرت رسید. مردی که نه تنها صاحبان قدرت در داخل و خارج زمین را زیر سؤال می‌برد، بلکه درباره قوانین طولانی‌مدت حاکم بر خواب و تغذیه و آموزش هم اعتراض داشت. او این خصلت طغیان‌گری را از پدرش به ارث برده بود و یا شاید بهتر بگوییم در حین نبرد با پدر آموخته بود.