بسیاری از فوتبالیست‌های برزیلی، اگر نگوییم بسیاری از برزیلی‌ها، از سنین پایین با شوت زدن به توپ بزرگ می‌شوند؛ کاری که می‌خواهند در زندگی انجام دهند. آنها با فوتبال زندگی می‌کنند، نفس می‌کشند و هرگز به چیز دیگری غیر از این بازی فکر نمی‌کنند. کمتر کسی است که خود را برای زندگی آماده کند که در آن فوتبال همه‌چیز و آخرِ همه‌چیز نباشد. سوکراتس عاشق بازی فوتبال بود، اما اشتیاق فراوان‌تری به پزشکی داشت.
برزیل سه دور از چهار دوره قبلی جام‌های جهانی را برده بود؛ بیشتر از هر کشور دیگری در تاریخ ورزش. برزیلی‌ها در تصور خود، همیشه نمایندگان و مروجان فوتبال بودند. بریتانیا خانه فوتبال بود، اما این برزیلی‌ها بودند که این ورزش را به معنای واقعی کلمه بازی می‌کردند؛ فوتبال در شور و شعور ملی مردم این کشور خانه داشت. 
هرچند فوتبال هنوز بازی مورد علاقه طبقات پایین بود و پدر سوکراتس اصرار داشت فرزندانش مثل پسر ارشد او تحصیلات دانشگاهی داشته باشند و با اینکه سوکراتس حالا عضو ثابت تیم بوتافوگو به حساب می‌آمد، اما هرگز فوتبال برای او فراتر از یک سرگرمی نرفت؛ تفریحی که در اوقات فراغت از مطالعه انجام می‌داد. 
او فوریه ۱۹۷۲ وارد دانشگاه «USP - RP» شد و اصولاً تحصیلاتش بر تمریناتش اولویت داشت. حتی بعد از تمدید قراردادش در اوایل ۱۹۷۴ عنوان کرد: فوتبال(پشت سر تخصص زنان و زایمان ارتوپدی و علوم اعصاب) در فهرست کارهایی قرار دارد که باید انجام دهد. 
او به باشگاه اطمینان خاطر داد که جلسات تمرینی خود را با برنامه دانشگاهی‌اش تنظیم کند و به هر طریق ممکن برای بازی‌ها در اختیار باشگاه خواهد بود. اما در حقیقت او تلاش زیادی برای حضور در جلسات تمرینی نمی‌کرد؛ مگر جلساتی که تمرینات پرتحرک حمله علیه دفاع انجام می‌شد یا تیم اول برابر ذخیره‌ها مسابقه می‌داد.