تمامی بخش‌های اقتصادی نیازمند صادرات محصولات خود می‌باشند. صادراتی قدرت حضور در بازارهای جهانی را دارند که اصطلاحاً موفق به برندسازی نیز شده باشند؛ محصولات بدون تبلیغات و برندسازی شانس بقا در بازارهای جهانی را ندارند که اولویت تمام این‌ها پرداختن به کیفیت تولید است. 
صنایع خودروسازی ایران یکی از صنایع صاحب برند داخلی است که البته هیچ شانسی در بازارهای خارجی ندارد؛ چراکه اولویت تولید خودرو در کشور ما کیفیت آن محصول نیست. انواع خودروهای داخلی با کیفیت‌های بد برای صادرات در صف خروج قرار گرفتند، اما حتی کشورهایی که صنایع مونتاژ آنان به دلیل جنگ‌های داخلی دچار آسیب شده بود از پذیرش محصولات ایرانی کناره‌گیری نمودند. در عرصه‌های داخلی نیز به دلیل بدون رقیب ماندن این صنعت و ممانعت از واردات خودرو الزاماً توسط مردم خریداری شدند. هرچند صف انتظار برای خرید همین خودروهای بدون کیفیت ایجاد شد، اما این صف را می‌توان شگرد فروش صنایع خودروسازی ایران دانست؛ چراکه همین بی‌کیفیتی را نیز به آسانی به دست مردم نرساندند. 
در کنار محصولات خودرویی اما محصولات کشاورزی ما نیز طرفداران آنچنانی نداشته است؛ چراکه از طرفی مشکل حمل بار هوایی داشتیم و از طرفی میزان مصرف سموم کشاورزی را کنترل نکردیم. این روزها کشاورزی ایران را نه می‌توان مدرن دانست نه سنتی، بلکه چیزی میانه مدرنیته و سنت‌گرایی است و محصول آن نمی‌تواند برندسازی کند. 
از طرفی صادرات برای تجار ایرانی به یک عذاب تبدیل شده است؛ چراکه برای بازگشت دلارهای ناشی از صادرات با مشکلات درون و برون‌مرزی بسیاری روبه‌رو هستند. در کنار صادرات باید به واردات به‌عنوان یک اهرم اقتصادی ضدتورم نیز نگاهی از سر الزام انداخت؛ چراکه واردات هم سود دارد و هم بر حوزه افزایش کیفیت تأثیرگذار است. واردات یک اهرم رقابتی است و تولیدکنندگان داخلی را وادار م‌ کند تا برکیفیت محصولات خود بیفزایند. 
اما تحلیل ساختار اقتصادی ما نشان می‌دهد، افزایش حجم صادرات غیرنفتی، اقتصاد کشور را از حالت تک‌محصولی بودن نجات می‌دهد که رفاه نسل‌های آتی را نیز در پی خواهد داشت؛ چراکه ثروت‌های تجدیدناشدنی تنها به نسل فعلی تعلق ندارند.
همچنین توسعه صادرات، جایگاه و اعتبار کشور را در سطح بین‌المللی افزایش می‌دهد؛ همه قدرت‌های بزرگ دنیا، قطب‌های مهم تجاری نیز هستند و بالاترین رتبه‌ها را در صادرات به ویژه صدور کالاهای دانش‌پایه در اختیار دارند.
در دنیای امروز، صادرات موتور توسعه اقتصادی کشورها محسوب می‌شود و هرچه اقتصاد کشوری پیشرفته‌تر، قدرت بهره‌وری آن بالاتر و توانمندی رقابت آن در عرصه بین‌المللی بیشتر باشد سهم بیشتری از تجارت جهانی را به خود اختصاص خواهد داد. سهم تجارت خارجی در تولید ناخالص دنیا در حال حاضر بیش از 32 درصد است؛ این موضوع به خوبی نشان می‌دهد که تا چه حد اقتصاد جهانی به گسترش تجارت و  توسعه صادرات وابسته است.
به طور کلی تقریباً تمامی دولت‌ها، صادرات را مورد حمایت خود قرار می‌دهند؛ چراکه صادرات مهم‌ترین منبع درآمد ارزی کشورهای دنیا، تأمین‌کننده نقدینگی برای اجرای برنامه‌های توسعه اقتصادی و فراهم‌کننده نیازهای وارداتی آنهاست. صادرات موجب ارتقای کیفیت کالاهای تولیدی می‌شود که مصرف‌کننده داخلی نیز از نتیجه آن بهره‌مند می‌گردد.
تا زمانی که واحدهای تولیدی صرفاً به بازارهای داخلی متکی هستند نیازی به بهبود کیفیت محصولات خود احساس نمی‌کنند، اما در یک بازار بین‌المللی ناگزیرند که با ده‌ها تولید‌کننده به رقابت بپردازند؛ بدیهی است که کالاهای نامرغوب شانسی برای موفقیت در بازارهای هدف ندارند. دیگر آنکه توسعه صادرات به ایجاد فرصت‌های شغلی جدید منجر می‌شود. برای کشور ما که با نرخ عدم اشتغال نسبتاً قابل‌توجهی مواجه است و این عدم اشتغال در برخی از گروه‌های سنی یا در برخی از استان‌های کشور به مراتب بالاتر است، توسعه صادرات از نهایت اهمیت برخوردار است؛ با این نگاه باید اذعان داشت از توانمندی‌های برخی از رشته‌ها مانند صنعت گردشگری، ترانزیت و خدمات فنی و مهندسی در کشور به خوبی می‌توان برای ایجاد اشتغال و فرصت‌های شغلی جدید کمک گرفت که البته تمامی این حوزه‌ها در انزوا قرار گرفته‌اند و امیدواریم این صنایع هرچه زودتر در مسیر اشتغال فعال شوند.