آنچه در غزه گذشت 

آمار روزانه از کشتار گسترده در غزه نگران‌کننده است؛ تا حدی که واکنش مجامع جهانی و نیز ملل جهان را برانگیخته است. اینکه چرا نوار غزه برای رژیم اشتغالگر مهم است که در خلال آن حاضر به نسل‌کشی فلسطینیان شده، قابل بحث و بررسی است. در این گرد آوری سعی کردیم به ابعاد پنهان این حادثه بزرگ اشاره‌ای داشته باشیم. 
روزبه‌روز علل پنهان و اصلی که رژیم صهیونیستی را به حمله زمینی گسترده به غزه محاصره‌شده از سالیان طولانی سوق داد، آشکارتر می‌شود.
اسرائیل همواره هدف اصلی از عملیات زمینی را نابودی حماس و بازداشت اعضای آنها و نابودی مراکز آن عنوان کرده است، اما رسانه‌ها از اهداف خطرناک دیگری پرده برداشته‌اند. نابودی حماس هدف فرعی است و هدف این رژیم ایجاد منطقه حائل به عمق ۲ تا ۳ کیلومتر برای تأمین امنیت شهرک‌های صهیونیست‌نشین در جنوب فلسطین اشغالی و در امان نگه داشتن آنها از هرگونه عملیات زمینی مقاومت است که این موجب نابودی و محو هر ساختمان فلسطینی در منطقه مذکور خواهد بود.
اشغالگران اسرائیلی هدف از این منطقه حائل را افق دید بهتر در برابر هرگونه حمله عنوان کرده‌اند. طبق اخبار به بیرون درز کرده از محافل نظامی داخل ارتش اشغالگران، تردد فلسطینی‌ها در این منطقه ممنوع بوده و این منطقه باید تحت نظارت نیروهای اشغالگر باشد و هرآنکه به آن نزدیک شود، حتی به شکل اشتباهی، فوراً به سمت آنها تیراندازی می‌شود. منطقه حائل موردنظر اشغالگران بیش از ۳۰ درصد از اراضی حاصل‌خیز فلسطینی‌ها را خواهد بلعید؛ به ویژه که سیاست صهیونیست‌ها طی این سال‌ها نابودی اراضی کشاورزی واقع در طول مرز شرقی غزه با فلسطین اشغالی به بهانه‌های مختلف بوده است. با توجه به این رویکرد خطرناک، اراضی که بخش عمده غذای ساکنان غزه از آن تأمین می‌شود، در معرض نابودی قرار گرفته و تبعات اقتصادی و معیشتی سختی برای فلسطینی‌ها بر جای خواهد گذاشت. 
هم‌زمان با تشدید جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه و از دست رفتن جان ده‌هاهزار فلسطینی در برابر دیدگان جامعه جهانی، زمزمه احیای طرح اقتصادی بر ویرانه‌های به‌جامانده از نوار غزه شنیده می‎شود؛ طرحی موسوم به کانال بن گوریون که اولین بار در اواخر دهه ۱۹۶۰ از سوی تل‌آویو با هدف وصل کردن اروپا به آسیا مطرح شد. این طرح با هدف ارائه جایگزینی برای کانال سوئز مطرح شده است. اما پروژه بن گوریون چیست و چرا نوار غزه در این طرح اهمیت خاصی دارد؟ نام این پروژه از دیوید بن گوریون گرفته شده است؛ یکی از رهبران صهیونیستی و طراحان اصلی شکل‌گیری رژیم اشغالگر در سرزمین‌های فلسطینی. از او به عنوان مرد بی‌رحمی یاد می‌شود که به شبه‌نظامیان صهیونیستی دستور داد تا فلسطینی‌ها را از سرزمین‌های مادری‌شان برانند. بن گوریون در فرایند ورود مهاجران یهودی از سراسر جهان به فلسطین نقش زیادی داشت و در سال ۱۹۴۸ به عنوان اولین نخست‎وزیر رژیم صهیونیستی منصوب شد. 
پروژه کانال بن گوریون پیشنهاد اقتصادی بود که در دهه ۱۹۶۰ از سوی تل‌آویو برای اتصال دریای سرخ به دریای مدیترانه از طریق بخش انتهایی جنوب خلیج عقبه مطرح شد؛ کانالی که از طریق صحرای نقب یا نگب تحت کنترل رژیم ‎صهیونیستی از نوک خلیج عقبه بازوی شرقی دریای سرخ که به منتهی‌الیه جنوبی سرزمین‌های اشغالی و جنوب‌غربی اردن می‌رسد و به سواحل مدیترانه شرقی امتداد می‌یابد. گرچه کانال سوئز در حال حاضر میان دریای سرخ و دریای مدیترانه ارتباط برقرار کرده، اما کانال بن گوریون فاصله و زمان این ارتباط را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد. کنوانسیون بین‌المللی قسطنطنیه که در سال ۱۸۸۸ توسط قدرت‌های بزرگ اروپایی آن زمان امضا شد، حق عبور از کانال سوئز را برای همه کشتی‌ها در زمان جنگ و صلح تضمین می‌کرد. با این حال، پس از ملی شدن کانال سوئز در سال ۱۹۵۶ توسط جمال عبدالناصر رئیس‌جمهور وقت مصر، پس از تشکیل دولت اسرائیل در سال ۱۹۴۸ (روز نکبت) و آواره‌ کردن خشونت‌آمیز فلسطینی‌ها، قاهره بارها کانال سوئز را مسدود کرد. به‌عنوان مثال،‌ مصر از ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۰ دسترسی کشتی‌های صهیونیستی به کانال را مسدود نمود. مسدود شدن کانال سوئز در دوره‌های مختلف شوک قابل‌توجه و غیرمنتظره‌ای به تجارت جهانی وارد کرده و این روند را مختل کرد. ساخت کانال بن ‌گوریون می‌تواند اهم فشار مصر بر تل‌آویو را بی‌اثر کند و برای این کار کنترل نوار غزه و تخریب بخش‌هایی از آن کلیدی است. زیرا کانالی که قرار است بالقوه میلیاردها دلار بار را در روز حمل کند، نمی‌تواند تحت تهدید نظامی دائمی نیروهای جنبش مقاومت از جمله حماس و جهاد اسلامی باشد. رژیم ‎صهیونیستی انکار می‌کند که برنامه‌ای برای الحاق نوار غزه دارد، اما در میان اتهامات مبنی بر پاک‌سازی قومی غزه، آنچه از اهداف اشغالگرانه تل‌آویو حکایت دارد، اصرار صهیونیست‌ها بر کوچاندن فلسطینی‌ها و درخواست برای مهاجرت داوطلبانه آن‌ها زیر آتش‌بار‌های 
مداوم است.