گرچه می‌دانستیم که حیوانات از یکدیگر مراقبت می‌کنند اما تصور می‌شد که جراحی منحصر به انسان‌ها باشد. بااین‌حال، اکولوژیست‌های رفتاری از دانشگاه وورزبورگ کشف کرده‌اند که مورچه‌ها روی هم‌آشیانه‌های آسیب‌دیده خود عمل جراحی انجام می‌دهند.
به گزارش ایسنا، تحقیقات قبلی روی مورچه‌های یورشگر (Megaponera analis) نشان داد که آن‌ها از ترکیبات ضد میکروبی از یک غده خاص برای درمان جراحات و جلوگیری از عفونت استفاده می‌کنند.
در مقابل، مورچه‌های نجار فلوریدا که فاقد چنین غده‌ای هستند، برای مراقبت از هم‌آشیانه‌های آسیب‌دیده خود به اقدامات مکانیکی متکی هستند. این مورچه‌ها یا زخم‌ها را تمیز می‌کنند یا دست‌ها را قطع می‌کنند و توانایی خود را در ارزیابی آسیب‌ها و تعیین‌درمان مناسب نشان می‌دهند.
اریک فرانک (Erik Frank)، نویسنده اول و بوم‌شناس رفتاری، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: این به معنای واقعی کلمه تنها موردی است که در آن یک قطع عضو پیچیده و سیستماتیک توسط یکی از اعضای گونه در قلمرو حیوانات رخ می‌دهد.
مورچه‌ها می‌توانند مشکل را تشخیص داده و آن را درمان کنند
این مطالعه دو نوع آسیب ساق‌پا را بررسی کرد که یکی بریدگی روی استخوان ران و زخم‌های مشابه روی استخوان ساق‌پا بود. بریدگی‌های استخوان ران تمیز و سپس توسط مورچه‌ها قطع شد، درحالی‌که زخم‌های ساق فقط تمیز می‌شدند.
پس‌از آن، دانشمندان میکروسی‌تی‌اسکن محل‌های زخم را برای بررسی اینکه چرا مورچه‌ها رفتار متفاوتی نسبت به زخم دارند، انجام دادند. اسکن‌ها نشان داد که استخوان ران حاوی بافت ماهیچه‌ای قابل توجهی است که در پمپاژ خون از پا به بدن نقش دارد. صدمات وارده به استخوان ران این عضلات را به خطر می‌اندازد و به‌طور بالقوه مانع از گردش خون مملو از باکتری می‌شود. در مقابل، درشت‌نی دارای بافت عضلانی کمتر و کمترین دخالت در گردش خون است.
در صدمات درشت‌نی، جریان همولنف کمتر با مانع مواجه می‌شود، به این معنی که باکتری‌ها می‌توانند سریع‌تر وارد بدن شوند. فرانک گفت: در جراحات استخوان ران، سرعت گردش خون در ساق‌پا کاهش یافت.
اگرچه یک استخوان درشت‌نی آسیب‌دیده ممکن است خطر بیشتری برای عفونت داشته باشد، مورچه‌ها نمی‌توانند 
به‌اندازۀ کافی سریع عمل جراحی را انجام دهند زیرا حداقل ۴۰ دقیقه طول می‌کشد تا قطع عضو انجام شود. بنابراین، محققان دریافتند که اگر اقدام فوری در مورد استخوان درشت‌نی انجام ندهند، مورچه زنده نخواهد ماند. سپس مورچه‌ها برای جلوگیری از گسترش عفونت، این زمان را صرف تمیز کردن زخم می‌کنند.
لوران کلر (Laurent Keller)، نویسنده ارشد و زیست‌شناس تکاملی می‌گوید: ازآنجایی‌که مورچه‌ها قادر به قطع سریع پا برای جلوگیری از گسترش باکتری‌های مضر نیستند، سعی می‌کنند با صرف زمان بیشتر برای تمیز کردن زخم درشت‌نی، احتمال عفونت کشنده را محدود کنند.
صرف‌نظر از این، میزان بقا در مواردی که این نوع درمان‌ها را دریافت کرده بودند به‌طور قابل توجهی بهبود یافت.
در صدمات استخوان ران، جایی که همیشه پا را قطع می‌کردند، میزان موفقیت در بقا حدود ۹۰ یا ۹۵ درصد نشان داده شد. برای استخوان ساق، جایی که آن‌ها قطع نکردند، همچنان میزان بقا ۷۵ بود.
او ادامه داد: این واقعیت که مورچه‌ها می‌توانند زخم را تشخیص دهند، عفونی یا استریل بودن آن را ببینند و آن را در مدت طولانی توسط افراد دیگر درمان کنند تنها سیستم پزشکی است که می‌تواند با انسان‌ها رقابت کند.
آیا مورچه‌ها درد را تجربه می‌کنند؟
به گفته کلر، این رفتار به نظر ذاتی است. آن‌ها روش‌های خود را براساس سن مطابقت می‌دهند اما به نظر نمی‌رسد آن‌ها را یاد بگیرند. تیم اکنون می‌خواهد بررسی کند که این مورچه‌ها چگونه این رفتارهای دقیق را انجام می‌دهند. آن‌ها به آزمایش‌های خود بر روی گونه‌های دیگر نیز ادامه می‌دهند تا ارزیابی کنند که چه تعداد از گونه‌ها، این نوع مراقبت را نشان می‌دهند.
علاوه‌بر این، ازآنجایی‌که جراحی در زمانی که بیمار بیدار است انجام می‌شود، محققان می‌خواهند بررسی کنند که آیا این مورچه‌ها درد دارند یا خیر.
به نظر می‌رسد که مورچه‌ها و انسان‌ها در یک رفتار منحصربه‌فرد در قلمرو حیوانات مشترک هستند و آن انجام عمل جراحی است.