سید محمدجعفر ناظم‌السادات، عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز و فوق دکترای اقیانوس‌شناسی می‌گوید: پیش از هر چیز از افتخارآفرینان ورزش ایران، چه ورزشکاران دختر یا پسر که در چند هفته گذشته در میدان‌های جهانی افتخارآفرینی کردند سپاسگزاری می‌شود و پیشرفت روزافزون آنان را از درگاه خداوند بزرگ آرزومندم. خدا را سپاس که ما هم‌اکنون در جام جهانی فوتبال بدون آنکه گلی وارد دروازه کنیم در گروه خود صدر نشیینیم. اگر به نام و نام خانوادگی ورزشکاران شرکت کننده در میدان‌های جهانی نگاهی بیندازید خواهید دید که این نام‌ها در گذر زمان در حال جابه‌جا شدن است. هر ورزشکاری می‌آید و افتخاری می‌آفریند و پس از چندی میدان را برای دوره‌های بعد به دیگری می‌سپارد. آنها که میدان را بدرود می‌گویند، یا در پیکر مربی و کادر فنی در خدمت ورزش هستند یا در جای دیگری کار و کاسبی فراهم می‌کنند. اگر کسی بخواهد بیش از اندازه در میدان بماند، تیم را شکست می‌دهد و چنین چیزی شدنی نیست. گرچه بیش از چند سال نمی‌شود ستاره میدان‌های ورزشی بود، می‌توان تا پایان زندگی ارزشمندترین خدمات را به ورزش و کشور ارائه داد. شوربختانه بسیاری از ستاره‌های سیاست کشورمان می‌خواهند تا پایان عمر در صحنه بمانند و گویا عشق به خدا و دین خدا نمی‌گذارد جز خودشان به دیگری بیندیشند.بودن اینها در میدان سیاست، همان زیانی را به کشور می‌زند که یک ورزشکار پنجاه ساله بخواهد در فوتبال تیم ملی بازی کند و سرنوشت تیم برایش مهم نباشد. شوربختانه کشور ما امروز از بودن کسانی رنج می‌برد که گویا مرگ می‌تواند میان آنها و پست حکومتی‌شان جدایی افکند.افسوس که این چسبندگی به مقام به نام خدا و دین انجام می‌شود. دومین درسی که می‌توانیم از ورزش بیاموزیم، آمدن چهره‌های ناشناس چند سال پیش به میدان‌های ورزشی ملی و جهانی است. یک دختر و پسر معمولی روستایی یا شهری با تلاش و کوشش شبانه‌روزی می‌توانند یک چهره ملی و جهانی شوند. نیرنگ و چاخان و دروغ چندان کاربردی ندارد. نیاز است برابر قهرمانان جهان بازی کنی و چرب‌زبانی و دروغ‌پردازی در چنین میدان‌هایی کارایی ندارد. همین ویژگی ورزش روا می‌دارد که انسان‌های توانا و ناشناس چهره شوند. آقازادگی در میدان‌های ورزشی کم و بیش نشدنی است. نمی‌شود یک قهرمان ورزشی حکم قهرمانی برای فرزندان و دار و دسته‌اش را صادر کند. اگر فرزندان می‌خواهند قهرمان شوند باید راه پرپیچ و خم پدر و مادران را بپیمایند. در جهان سیاست ما، روال کار به گونه‌ای دیگر است. بیشتر آقازاده‌ها مانند بسیاری از خود آقاها، با کمترین زحمت میدان‌دار و چهره می‌شوند. گاهی با پول یک مدرک تحصیلی هم دست و پا می‌کنند تا نشان دهند این آقازاده چه رنج‌ها که نبرده است. فراگیر شدن این روش‌ها کشور ثروتمند ایران را با بحران فقر و ناداری روبرو ساخته است.ای کاش که در میدان سیاست نیز جایی برای توانمندان و دلسوزان ما باز شود و دروغ و نیرنگ جای خود را به توانایی و دانش بدهد. ای کاش میدان سیاست ما هم جایگاه رفت و آمد دانشمندان، صنعتگران، کشاورزان و چهره‌های کامیاب اصناف و دیگر بخش‌های جامعه می‌شد.