شیرازنوین: بازی بزرگ ایران در جام جهانی مقابل اسپانیا، بیشتر شبیه به یک بازی هندبال شده بود. ایرانی‌ها در سمت چپ تصویر مانند بازیکنان هندبال، یک نیم دایره قرمزرنگ جلوی محوطه جریمه خودی تشکیل داده بودند و اسپانیایی‌های سفیدپوش هم مانند بازیکنان هندبالی که دائم توپ را بین یکدیگر دست به دست می‌کنند، توپ را به این طرف و آن طرف زمین می بردند.
این نوع بازی که ایران تا قبل از دریافت گل از خود به نمایش گذاشت، یک نوع بازی فوق‌العاده استرس‌زا، دست‌کم برای هواداران به شمار می‌رود. شاید بازیکنان این اطمینان را داشته باشند که توپی از این زنجیره دفاعی چندلایه عبور نمی‌کند، اما کسانی که از بالا نظاره‌گر چنین نمایشی از تیمشان هستند، هر لحظه احتمال دریافت گل به ذهنشان خطور می‌کند. اما در طرف مقابل، حس و حال بازیکنان و هواداران تیم رقیب به یکدیگر شباهت بیشتری دارد. این نوع بازی به شدت روی اعصاب و روان بازیکنان و به خصوص هواداران آنهاست و هر لحظه که از بازی بگذرد و گلی به ثمر نرسد، بر میزان عصبی شدن آنها می‌افزاید؛ چیزی که در بازی به یاد ماندنی چهارشنبه شب، به وضوح مشاهده کردیم.
اسپانیا هرچه بیشتر تلاش می‌کرد، کمتر به نتیجه می‌رسید. آنها نمی‌توانستند از 10مدافع هوشیار ایران عبور کنند و حتی نزدیک شدن به دروازه، برای آنها به یک امر بسیار دشوار تبدیل شده بود. یک نیمه کامل، با چنین شرایطی به پایان رسید. ایران با یک دفاع مطلق و افراطی، به هدف اولیه (و شاید بالاترین هدف) خود دست یافته بود. این نحوه بازی، تاکنون از هیچ یک از دیگر تیم‌های حاضر در این جام مشاهده نشده است. حتی تیم‌هایی که از لحاظ وزنی از تیم ما پایین‌تر هستند، اینچنین به دفاع مطلق چندلایه رونیاورده‌اند. تیم‌هایی نظیر استرالیا یا کره جنوبی که در مرحله مقدماتی به هیچ عنوان اقتدار ایران را نداشتند، در مقابل تیم‌های بزرگی مانند فرانسه و سوئد یک بازی پایاپای و حتی برتر ارائه دادند. البته تیمی مانند عربستان در هر دو دیدار خود خیلی زود گل خورد و فرصت این را پیدا نکرد که دست به چنین کاری بزند. اما نکته مهم‌تر این است که آنها اگر می‌خواستند هم توانایی اجرای چنین استراتژی فکورانه‌ای را نداشتند. 
ایران در نیمه دوم بالاخره و با یک اتفاق، گل خورد. دفع توپ عجیب رامین رضاییان به ساق پای دیگو کاستا خورد و درون دروازه بیرانوند قرار گرفت. اتفاق بزرگ و تعیین کننده بازی رخ داد. حالا همه منتظر هستند که برای اولین بار در این جام، ایرانی را ببینند که از حریفش عقب افتاده؛ آیا این تیم توانایی حمله کردن دارد؟ آیا می‌شود از بازیکنان تیمی که چندسال است به بازی تدافعی عادت کرده‌اند، انتظار گل زدن و حتی خلق موقعیت گل برابر یکی از تیم‌های برتر سالیان اخیر فوتبال جهان را داشت؟ بازیکنان ایران به این سوالات جواب مثبت دادند.
شاید مثبت‌ترین اتفاق این بازی را بتوان همان گل تصادفی و شاید ناعادلانه اسپانیا دانست! شاید اگر گلی توسط اسپانیا به ثمر نمی‌رسید و ایران با کسب یک تساوی بدون گل به کار خود پایان می‌داد، اینچنین نمی‌توانست دل هوادارانش را به دست بیاورد. 
ایران حمله کرد، موقعیت گل ساخت و حتی گل زد؛ گلی که آفساید اعلام شد اما ارزش یک گل واقعی را داشت. گل مردودی که اشک خیلی از ایرانی‌ها را درآورد و در تاریخ ماندگار شد. ایران پس از این گل باز هم حمله کرد و یکی دو فرصت دیگر هم به وجود آورد، اما هیچ‌گاه به گل نرسید. یکی دیگر از صحنه‌های ماندگار و تاریخی در دقیقه هشتاد و دوم به ثبت رسید. جایی که وحید امیری با تحقیر جرارد پیکه پرادعا، یک سانتر بی‌نقص برای مهدی طارمی ارسال کرد و لرزه بر اندام اسپانیایی‌ها انداخت، اما طارمی نتوانست توپ را به گل تبدیل کند. توپ به گل تبدیل نشد، اما شوری که به ایرانی‌ها تزریق کرد، کمتر از شعف به ثمر رسیدن یک گل نبود.
ایران باخت اما همه را راضی کرد. حتی اسپانیایی‌ها را! اسپانیایی‌ها اگر بازی را با تساوی به پایان می‌رساندند، احتمالاً شیوه بازی ایران را به باد انتقاد می‌گرفتند. اما حالا که توانسته‌اند به هر زحمتی شده سه امتیاز را به دست بیاورند، لب به تعریف و تمجید گشوده و بازی ایران را لایق ستایش می دانند.
حالا منتقدان درجه یک کی‌روش هم نمی‌توانند از این‌چنین نمایشی تمجید نکنند. شاید نحوه بازی ایران مقابل مراکش یا نیمه اول مقابل اسپانیا جای برخی انتقادات را باقی می‌گذاشت، اما این 45دقیقه اخیر، همه را به مجبور به تحسین کرد. خیلی‌ها پس از این بازی اشک ریختند. برخی اشک حسرت به خاطر خوردن آن گلی اتفاقی، از دست رفتن فرصت طلایی برای گل‌زنی و مردود شدن گل عزت الهی و برخی هم اشک شوق به خاطر نمایش غرورآفرین بازیکنان.
حالا هنوز یک بازی دیگر برای ایران در این مسابقات باقی مانده؛ اما خیلی‌ها امیدوارند که بازی پس‌فردا مقابل پرتغال، آخرین بازی یوزها در این جام نباشد. نمایش متوسط پرتغالی‌ها در دو بازی گذشته و بازی عالی ایران در نیمه دوم برابر اسپانیا، توقع خیلی‌ها را بالا برده و حالا تصور صعود از گروه، با آنچه پیش از جام دور از ذهن به نظر می‌رسید، تفاوت زیادی دارد. 
پرتغال در بازی نخست خود مقابل اسپانیا به تساوی سه بر سه دست یافت. رونالدو هر سه گل تیمش را به ثمر رساند. ابتدا با زرنگی یک پنالتی گرفت، سپس با اشتباه فاحش گلر حریف گل‌زنی کرد و سپس یک ضربه آزاد تماشایی را به تور حریف دوخت. او در بازی دوم تیمش هم خیلی زود گل‌زنی کرد و حالا به تنهایی تیمش را صاحب چهار امتیاز کرده است. اما پرتغال در برابر مراکش از نظر فنی، به واقع یک تسلیم محض بود. طبق آمار، مراکشی‌ها در بازی برابر پرتغال چه از لحاظ طرح‌ریزی حملات و چه از لحاظ خلق موقعیت گل، بازی تقریباً یک‌طرفه‌ای به نمایش گذاشتند. هرچند می‌توان بخشی از علل عقب‌نشینی پرتغالی‌ها را به ثمر رساندن گلی زودهنگام دانست، اما به نظر می‌رسید حتی اگر بازی با نتیجه تساوی دنبال می‌شد، باز هم نوع بازی مراکش اجازه نفس کشیدن به یاران رونالدو نمی‌داد. آنها در تمام دقایق مسابقه تیم برتر زمین بودند. 33حمله روی دروازه پرتغال طرح‌ریزی کردند و به 19موقعیت گل دست یافتند که از این بین، هشت موقعیت جزو موقعیت‌های مسلم گل‌زنی محسوب می‌شد. حالا نگاهی بیاندازیم به آمار پرتغالی‌ها: 18حمله، سه موقعیت خوب گل‌زنی و دو موقعیت نصفه و نیمه! 
مراکش بدشانس بود که در بازی با ایران یک گل به خودی در دقایق پایانی دریافت کرد و در بازی با پرتغال هم یک گل زودهنگام و در هر دو دیدار، فرصت‌های بی‌شماری برای گل‌زنی از دست داد، وگرنه آنها قطعاً شایستگی زیادی برای کسب امتیاز در هر دو بازی داشتند. آنها در بازی برابر اسپانیا هم به احتمال فراوان فوتبال خوبی از خود به نمایش می‌گذارند و از آنها به عنوان یکی از تیم‌های قابل احترام جام بیست و یکم یاد خواهد شد.
بازی پس‌فردای ایران برابر پرتغال، بازی پیچیده‌ای به نظر می‌رسد. پرتغال تیمی بسیار متفاوت با اسپانیاست. برعکس اسپانیا که تیمی متکی به کار گروهی است، آنها متکی به فوق‌ستاره‌ای به نام کریستیانو رونالدو هستند. از طرف دیگر، ایران هم حالا توقعات را بالا برده و بیشتر مردم حالا این انتظار را از سربازانشان دارند که نمایشی مانند آنچه در نیمه دوم مقابل اسپانیا مشاهده کردیم به نمایش بگذارند. شاید دیگر تماشای آن نوع دفاع مطلقِ افراطی، برای عموم فوتبال‌دوستان ایرانی قابل تحمل نباشد. اما تاریخ ثابت کرده این نوع توقعات، روی تفکرات سرمربی فوق‌حرفه‌ای ایران تأثیری نمی‌گذارد. او بیشترین شناخت را از تیم خودی و تیم مقابل دارد و احتمالاً با استراتژی متفاوتی نسبت به دو بازی قبلی بازی را آغاز خواهد کرد. 
اما فارغ از مسائل فنی که به آن پرداختیم، مهم‌ترین مسئله در بازی مقابل پرتغال، آمادگی ذهنی و روانی است. این مسئله زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که به همان توقعات بالا رفته ایرانی‌ها از تیم ملی‌شان توجه بیشتری کنیم. در جام جهانی 1998 پس از شکست آمریکا در بازی دوم و همین‌طور در جام جهانی 2014 پس از بازی درخشان مقابل آرژانتین نیز شاهد بالا رفتن این توقعات بودیم. اما در هر دو جام، بازی سوم آن‌طور که انتظار داشتیم پیش نرفت و می‌توان گفت به راحتی از جام کنار رفتیم و انتقاداتی هم به عملکرد آن دو تیم خوب وارد شد. حالا هم چنین خطری این تیم را تهدید می‌کند، اما ایران از هر نظر شایستگی صعود از گروهش را دارد و عملکرد دو تیم ایران و پرتغال در دو بازی گذشته، نشان می‌دهد باید به پیروزی و برپایی جشن  صعود، امیدوار بود.