اینکه چرا به احزاب نیازی نداریم یا اینکه چرا مردم نسبت به حضور احزاب ابراز تمایل نمی‌کنند، تا حدودی به سابقه حزب‌گرایی در ایران بازمی‌گردد؛ چراکه احزاب وظیفه دارند دولت در سایه باشند؛ آن هم بدان منظور که به نقد و نظارت دولت‌ها بپردازند که متأسفانه احزاب در ایران در حد و اندازه نقد و نظارت بر دولت نیستند. شاید یکی از علل بسیار کوچک این زیان، وابستگی احزاب به دولت‌ها و درخواست مداوم یارانه‌های فعالیتی است؛ چراکه احزاب خودساخته و پرورش‌دهنده نیروهای متخصص و کارآمد نیستند.
یک حزب باید در زمان تشکیل از بنیه مالی قوی برخوردار باشد و نخبگان را جذب و سپس تقاضای مجوز رسمی از کند. حزب باید کادرسازی کند و نیروهای قوی و متخصص را برای اداره امور کشور معرفی یا نامزد پست‌های مهم و مسئولیت‌پذیری کند. احزابی که در بستر سیاست نقش متکدیان را بازی می‌کنند، به سرعت ظهور و غروب می‌کنند.
در ایران نماد کوچک حزب‌گرایی را می‌توان در تجربه شکست‌خورده شوراهای شهر و روستا تصور نمود و مورد ارزیابی قرار داد؛ چراکه علی‌رغم تجربه شش دوره شورایی، همچنان نیروهای نظارتی و اطلاعاتی از بین این افراد، مفسدین اقتصادی را شکار کرده و با پرونده تنظیمی به قوه قضائیه می‌سپارند. 
متأسفانه به‌دست‌گیری قدرت سیاسی در ایران از سوی آنچه حزب نامیده می‌شود، به معنای طلب توسعه و مطالبه‌گری آنچه ملت می‌خواهند، نیست؛ بلکه اگر اعضای همین احزاب دست و پا شکسته به قدرت سیاسی دست یابند، دست‌درازی به بیت‌المال را در رأس امور خود قرار می‌دهند؛ چراکه در مدت محدود «چهار یا هشت سال» باید توان مالی خود را تأمین و تضمین نمایند. به طور مثال اینکه احزاب با فرا رسیدن زمان برگزاری انتخابات شوراها فعالیت خود را به حداکثر توان می‌رسانند، حکایت از دستیابی به منابع شهرداری‌ها دارد. درواقع احزاب شهرداری‌ها را به چشم قلک نگاه می‌کنند و هرچند شعار محوری آنان دستیابی به مدیریت واحد شهری است، اما تاکنون و در این شش دوره توان دستیابی به مدیریت واحد شهری را نداشته‌اند یا موانعی در این راه وجود داشته که آنان قادر به برداشتن آن نبوده‌اند. 
در ایران و به طور واضح دو حزب اصول‌گرا و اصلاح‌طلب وجود داشته که به دلیل عدم کفایت با عدم استقبال ملت روبه‌رو شده‌اند و طی سال‌های گذشته با عناوین خاص یا انتخاب رنگ‌های مختلف به میدان آمده‌اند و گاهی خط مقدم فعالیت آنان بانوان شل‌حجاب بوده‌اند تا بدین‌وسیله خود را ضدحجاب و قوانین سخت‌گیرانه آن معرفی کنند. اصلاح‌طلبان دستگاه‌های نظارتی چون شورای نگهبان را موردحمله شعاری خود قرار می‌داده‌اند و اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان جنگ زرگری به راه می‌انداختند. 
تصاویر موجود در آرشیو خبرگزاری‌های رسمی کشور نشان می‌دهد که تصاویر بانوان شل‌حجاب در دوران رقابت‌های انتخاباتی با کثرت موضوعی و محتوایی مواجه بوده و در دوران پساانتخابات این رفتارهای هیجانی مورد انکار طرف پیروز قرار گرفته است. 
از نگاهی دیگر به فعالیت‌های حزبی، می‌توان به انتخاب استانداران یا نمایندگان مجلس نیز اشاره داشته باشیم که هرچند برچسب اصلاح‌طلبانه و اصول‌گرایانه ندارند، اما منتسب به اردوگاه چپ و راست هستند. واقعیت و ریشه حزب‌گرایی را می‌توان در همان ماجرای خودی و غیرخودی تجزیه و تحلیل نمود. وقتی افرادی می‌خواستند قدرت را به دست بگیرند و آن را ابزاری برای رسیدن به امیال خود درآورند، ماجرای اردوگاه خودی و غیرخودی را مطرح و اجرایی نمودند. با این اوصاف افراد ظاهرساز توانستند به سرعت در این اردوگاه‌ها نفوذ کرده و حتی دارای سمت شوند و از این طریق ضربات سنگینی را به بدنه نظام وارد نمایند. اینکه افراد هم باید تعهد داشته باشد و هم تخصص، از ملزومات کار است؛ چراکه اگر فرد تعهد داشته باشد، آن را خرج پذیرش مسئولیت‌هایی که در آن‌ها ناتوان است، نمی‌کند. 
به‌وضوح شرایط موجود گواه این داستان است که تاکنون افراد ناتوان در پذیرش پست‌های مسئولیتی از تعهد لازم برخوردار نبوده‌اند؛ چراکه اگر تعهد می‌داشتند، خدمت به ملت را فدای نفس خود نمی‌کردند. حالا اما دولت چهاردهم با آسیب‌شناسی موضوع به میدان آمده است تا متخصصان را بر رأس امور بگمارد تا شاید بحران‌های اقتصادی‌اجتماعی فروکش کند. ما در این فرصت امیدواریم که این افراد بتوانند شرایط سخت امروز را تسهیل کنند.