به نظر می‌رسد باید تکلیف روابط خارجی با کشورهای منطقه و نیز سایر کشورهای جهان را به‌سرعت روشن کنیم. از ماه‌های گذشته و پیروزی مسعود پزشکیان در انتخابات چهاردهم، محوری‌ترین شعار، گفت‌وگو با کشورهای منطقه و سایر کشورهای جهان بود. شاید این مهم حیاتی‌ترین امر برای حاکمیت در ایران باشد که البته موردتوجه تمامی سطوح قدرت قرار گرفته است. 
رئیس‌جمهور پزشکیان در ابتدای به‌دست‌گیری قدرت در قوای مجریه علاوه بر دراختیارداشتن برخی دستورات مستقیم مقام معظم رهبری مبنی بر اجرای برنامه توسعه هفتم و نیز سیاست‌های ابلاغی، با شعار وفاق ملی وارد میدان عمل شد و با بهره‌گیری از ابتکاری خاص دال بر حمایت‌های رهبر معظم انقلاب برای سامان‌دهی فوری امور، برای نخستین بار توانست اعضای کابینه چهاردهم را در یک روز به تأیید مجلس دوازدهم برساند و با دریافت رأی اعتماد حداکثری، روند امور را اجرایی کند. 
هرچند شرایط برای آغاز کار و ادامه آن، آن‌طور که باید و شاید بر وفق مراد نبود و نیست؛ به‌طور مثال ترور در قلب تهران با وجود تدابیر امنیتی اندیشیده‌شده و هدف قرار گرفتن اسماعیل هنیه از رهبران ارشد حماس را می‌توان به یک بحران بزرگ تشبیه نمود که می‌توانست در روابط خارجی تأثیرات بسیاری داشته باشد. 
اجرای عملیات نظامی و پاسخ به اسرائیل به‌صورت مستقیم در دو مرحله نیز می‌توانست تبعات خاصی در روابط بین‌الملل داشته باشد. حالا منطقه در انتظار پاسخ سوم به اسرائیل است که البته زمان آن هنوز تعیین نشده، اما فرماندهان ارشد نظامی بر این موضوع اتفاق نظر دارند که این حمله تلافی‌جویانه حتمی و در زمان مقرر انجام خواهد شد. 
وضعیت اقتصادی در کشور چندان چنگی به دل نمی‌زند. رئیس‌جمهور پزشکیان با فواصل خاصی به قم رفته و با علما و مراجع تقلید پیرامون وضعیت خطیر کشور به گفت‌وگو نشسته است. از طرفی سفرهای خارجی رئیس دولت با سرعت انجام شده یا در شرف انجام است و در این سفرها مسعود پزشکیان نوک پیکان مذاکرات را بر صلح و پرهیز از درگیری‌های نظامی قرار داده است. 
وضعیت در غزه بسیار نگران‌کننده و آمار تلفات در این نقطه و نیز جنوب لبنان بسیار سنگین گزارش می‌شد. ترور رهبران حماس به یک آسیب بزرگ تبدیل شده بود و انفجار پیجرها، توازن امنیتی و به‌طور قطع امنیت روانی نیروهای عمل‌کننده را تحت‌تأثیر قرار داد. با این وجود، حمایت‌ها از مردم غزه و نیز لبنان ابعاد جهانی یافت و بسیاری از شخصیت‌های مطرح جهان علیه سیاست‌های اتخاذشده نظامی اسرائیل مواضع خود را تبیین نمودند.
حالا اما با اجرای آتش‌بس در غزه و جنوب لبنان، منطقه به این باور رسیده بود که با آرامش ایجادشده می‌توان با اجرای طرح و برنامه‌های مبتنی بردیپلماسی سیاسی، به پایداری در امنیت رسید. اما هم‌زمان با آغاز آتش‌بس در غزه، نیروهای مسلح و چندملیتی که مشخص نیست از کجا و چگونه با این سطح از آمادگی نظامی وارد مرزهای سوریه و شهرهای مهم آن شدند، توازن امنیتی را دوباره بر هم زد. 
جنگ در محورهای مختلف در کشور سوریه ادامه دارد و پیشروی‌ها چیزی شبیه به عملیات طالبان در افغانستان پس از خروج نیروهای آمریکایی است. درواقع انگار عملیاتی از پیش تعریف‌شده با اطلاع مقامات منطقه در جریان است. انتشار اخبار با سرعت در جریان بوده و سرعت انتشار اخبار گاهی بعضی موارد را به شایعه تبدیل می‌کند. عراق مرزهای خود با سوریه را بسته و قوای نظامی عراق در محورهای منتهی به مرز با سوریه مستقر شده‌اند. اما و به احتمال قوی، عراق هدف بعدی نخواهد بود. با این اوصاف مذاکرات برجامی ایران با دولت‌های اروپایی تحت‌تأثیر این پدیده سخت قرار خواهد گرفت. در حال حاضر پرونده مذاکرات از دو یا سه جبهه تحت فشار است، که فشار جبهه داخلی از همه سخت‌تر و سنگین‌تر است. در سنوات گذشته برخی افراد در داخل کشور از قِبل تحریم‌ها و ضدیت با منافع ملی، منافع خود را تأمین می‌کردند که حالا با به‌خطرافتادن این شریان‌های اقتصادی، سخت به تکاپو افتاده‌اند. باید دید مخالفان و موافقان توافق، آخرین گام‌های خود را چگونه بر خواهند داشت.