مناسبت‌های تقویمی گاهی به مناسبت‌های سیاسی تبدیل شده‌اند و از این جهت است که گاهی این روزها برای دولت‌ها تبدیل به روزهای پرتنشی شده است. تنش در این روزها مبتنی‌بر مطالباتی باشد که شاید سال‌های سال است حل‌نشده باقی مانده است. 
به‌طور مثال همین روز دانشجو یا روز کارگر، که این روزها را برای دولت‌ها روزهای پرتنشی کرده است و الزاماً تجمعات این رویدادهای بزرگ را از خیابان به درون سالن‌های اجتماعات هدایت کرده است. دلیل اصلی آن نیز نگرانی دولت‌ها مبنی‌بر احتمال عدم کنترل جمعیت حاضر قلمداد می‌شود؛ لذا دولت‌ها برای کاهش تنش میان مطالبه‌گران و نیروهای امنیتی، این تجمعات را در سالن‌های کنفراس محدود می‌کنند. مهم‌ترین رویکرد در احتمال تنش‌زا بودن این رویدادها، تجمیع مطالبات صنفی است. در گروه کارگران همچنان با انباشت مطالبات روبه‌رو هستیم. از طرفی دولت طرف کارفرمایان ایستاده و اگرچه شاید اکثر کارفرمایان ندانند دولت طرف آنان ایستاده، اما با این حال، به دلیل آنکه مطالبات کارگران از سوی دو شریک اقتصادی یعنی دولت و کارفرما تاکنون محقق نشده، می‌توان این‌گونه پنداشت که حقوق کارگران خواسته و ناخواسته درحال تضییع شدن است. معمولاً نمایندگان کارگران در دولت و مجلس سعی دارند دو شریک اقتصادی را مجاب کنند تا نرخ دستمزد را متناسب با تورم سالانه در نظر بگیرند که البته در ایران تورم لحظه‌ای و غیرقابل‌کنترل و پیش‌بینی است. اما دولت و کارفرمایان از این مطالبه سرپیچی می‌کنند. در حوزه دولت باید دید چرا سرپیچی از خواسته بحق کارگران اتفاق می‌افتد؛ در حالی که مسبب اصلی تورم، دولت است. دولت‌ها با بی‌تدبیری خاص خود مسبب اصلی بحران تورم در کشور هستند. از طرفی کارفرمایان خود در اسارت غول تورم گرفتار آمده‌اند و شاید در کارزار تورم، به‌نوعی کم آورده و حتی به ورشکستگی رسیده باشند؛ اما چون اصلی‌ترین سرمایه تولید، نیروی انسانی است، سعی دارند با تعدیل نیرو، آن دسته از نیروهای صاحب ذوق و سلیقه را که به رشد تولید کمک می‌کنند حفظ و الباقی را حذف نمایند که خود به بحران بیکاری دامن می‌زند. درواقع تورم خاصیت تولید بیکار دارد که دولت‌ها توجه چندانی به آن ندارند.
سرمایه در گردش تولید، تسهیلات ارزان، ارفاق در صادرات و واردات و معافیت‌های معمول در روزهای نخست برندسازی ازجمله خواسته‌های کارفرمایی است که معمولاً دولت‌ها به آن توجه چندانی ندارند و بار تمامی گرفتاری‌ها را بر دوش تولیدکننده می‌گذارند و تولیدکننده ناچار است محصولات خود را با قیمت‌های تورمی راهی بازار کند. وقتی نرخ تمام‌شده تولید با تأسی از تورم واقعی می‌شود، قیمت مصرف‌کننده نیز در بازار تورمی محاسبه می‌شود. این در حالی است که دستمزد کارگران سالی یک بار آن هم بسیار ناچیز اضافه می‌شود.
در حوزه دانشجویی و دانشگاهیان نیز فرمولی مشابه برای افزایش سطح نارضایتی اعمال می‌شود؛ اولاً فرد دانشجو همان استاد دانشگاه یا نخبه آینده است که قرار است کشور به دست آنان، چه در حوزه برنامه‌ریزی و چه در حوزه اجرایی اداره شود؛ اما این اتفاق تاکنون نیفتاده و در کلامی خلاصه، مطالبات دانشگاهیان آن‌قدر روی هم انباشته شده که جمع کردن آن کار چندان آسانی نیست. دولتی‌ها سعی دارند در 16 آذر در سالن‌های کنفرانس دانشگاه‌ها حاضر شوند و سخنرانی کنند و احتمالاً به پرسش‌های دانشجویان پاسخ دهند. هرچند مطالبات دانشجویان بسیار است و البته طیف‌های سیاسی حاضر در دانشگاه نیز بسیارند و گاهی مطالبات روی زمین مانده از یک نسل به نسل دوم و سوم دانشجویی منتقل می‌شود و دانشجویان با همان آرایش سیاسی قدیمی و نخ‌نما با دولت مواجه می‌شوند. 
بلند شدن از روی صندلی و با صدای بلند اعضای کابینه و رئیس‌جمهور را حین سخنرانی مخاطب قرار دادن، از جمله داستان‌های تکراری است که در ابعاد سیاسی تازگی ندارد. شاید بر این باور باشیم که ژست سیاسی این روزها چندان پاسخ‌گوی طرفین مخاصمه نیست؛ چراکه بعضاً گروه‌های سیاسی از مطالبات اکثریت عبورکرده‌اند و مطالبات اقلیت را مورد کنشگری قرار می‌دهند. 
لذا باور حقیقت در این رویداد، سخت و گاهی موردتردید است که با صدای بلند سخن گفتن به معنای رساندن صداست یا رساندن رأی مخالفت به کابینه تشکیل‌شده. در هر حال مخالفت با حرکت‌های ایجاد شده در روزهای سیاست، چندان موردتأیید نیست؛ چراکه جابه‌جایی قدرت سیاسی با همین روش‌ها شروع می‌شود و متأسفانه در کشور ما این نوع برخوردها تاکنون به حل مشکلات و مطالبات اکثریت ختم نشده است. روز دانشجو گذشت و معلوم نیست مطالبات دانشجویی مطرح‌شده مورد پیگیری قرار می‌گیرد یا خیر. برای راستی‌آزمایی باید در انتظار سال آینده بود.