غفلت‌های بسیاری در حوزه‌های مختلف اتفاق افتاده است. نه اینکه بگویم این غفلت‌ها از روی غفلت بوده؛ چراکه به نظر می‌رسد بعضی از این غفلت‌ها خصوصاً در حوزه‌های فرهنگی، عمدی و از روی نقشه قبلی برای ایجاد بحران‌های سیاسی در مقاطع خاص در کشور بوده که توسط برخی دوست‌نماها طراحی و اجرایی شده و چون با قدرت پشت اجرای طرح و برنامه خود بودند، می‌توان گفت موفق شدند.
چند شب پیش برنامه رادیو به موضوع حجاب اختصاص داشت. چند نفری دعوت شده بودند تا در این برنامه رادیویی اظهارنظر کنند که چرا وضعیت به این شکل رسیده و ممکن است جامعه به التهاب بزرگی کشیده شود. اینکه گفته می‌شود به التهاب کشیده شود، مسبوق به سابقه است. البته طرح سوال خوب بود، اما نفراتی که گزینش شده بودند، به‌جز دو نفر، از موضوع حجاب و عفاف بی‌اطلاع بودند و بدون توجه به مصلحت‌اندیشی به‌گونه‌ای صحبت می‌کردند که انگار به قضاوتی دعوت شدند و در حال صدور حکم برای افرادی هستند که اصولاً آنان را نمی‌شناسند. 
معمولاً در برنامه‌های رادیوتلویزیونی افرادی گزینش می‌شوند که آنچه را می‌گویند، قبلاً باید به تأیید رسانده باشند یا خود این افراد تأییدشده و شناخته‌شده باشند. هرچند ممکن است در این بین افراد سفارش‌شده‌ای هم باشند که دسته‌گل به آب می‌دهند. درواقع وقتی کسانی که باید درمورد عفاف و حجاب نظر بدهند، نظری در این مورد در این روزهای حساس نمی‌دهند و آن را اولویت دولت و ملت نمی‌دانند، رسانه ملی دست به دامن افراد غیرحرفه‌ای می‌شود که نسخه‌ای برای دردهای اجتماعی ندارند.
از این حرف‌ها که بگذریم، آن دو نفر که دکتر معرفی شدند، سخنان خوبی را مطرح کردند؛ اینکه در «غفلت فرهنگی»، «تهاجم فرهنگی» قالب می‌شود. خانم دکتر می‌گفت، رسانه‌ها نه فقط مجازی که روی آن حساسیت ایجاد شده و کار به فیلترینگ رسیده، که رسانه به‌عنوان یک دستگاه فراگیر، با در اختیار داشتن اعتبارات مالی و اختصاص زمان، شاید در بیست‌وچهار ساعت، آنچنان تولید محتوا می‌کنند که ما هرگز خواب آن را هم ندیده‌ایم. 
در این مورد باید این سؤال مطرح شود که ما تا چه اندازه در برابر تهاجم فرهنگی تولید محتوا کردیم و با کودکان، نوجوانان و جوانان خود سخن گفته‌ایم و آنان را به گفت‌وگو دعوت کردیم. اصولاً چه الگوهای متنوعی را به جوانان معرفی کردیم که قادر باشد برای اکثریت قابل‌فهم و دارای جاذبه باشد و ذائقه‌ها را ارضا کند. 
متأسفانه در حوزه‌های دینی بیشتر به معرفی روزهای وفات پرداخته‌ایم تا روزهای میلاد بزرگان دین که در این شرایط می‌توان با ایجاد نشاط در بین جوانان، آنان را در دامان دین نگه‌داشت. هرچند باید به معرفی سلوک بزرگان دین پرداخته شود و نحوه مبارزه و شهادت آنان در آموزه‌های دینی موردتأکید قرار گیرد، اما نسل جوان را باید به زمانه خود شناخت. حجاب از ارزنده‌ترین نمودهای فرهنگی‌اجتماعی در تمدن ایرانی‌اسلامی می‌باشد که پیشینه آن به قبل از ورود اسلام می‌رسد؛ اما در فرهنگ اسلامی به اوج تعالی و منتهای ارزش و اعتبار خود می‌رسد. حجاب و عفاف پدیده مهم مذهبی و ارزشی در تعالیم اسلامی می‌باشد و توجه به زمینه‌های فرهنگی‌اجتماعی به عنوان بستر آن بسیار شایسته و لازم می‌نماید و اشاعه و تعمیق آن نیازمند آموزش‌های بنیادین و مداوم در خانواده، مدرسه، دانشگاه و اجتماع است.
بدیهی است که در کنار شرایط مساعد اجتماعی برای ارزش تلقی کردن و الگوپذیری این فرهنگ، نیازمند درونی و نهادینه شدن آن در وجود افراد می‌باشیم. بدون شک رسیدن به این هدف نیازمند مشارکت و توجه جدی همه نهادها و دستگاه‌ها به صورت مستمر و هدفمند می‌باشیم. پس اگر در حوزه حجاب به التهاب رسیده‌ایم، به‌طور حتم این مقوله نتیجه عدم تعامل و برنامه‌ریزی جدی همه نهادها و دستگاه‌ها به صورت مستمر با مخاطبان 
است.