چرا ما در ایران از فضای مجازی می‌ترسیم؟ از جمله دلایل عام این وحشت، عدم شناخت کافی از فضای مجازی و عدم توان در تولید محتوا در آن است. فضای مجازی را آن‌طور که مطالبه می‌کنیم، در دسترس خود قرار می‌دهیم و شاید به‌خاطر جاذبه‌های آن به دیگران نیز توصیه می‌کنیم. این جاذبه در نبود آموزش، همان سلیقه یا انتخاب افراد است که به ظهور می‌رسد. 
درواقع سلیقه خود را به دیگران معرفی یا تحمیل می‌کنیم و شاید از این پیشنهاد لذت هم می‌بریم؛ چون می‌دانیم مورداستقبال همفکرانمان قرارمی‌گیرد. یکی از جمله دلایل گرایش به فضای مجازی خصوصاً در جهان سوم سیاست‌زده، تدبیر در پژوهش و توفیق در محتواسازی از سوی سازندگان است. 
به نظر می‌رسد تولید محتوا امری استعدادیابی‌شده است که در هر جامعه با هر نوع سواد و دانشی، توان و امکان دسترسی به آن وجود دارد. تولید محتوا امری حمایت‌پذیر است تا در راستای گسترش نظرات و محتوای موردنظر، بتوان حداکثرها را مخاطب قرار داد. 
در ایران از فضای مجازی به دلیل خاص هراس وجود دارد؛ چراکه فضای مجازی ابزاری وارداتی است و ما عموماً در دوره‌های آموزشی خود حتی بهره‌برداری از آن را موردتوجه قرار نداده‌ایم. شاید بتوان گفت فضای مجازی همان فضای دودگرفته مواد مخدر صنعتی و سنتی است که درمورد آن با گروه سنی کودک و نوجوان سخن نگفته‌ایم.
فضای مجازی همان آدرس غلط آسیب‌های اجتماعی یا آدرس صحیح راه‌های دسترسی به دانش است که باز هم درمورد آن به گروه سنی کودک و نوجوان سخنی نگفته‌ایم.
فضای مجازی محیطی است که از اواسط دهه 1990 در جهان و ایران پدیدار شد و در کمتر از دو دهه گسترش چشمگیری یافت. حضور همه‌جانبه، گستره وسیع دامنه ارتباطات و اطلاعات، دسترسی و حضور آزادانه و فاقد نظارت اجتماعی زندگی واقعی، استفاده و حضور همه‌جایی و در هر زمانی، گمنامی در این فضا و ایجاد هویت دلخواه و موردعلاقه، از ویژگی‌های این فضاست.
غفلت از آموزش بزرگ‌ترین اشتباه حاکمیت است. باید این پرسش را مطرح نمود که چرا حاکمیت در ایران به ابعاد این مهم بی‌توجهی کرده یا سهواً از کنار آن عبور نموده است. هرچند غفلت در این راه را بدون پاسخ گذاشته‌ایم، اما برای برخورد با آن شتاب‌زده و از ابزار فیلترینگ استفاده می‌کنیم که تر و خشک را با هم می‌سوزاند.
در نگاهی دیگر باید دید ما در فضای مجازی دنبال چه هستیم؟ درواقع به ما چه آموزش‌هایی داده‌اند تا پاسخ‌های خود را در این دهکده جهانی بجوییم؟ درکشورهای کمترتوسعه‌یافته و سیاست‌زده به‌طور خاص استفاده از فضای مجازی به‌نوعی گمراهی اتلاق می‌شود. در جهان سوم فضای مجازی به فضای سرگرمی تبدیل شده است.هرچند ممکن است اقلیتی نخبه بخواهند در آن فضا پژوهش کنند، اما در مجموع نگاه به فضای مجازی نوعی جرم‌انگاری به حساب می‌آید و در ترازوی تردید و شک محاسبه می‌شود.
دامنه سیاست در فضای مجازی و در جهان سوم تا بدان حد خطرناک است که حاکمیت حتی برنامه‌ای برای تولید محتوا در آن ندارد. در کنار آنکه فضای مجازی توسط سازندگان آن مملو از محتواست، اما مسئولان مرتبط نه بودجه و نه توجهی برای تولید محتوا در آن ندارند. درواقع تنها با فضای مجازی می‌جنگند تا تغییری فرهنگی و بومی در آن ایجاد کنند. ناآگاهی و کج‌سلیقی تا بدان حد است که برخی در تجمعات خاص علیه سکوهای موجود شعار مرگ بر تلگرام و مرگ بر واتس‌اپ سر می‌دهند. با این حال مردم در فضای مجازی بدون فیلتر و با فیلترشکن زندگی می‌کنند و بهتر آن است که ما به خود بیاییم و برای تولید محتوا در این عرصه بزرگ آستین همت بالا بزنیم.