در ستایش شیراز

شیراز بحران هویت ندارد. در حالی که بسیاری از متروپلیس‌ها در گزند آتش هویت قرار دارند، شیراز با تکیه بر بارقه‌های تمدنی و فرازهای ارزشی سربلند ایستاده است. بقاع متبرکه بر جلگه فارس شمیم معنویت می‌تراوند و آرامگاه ادیبان پرآوازه محفلگاه عارفان زمانه و مشتاقان دوران هستند.
به باغ‌های شیراز که می‌رسیم، هویت شیراز رنگ‌وبوی طبیعت به خود می‌گیرد. درختان سرفراز عزم آسمان دارند و انبوهی از آن‌ها توانسته‌اند عنوان فاخر پایتخت محیط‌زیستی آسیا را برای ایران و شیراز به ارمغان بیاورند.
کمی آن‌سوتر از شیراز، با دروازه تمدن و شکوه یادگاران هخامنشیان روبه‌رو هستیم که نشانه‌ای از آزادگی، هنرمندی و انسانیت مردمان این دیار است. مهم‌تر از همه این‌ها، شیراز مردمان بامروتی دارد که در بزنگاه‌های سخت و آسان به یاری یکدیگر می‌شتابند و شهرت آنان بر بلندای تاریخ ثبت شده است.
همه این داشته‌های تمدنی سبب شده است شیراز از شهرهای بی‌همتای جهان باشد؛ شهری که از بحران هویت فرسنگ‌ها فاصله دارد و خوبی‌هایش ریشه در تاریخ. اما در روزگار کنونی باغ‌های این شهر هفت‌هزارساله و جلگه سبز شیراز در مسیر زوال قرار دارند.
در دهه‌های اخیر نیمی از باغ‌های شیراز از میان رفته‌اند و درختان باقی‌مانده در معرض تهدید سودجویان قرار دارند. آن‌ها ناجوانمردانه باغ‌ها را از میان می‌برند و جرائم قانونی در عمل وجهه بازدارندگی خود را از دست داده‌اند. به همین دلیل باید با نگاهی نو قوانین و مجازات‌های تخریب باغ‌ها و درختان را موردپایش قرار داد تا خشکاندن ریه‌های شیراز از حوزه انتفاع خارج شود.
این امر نیازمند همکاری جامع دستگاه مدیریت شهری و دستگاه قضایی است که البته مؤثرترین ضلع آن شهروندان فرهنگ‌مدار شیراز هستند که باید دغدغه بیشتری در حوزه صیانت از باغ‌ها داشته باشند.