شاید اقتصاد ایران نیازمند یک تغییر بنیادین و شجاعانه باشد. ما با آزمون و خطاهای چندباره، بهای سنگینی برای تجربه‌‌های‌ اقتصادی پرداخت کرده‌ایم و شاید اکنون وقت آن رسیده باشد تا از پیله‌‌های‌ سنت‌گرایی و سیاست درهای بسته و نگاه‌‌های‌ بدبینانه به بخش خصوصی فارغ شویم و هم‌سو با جهانیان در مسیر پیشرفت قرار گیریم.
بنا بر باور بسیاری از کارشناسان حوزه اقتصاد، تمرکز بر جذب سرمایه‌گذاری خارجی و استفاده بهینه از ظرفیت‌‌های‌ داخلی به عنوان کلیدواژه‌‌های‌ رشد و پیشرفت به حساب می‌آیند. وضعیت ایرانیان در دوران معاصر به‌گونه‌ای‌ رقم خورده که نیاز به اعتمادسازی و جذب سرمایه، بیش از هر برهه دیگری احساس می‌شود. با نفی نگاه‌‌های‌ رادیکالی درمی‌یابیم که فرایند جذب سرمایه‌گذاری در زمینه‌‌های‌ داخلی و خارجی به یک اندازه اهمیت داشته و نباید با نگاه‌‌های‌ سخت‌گیرانه، هیچ‌یک از آنان را نفی کرد؛ بلکه کلیدواژه‌‌های‌ رشد همانند بازوانی توانمند می‌توانند به صورت موازی زمینه تعالی اقتصادی کشور را پدید آورند و نفی هریک از آن‌ها، ضررهای بی‌شماری را متوجه وضعیت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران می‌کند.
دولت در زمینه جذب سرمایه‌‌های‌ داخلی، رسالت سنگینی به دوش دارد. مدت‌‌های‌ زیادیست که فرایند خصوصی‌سازی به عنوان یکی از راهکارها و رموز پیشرفت شناخته می‌شود. تجربه نشان داده سپردن کارها به دست مردم، به مراتب نتیجه پربارتر و خوشایندتری به همراه داشته است و انتظار می‌رود فرایند خصوصی‌سازی در ایران به شکل شفاف‌تری دنبال شود و دولت تمامی ‌تمرکز خود را در راستای نظارت بر پیمانکاران و عملکرد بخش خصوصی معطوف سازد. دولت‌‌های‌ عریض و طویل دارای عملکرد کند و آهسته‌ای‌ هستند و نمی‌توان از آن‌ها انتظار داشت با چالاکی به پیشبرد امور همت گمارند. وظیفه خطیر قوای اجرایی این است که فرایند خصوصی‌سازی را به معنای دقیق آن در اتاق‌های شیشه‌ای‌ به نمایش گذاشته و هیچ‌یک از نهادها و دستگاه‌ها، در جایگاه مردم سودای تولی‌گری نداشته ‌باشند. آشکار است که بخش خصوصی به سردمداری مردم از کارنامه درخشان‌تری نسبت به همتایان دولتی و حتی خصولتی‌اش برخوردار است و با اتکا به توانمندی آن‌ها، می‌توان به اهداف بزرگی جامه عمل پوشاند. در صورت اجرایی شدن دقیق فرایند خصوصی‌سازی، دیگر شاهد لطمه‌‌‌‌ سرمایه‌‌های‌ سرگردان در قالب نقدینگی و تورم بر پیکره اقتصاد کشور نخواهیم بود و با هر موجی از التهابات سیاسی و مانورهای تبلیغاتی، سرمایه‌‌های‌ مردم کورکورانه به بازار مسکن، خودرو، پول‌‌های‌ خارجی و تمام بهارها یورش نمی‌برند؛ چراکه توان اقتصادی مردم در راستای خدمت به کشور و کلیت نظام هزینه شده و تمامی‌ اقشار جامعه از برکات آن بهره‌مند می‌گردند. در قدم دوم، دولت می‌تواند تمامی‌تلاش خود را برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی به کار بندد. امروزه کشور ایران از شاخصه امنیت به عنوان یکی از اصلی‌ترین زیرساخت‌‌هایی که سرمایه‌گذاران خارجی به آن نیاز دارند، برخوردار است. به همین دلیل می‌توان بستری را فراهم آورد تا بسیاری از کشورهای پیشرفته در ایران حضور جدی‌تری یافته و به سرمایه‌گذاری‌‌های‌ بلندمدت روی آورند. به یاد داشته‌ باشیم که ابرقدرت‌‌هایی نظیر چین و روسیه، اعتنای چندانی به تحریم‌‌های‌ ایالات متحده ندارند و چه بسا خود تحت تحریم‌‌های‌ ترامپ قرار گرفته‌اند. به همین دلیل می‌توان از آن‌ها برای سرمایه‌گذاری در ایران دعوت به همکاری کرد و در کنار حمایت‌‌های‌ سیاسی، از توانمندی اقتصادی و تکنولوژیکی آن‌ها در زمینه‌‌های‌ مختلف بهره جست. تجربه نشان داده عمر شدیدترین و جان‌فرساترین بایکوت‌‌های‌ اقتصادی چندان دراز نیست و جامعه جهانی تا مدت زیادی بر عهد خود با ایالات ‌متحده برای انزوای ایران وفادار نخواهد ماند. از سوی دیگر، در نظر داشته ‌باشیم بازار 80میلیونی ایران برای سرمایه‌گذاران خارجی آن‌قدر جذاب و وسوسه‌آمیز است که نیازی به اعطای امتیازات ویژه برای سرمایه‌گذاران خارجی وجود نداشته‌ باشد. با اتکا به پیوندها و اخوت‌‌های‌ سیاسی به راحتی می‌توان زمینه جذب پول‌‌های‌ خارجی را در کشور فراهم آورد. هرچند فرایند جذب سرمایه‌گذاری‌‌های‌ داخلی و خارجی از دالان التهاب‌زدایی می‌گذرد و در اوج تنش‌ها و دعواهای سیاسی، نمی‌توان به موفقیت همه‌جانبه و پایداری در این زمینه دست یافت. همچنین باید در نظر داشت که اهمیت بهره‌وری پتانسیل‌‌های‌ داخلی بیش از هر مؤلفه دیگری در رونق اقتصادی مؤثر است. کشور ایران با آب‌وهوایی چهارفصل، معادن غنی، تنوع قومیتی، موقعیت جغرافیایی استراتژیک، جمعیت جوان و همچنین در مقام یکی از قطب‌‌های‌ اصلی انرژی جهان می‌تواند از توانمندی‌‌های‌ بالفطره خود به نحو شایسته‌ای‌ بهره‌برداری کرده و مردم کشور را از چنگال فقر و چالش‌‌های‌ اقتصادی رهایی بخشد. برای اجرایی شدن این مهم، نیازمند مدیرانی خردمند، جهادی، انقلابی، دلسوز، بادرایت، پاکدست، اندیشمند و معتقد بر اسلوب رفیع اقتصاد مقاومتی هستیم. اقتصاد ایران نیازمند تغییراتی بنیادین و شجاعانه در همه حوزه‌هاست و برای پرهیز از فساد در فرایند خصوصی‌سازی باید اتاق‌‌های‌ شفاف و شیشه‌ای 
‌بنا کرد.