شلیک کن رفیق

جنگیدن همیشه آسان نیست. وقتی هشت سال غیرتمندانه در برابر متجاوزان برای حفظ خاک و شرف و ناموس دفاع کردیم، دشمن را می‌شناختیم. وقتی منافقان کوردل در زیرزمین‌های تاریک سرگرم برنامه‌ریزی برای عملیات انتحاری بودند، دشمن را می‌شناختیم. وقتی داعش از کوره‌راه‌ها به ایران رخنه کرد و زنان و کودکان بی‌گناه را به شهادت رساند، دشمن را می‌شناختیم. وقتی جاسوس‌های رژیم صهیونیستی و استعمارگران با فریب عناصر سست‌عنصر، دانشمندان این سرزمین را به شهادت رساندند، باز هم دشمن را می‌شناختیم.
اما همیشه عملیات شناسایی دشمن ساده نیست. گاهی اقلیتی از مردم کوچه و بازار هستند که در پی منفعت‌طلبی و جهالت، خون هم‌وطنانشان را در شیشه می‌کنند. گاهی شمار معدودی از ما دشمن ملت می‌شویم و آسیب‌های برخاسته از آن، به مراتب از دسیسه‌های استعمارگران و خدعه‌های جنایت‌کاران بین‌المللی آثار مخرب بیشتری دارد. گاهی رفیق بر پیشانی رفیقش ناجوانمردانه شلیک می‌کند.
در متن اخبار همیشه با تیترهایی مبنی بر کشف کالاهای احتکارشده روبه‌رو هستیم. گروهی از سرمایه‌داران از بی‌ثباتی‌های اقتصادی برای انباشتن ثروت‌های آلوده بهره‌برداری می‌کنند و نیازهای اولیه مردم را در سیلوهای دورافتاده انبار کرده به امید آنکه جو روانی حاکم بر بازار ملتهب گردد و در پی افزایش تقاضا، شاهد نجومی‌شدن قیمت‌ها باشیم. متأسفانه کار ناجوانمردانه آن‌ها در بسیاری موارد به بار می‌نشیند و قیمت‌های اقلام ضروری، یک‌شبه نجومی ‌می‌شود.
شاید آن‌ها نمی‌دانند همه ما در قایق واحدی به نام ایران نشسته‌ایم و چنانچه بنا بر فقیرتر شدن و غرق شدن باشد، همه سرنشینان کشتی در نهایت جان خواهند باخت. اما به راستی چرا کشف کالاهای احتکارشده نقشی در تعدیل قیمت‌ها ندارد و سرنوشت محتکران چه می‌شود؟ گاهی رفیق بر پیشانی رفیقش شلیک می‌کند.
دشمنان محیط‌زیست ایران همیشه زمین‌خواران و کوه‌خواران و جنگل‌خواران و شکارچیان غیرمجاز نیستند. گاهی آتش سیگاری چندصدهزار هکتار از جنگل‌های این سرزمین را به آتش می‌کشد و گاه زغال قلیانی به حریق ابدی تبدیل می‌شود. چهره ناخوشایند جنگل‌ها و ساحل‌های آلوده به زباله هم انگار خیال کوچ از طبیعت ایران ندارند و همه تلاش‌های خستگی‌ناپذیر طبیعت‌دوستان، شاید ذره‌ای از آلودگی‌های طبیعت ایران را پاک کند. شاید مردم از یاد برده باشند تحمل زمین، صبر ایوب نیست و چنانچه با محیط‌زیست از در آشتی و مدارا وارد نشویم، در مهلکه‌های سیل، خشک‌سالی، زلزله و خشم زمین گرفتار می‌آییم. این در حالی‌ است که آیندگان هم از ما به عنوان نسل‌هایی لاابالی و منفور یاد می‌کنند که غنی‌ترین ثروت‌های کشور را به کام تباهی کشانده‌اند. گاهی رفیق بر پیشانی رفیقش شلیک می‌کند.
به آشوبگران اقتصادی نگاه کنید. سلاطین قیر، سکه، روغن، مسکن، پوشک، کاغذ، ارز و ده‌ها آشوبگر کلان اقتصادی که با چراغ‌های خاموش و فعالیت‌های خزنده، آتش بر پیکره اقتصاد ایران زده‌اند و کار به جایی رسیده که امروز خط فقر و شاخص فلاکت سایه شوم خود را بر سر همه دهک‌های اقتصادی انداخته است. اما این سلاطین آشوب هیچ‌گاه فعالیت فردی نداشته‌اند. به طور حتم شبکه آن‌ها دارای زیرمجموعه‌های زیادی از مردم کوچه و بازار بوده که برای کسب درآمد حداقلی، به وطن‌فروشی تن داده و مقدمات بی‌ثباتی‌های اقتصادی را فراهم آوردند. اگر شاخص بیکاری و فقر در حد اعلای خود قرار نداشت، اگر برای ارتقای فرهنگ عمومی‌ سرمایه‌گذاری بیشتری شده بود، شمار کمتری از هم‌وطنان به فعالیت در گروهک‌های زیرزمینی تن می‌دادند و عناصر خودفروخته نمی‌توانستند تا بدین اندازه اقتصاد کشور را ضعیف کنند. هرچند حمایت جریان‌های پرنفوذ هم در شکل‌گیری و رشد آن‌ها بی‌تأثیر نبوده؛ با این حال کارتل‌های اقتصادی چنانچه در پیکره اجرایی خود با فقر نیروی انسانی مواجه شوند، هیچ وقت نخواهند توانست بر اهدافشان جامه عمل بپوشانند. تفکر زیستن در کشتی واحدی به نام ایران باید در ضمیر همه هم‌وطنان نهادینه شود. گاهی رفیق بر پیشانی رفیقش ناجوانمردانه شلیک 
می‌کند.
جنگیدن همیشه آسان نیست. جنگیدن با دشمن نامرئی دشوارترین نبردهاست. دشمنی که از دوستان و خویشاوندان و همسایگان است و با تکیه بر ثروت آلوده‌اش احتکار می‌کند. دشمنی که در کوی و برزن به احترام آشنایی با او قیام می‌کنیم و در روزهای تعطیل، آتش به جان طبیعت می‌افکند. دشمنی که با احتکار و گران‌فروشی، بر حجم سرمایه سیاهش افزوده و خواسته و ناخواسته بر شقیقه‌های هم‌وطنانش شلیک می‌کند. دشمنی که مسبب ازدیاد کودکان کار است و در فروپاشی بنیان خانواده‌ها نقش دارد. دشمنی که بر شمار معتادان می‌افزاید و سفره‌های مردم را هر روز حقیرتر از گذشته می‌کند. دشمنی که برای چند ریال بیشتر به کارتل‌های فساد و اختلاس خدمت می‌کند و مقدمات بحران را پدید می‌آورد. دشمنی که رادیکال است و با عقاید متحجرانه و تیفوسی‌اش عرصه را برای تنفس جوانان تنگ‌تر می‌کند. دشمنی که آقازاده است و با پول‌های بیت‌المال ایران در داخل و خارج از مرزها عیاشی می‌کند. دشمنی که حلال خدا را بر مردمش حرام می‌کند و حکم به توقیف دل‌خوشی‌های مشروع آن‌ها می‌دهد. دشمنی که همسایه و هم‌خون و هم‌وطن است. رنجی که این‌ها بر جامعه تحمیل می‌کنند، به مراتب دردناک‌تر از دسیسه‌های پیمان‌شکنان و استعمارگران و استثمارگران است. از جریان خصم چیزی جز دسیسه و دشمنی و عداوت انتظار نمی‌رود؛ ولی اینجا گاهی رفیق بر پیشانی رفیقش ناجوانمردانه شلیک می‌کند...