ناقوس نجات

گران‌بهاترین سرمایه کلان‌شهر شیراز چیست؟ به‌راستی چه کسی می‌‌تواند ادعا کند جهان‌گردان خارجی و گردشگران وطنی برای تماشای مراکز خرید مرمرین و پل‌‌ها و زیرگذرهای بتنی مسافر شیراز می‌‌شوند؟ جهانیان از جغرافیای دور و نزدیک به شهر راز می‌‌آیند تا در پرتو اصالت‌‌های نهفته در این اقلیم دیرینه اندکی به آرامش برسند و از اصالت‌های چشم‌نوازش برخوردار شوند؛ آرامش سترگی که در کوچه‌باغ‌‌های قصردشت ریشه دوانیده و به درازای تاریخ در بافت سنتی مستور 
است.
بافت سبز شیراز در زمره بهترین و ارزشمندترین میراث شهر هفت‌‌هزارساله است و با حفظ و نگهداری آن، می‌‌شود به آینده اقتصادی، هویتی و ارزشی شیراز و آرامش شهروندان فرهنگ‌‌مدارش امیدوار بود؛ هویتی که در دهه‌های جاری در معرض تهدیدها و تعدی‌های فراوانی بوده و در مسیر فرسایش و زوال است.
متأسفانه در دهه‌‌های اخیر، آتش مهلکی بر جان طبیعت چشم‌‌نواز شیراز افتاده و مقایسه تصاویر ماهواره‌ای نشان از فاجعه‌‌ای اسفناک دارد. بسیاری از فضاهای سبز شهر در پی غفلت‌ها و چشم‌پوشی‌‌ها و کسب درآمدهای مقطعی و نامروتی‌‌ها و خشک‌سالی‌های عامدانه از میان رفته است. تباهی باغ‌‌های شیراز در برهه کنونی و آینده همان افسوسی را بر دل ما می‌‌گذارد که سوزاندن تخت‌جمشید بر دل تمدن ایران‌‌زمین گذاشت؛ چراکه شهر شیراز منهای اصالت‌‌های دیرینه‌اش، به متروپلیسی بی‌ریشه می‌‌ماند که با مراکز خرید پی‌درپی و بتن‌‌های سخت، مذبوحانه بزک شده است.
برای مقابله با این بحران فزاینده، در سال‌های اخیر تصمیم‌‌هایی سخت و پرحادثه گرفته شد. مدیریت عالی شهر تلاش کرد پدیده زوال باغ‌‌های شیراز را پذیرفته و با آن روبه‌‌رو شود. همه ما به خوبی بر این حقیقت واقفیم که پایداری یکایک درختان شهر، شعار و آرزوی بزرگی است که عملی ‌شدن آن در این روزهای مبادا، ممکن نیست. بنابراین، باید سطح ارزشمندی آن‌‌ها را با دیدگاهی واقع‌‌گرایانه طبقه‌‌بندی کرد و کمر همت به پاسداشت بهترین‌های‌‌شان بست. البته نگاه ایدئال‌گرایانه حکم به نگهداری و پاسداشت همه بافت طبیعی شیراز داده و یکایک درختان نگین خاورمیانه را ارزشمند می‌‌شمارد؛ اما هزاران افسوس که در آتش تحریم و خودزنی‌‌ها و تنگ‌‌نظری‌‌ها و عملکردهای پوپولیستی می‌سوزیم و این آرزو در روزها و سال‌‌های پیش رو هیچ‌گاه جامه عمل نمی‌‌پوشد و در کشاکش تغییر کاربری‌‌ها، باغ‌‌های شهر یکی پس از دیگری جای خود را به آسمان‌‌خراش‌‌های جهنمی دادند.
از آنجا که ما همیشه در موقعیت‌‌های سخت و دشوار جنگی به‌ سر می‌‌بریم، باید در این زمینه با نگاهی واقع‌بینانه به میدان عمل بیاییم. باغ‌های شیراز از گران‌‌بهاترین سرمایه‌های کلان‌‌شهر دیرینه به حساب می‌آیند. باید دید حساس شدن جمعی از اعضای شورای ششم و دیدگاه سخت‌گیرانه شهرداری شیراز نسبت به اهمیت درختان تا چه اندازه در صیانت از باغ‌ها موفق عمل کرده است. تصاویر ماهواره‌ای گویای واقعیت ماجرا خواهند بود.