دلار عزم یک‌صدهزار تومانی شدن کرده و جامعه ایران از پایدار شدن اقتصاد حبابی می‌هراسد. امروزه بهای خودرو، مسکن، لوازم خانگی، اجاره‌بها، مایحتاج روزمره، تمام‌بهارهای آزادی، ارزهای خارجی و بسیاری از اقلام مصرفی در کانال نجومی شدن به پیش می‌رانند و رفته‌رفته، خواب سست تملک خانه و اتومبیل‌های حداقلی به رؤیایی دست‌نیافتنی برای اقشار کارمند و کارگر که کلیت جامعه مدنی ایران را تشکیل می‌دهند، تبدیل شده است.
ایرانیان با بهت و حیرت به بهای خودرو، ارز، سکه و مایحتاج روزمره می‌نگرند و امیدوارانه منتظر عملیاتی شدن وعده‌ها و ترفندهای دولتمردان هستند.
در میان همه وعده و وعیدها، فعالان بازار برخوردهای تعزیراتی و دستوری را مثمرثمر ارزیابی نمی‌کنند و بر این باورند که تعیین‌کننده قیمت نهایی محصولات، در حقیقت ریشه در کنش‌ها و واکنش‌های بازار دارد. ما از سر تجربه دریافته‌ایم که با اقتصاد درون‌زا نمی‌توانیم نرخ تورم را مهار کنیم و کار به جایی رسیده که دولت برای تأمین هزینه‌های جاری هم با مشکلات فراوانی دست به گریبان است.
به همین دلیل باید در مسیر جهانی‌سازی اقتصاد قرار گرفت و راهکار برون‌رفت از چالش‌های پیش رو، تعامل عزتمندانه با جهانیان به منظور تحکیم پایه‌های نظام است. در شرایط گرانی و تورم، سرمایه‌های اجتماعی یکی پس از دیگری از دست می‌روند و به یاد داشته باشیم که مهم‌ترین، ارزنده‌ترین و محکم‌ترین پشتوانه‌های نظام مقدس جمهوری اسلامی، همانا مردم و مردم هستند.
مذاکره عزتمندانه با هدف اقتدار ایران بزرگ، مأموریت سخت و دشواری است که دولت چهاردهم پیش روی خود می‌بیند و باید دید که مردان و زنان پاستور چگونه می‌توانند معادله را به نفع ملت ایران تغییر داده و از سم‌پاشی عناصر رادیکال و دلواپس در امان بمانند.
تجربه دلار هشتاد یا یک‌صدهزار تومانی آنچنان بار گرانی را بر دوش جامعه تحمیل می‌کند که یارای مقاومت در برابر آن را ندارد.