هوش مصنوعی ژن‌های عامل پارکینسون را شناسایی می‌کند

تحلیل‌های ژنتیکی هوش مصنوعی، عوامل ژنتیکی مؤثر در بیماری پارکینسون و داروهای قابل‌استفاده مجدد را برای درمان بیماری پارکینسون شناسایی می‌کنند.
به گزارش ایسنا، پژوهشگران «مرکز ژنوم کلینیک کلیولند»(CCGC) با موفقیت از مدل‌های ژنتیکی پیشرفته هوش مصنوعی برای تشخیص بیماری پارکینسون استفاده کردند. آن‌ها عوامل ژنتیکی مؤثر در پیشروی بیماری و داروهای موردتأیید «سازمان غذا و داروی آمریکا»(FDA) را شناسایی کردند که شاید بتوان از آن‌ها برای درمان پارکینسون استفاده کرد.
به نقل از وب‌سایت رسمی مرکز ژنوم کلینیک کلیولند، پژوهشگران در این پروژه از رویکردی «زیست‌شناسی سیستم‌ها» استفاده کردند که از هوش مصنوعی برای ادغام و تحلیل اطلاعات گوناگون به‌دست‌آمده از مجموعه داده‌های ژنتیکی، پروتئومی و دارویی بیماران بهره می‌برد تا به شناسایی الگوهایی بپردازد که ممکن است با تحلیل یکی از داده‌ها قابل‌شناسایی نباشند. دکتر «فیکسیونگ چنگ»(Feixiong Cheng)، مدیر مرکز ژنوم کلینیک کلیولند و سرپرست این پژوهش، یک متخصص برجسته در زمینه زیست‌شناسی سیستم‌هاست و چهارچوب‌های هوش مصنوعی متعددی را برای شناسایی درمان‌های جدید بیماری آلزایمر ایجاد کرده است.
دکتر «لیجون دو»(Lijun Dou)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: بیماری پارکینسون دومین اختلال عصبی شایع پس‌از زوال عقل است، اما ما راهی را برای متوقف ساختن یا کند کردن پیشروی آن نداریم. میلیون‌ها نفر در سراسر جهان با این بیماری زندگی می‌کنند. بهترین کاری که درحال‌حاضر می‌توانیم انجام دهیم، مدیریت علائم به همان شکلی است که ظاهر می‌شوند. نیاز مبرم به ایجاد درمان‌های جدید برای بیماری پارکینسون وجود دارد.
دکتر دو خاطرنشان کرد که ساخت ترکیباتی برای متوقف یا معکوس کردن پیشروی بیماری پارکینسون چالش‌برانگیز است، زیرا هنوز مشخص نشده که کدام یک از ژن‌های ما درصورت جهش به ایجاد علائم بیماری پارکینسون منجر می‌شوند. وی افزود: بسیاری از جهش‌های ژنتیکی شناخته‌شده مرتبط با بیماری پارکینسون در نواحی غیر رمزگذار DNA ما هستند، نه در ژن‌های واقعی. ما می‌دانیم که جهش‌های موجود در مناطق غیر رمزگذار به نوبه خود می‌توانند بر عملکرد ژن‌های گوناگون تأثیر بگذارند، اما نمی‌دانیم که کدام یک از آن‌ها بر بیماری پارکینسون تأثیر دارد. پژوهشگران با استفاده از مدل هوش مصنوعی خود توانستند انواع ژنتیکی مرتبط با بیماری پارکینسون را به چندین DNA اختصاصی به‌دست‌آمده از مغز و پایگاه‌های داده بیان ژنتیکی ارتباط دهند. این کار به آن‌ها امکان داد تا بدانند که کدام ژن خاص در مغز ما تحت‌تأثیر انواع نواحی غیر رمزگذار DNA قرار می‌گیرد. سپس پژوهشگران، یافته‌ها را با مجموعه داده‌های پروتئین و اینتراکتوم ترکیب کردند تا مشخص کنند که کدام یک از ژن‌های شناسایی‌شده هنگام جهش یافتن بر پروتئین‌های دیگر موجود در مغز ما تأثیر می‌گذارند. آن‌ها چندین ژن بالقوه خطرناک مانند SNCA و LRRK2 را پیدا کردند که بسیاری از آن‌ها درصورت عدم‌تنظیم، به ایجاد التهاب در مغز ما منجر می‌شوند.
پرسش بعدی پژوهشگران این بود که آیا داروهای موجود در بازار را می‌توان برای هدف قرار دادن ژن‌های شناسایی‌شده تغییر کاربری داد یا خیر. حتی پس‌از کشف و ساخت داروهای موفق، به‌طور میانگین ۱۵ سال آزمایش ایمنی دقیق لازم است تا دارو تأیید شود.
دکتر چنگ گفت: افرادی که درحال‌حاضر با بیماری پارکینسون زندگی می‌کنند، نمی‌توانند این مدت برای گزینه‌های جدید منتظر بمانند، زیرا بیماری آن‌ها درحال پیشروی است. اگر بتوانیم از داروهایی استفاده کنیم که درحال‌حاضر توسط سازمان غذا و دارو تأیید شده‌اند و آن‌ها را برای بیماری پارکینسون به کار ببریم، می‌توانیم زمان موردنیاز را برای ارائه گزینه‌های درمانی بیشتر به میزان قابل‌توجهی کاهش دهیم. این پژوهش در مجله 
«npj Parkinson s Disease» به چاپ رسید.