بن‌‌مایه‌های رفیع فرهنگ ایرانی با مضامین ارزشی ارتباط عمیقی برقرار کرده است. در سال‌های ابتدایی پیروزی انقلاب، جریانی ســطحی ‌نگر، رادیکال و افراطی‌مآبانه‌ از مؤلفه‌‌های گرانمایه‌ای نظیر سینما، تئاتر، موسیقی و هنرهایی که خاستگاه برون‌مرزی داشتند، تصوری ارزش‌ستیز و اجنبی‌‌گرایانه داشت و ریشه‌‌های هنرهای غیربومی را در تضاد با آرمان‌های انقلاب ارزیابی می‌نمود. اما نگاه بلندمرتبه بنیان‌‌گذار انقلاب ســبب شــد جامعه هنرهای زیبا مسیر انحطاط و انزوا را طی نکرده و وجه تمایز آشــکاری میان هنرهای فاخر و نسخه‌های پوشالی و پرطمطراق آن به‌وجود آید.
 در حقیقت، ظهور انقلاب در‌ ایران موجب شد علاوه‌بر آنکه ساختارهای سیاسی و حاکمیتی جامعه دستخوش تحول و دگرگونی‌های اساسی شود، زیرســاخت‌های فرهنگی و ارزشی نیز از مسیر تحولات بنیادین به دور نماند و ماهیت کلی آن‌ها دچار اصلاحات فراگیری شوند. متناســب با ‌این تحولات همه‌‌جانبه، نسل تازه‌ای از هنرمندان پا به صحنه گذاشتند که خلاقیت و نوآوری در عملکرد آنان مشهود به‌نظر می‌رسید و از لحاظ خاستگاه فکری در سطح والایی قرار داشتند.
در‌ این میان، انجمن‌های مستعدی از سوی بخش دولتی و خصوصی شکل گرفتند که در حد بضاعت بر پایه ساماندهی و تشویق فعالیت‌های هنرمندان به تکاپو پرداخته و موجب فراگیری مؤلفه‌‌های فرهنگی و هنری ناب در لایه‌های جامعه می‌شدند. چراکه هویت ارزش مدارانه انقلاب برای ریشه دواندن نیازمند تولیدات فاخر و گرانمایه بود و برای آفرینش در این عرصه باید فضای کافی را برای هنرمندان فراهم کرد.
از یاد نبریم هنرمندانی که از دغدغه ارتزاق حداقلی و نان شب رها نشده باشند به‌طور حتم نخواهند توانست از تمامی انباشته‌های اکتسابی و غریزی خود بهره‌برداری نماید و توانایی خلق آثار بدیع و پرمایه را نخواهند داشت. به همین دلیل یکی از مهم‌ترین رسالت‌های مسئولان در همه عرصه‌های مدیریتی، حمایت از اهالی فرهنگ و هنر است.
تولیدات سترگ آن‌ها فضای جامعه را تلطیف می‌کند و به‌طور حتم شاخصه‌هایی که از سوی آن‌ها مطرح می‌شود با جبهه‌گیری کم‌تری از سوی مخاطبان مواجه می‌شود. به همین دلیل رسیدگی و دلجویی از اهالی فرهنگ و هنر در انحصار وزارت ارشاد نیست و همه نهادها و دستگاه‌ها در قبال فرهنگوران و هنرمندان مسئولیت داشته و می‌توانند در پرتو آن‌ها به اهداف ارزش‌مدارانه خود دست یابند.
در این میان توجه به احوال هنرمندان شهر هفت‌هزار ساله شیراز که به راستی لقب پایتخت فرهنگی را یدک می‌کشد، از اهمیت روزافزونی برخوردار است. چراکه شهر راز از دیرباز تاکنون مهد فرهنگ ‌ایران به‌حساب آمده و شجره طیبه هنرمندان، هیچ‌‌گاه در این سرزمین مسیر زوال و انحطاط طی نکرده است. به همین دلیل، محافل فرهنگی باید با درک نیاز‌های جامعه و شرایط حاکم بر آن گام برداشته و در پرتو حمایت از هنرمندان متعهد، به غنای محصولاتی که روح جامعه از آنان ارتزاق می‌کند بیفزایند.
در نظر داشته باشیم مفاهیم ارائه شده در کالبد مضامین نرم فرهنگی و هنری دارای تأثیرگذاری به مراتب افزون‌ تری در متن جامعه خواهند بود و ثمرات چنین آیین‌‌های پرشکوهی با شیوه‌‌های تبلیغات سختی که در دهه شصت شاهد آن بودیم، از لحاظ تأثیرگذاری و پذیرش مخاطبان قابل‌قیاس نیست. به همت هنرمندان و جهان‌ شمول شدن هنر‌های فاخر، بسیاری از آسیب‌های اجتماعی نظیر اعتیاد، افسردگی، عصیانگری، هنجارگریزی، هویت‌‌ستیزی، بی‌مایگی فرهنگی و مضامینی از‌ این دست دچار رکود خواهد شد و جمیع هنر‌های زیبا، اثرات مطلوب خود را در متن جامعه برجای خواهند گذاشت. در نگاهی دیگر شاید مهم‌‌ترین ثمره فعالیت‌های هنری و حمایت از فرهنگوران، در بازگویی ‌این مسئله باشد که شاخصه‌‌های ارز‌شمند مفاهیم زیبا و نشاط‌‌آور، منافاتی با مکاتب فکری ایرانیان و اصول اعتقادی که جمهوری اسلامی بر پایه آن بنا شده نخواهد داشت. با نگاهی گذرا به آثار شبه هنری که از سوی دشمنان دیرینه این سرزمین تولید می‌شوند درمی یابیم آن‌ها درصددند ایرانیان را اقوامی بدوی، خشونت‌طلب، بی‌ریشه، فرهنگ‌ستیز و هنجارگریز جلوه دهند و رجال فرهنگی ما فقط با دستمایه‌هایی از هنرهای غنی این سرزمین که توسط هنرمندان به‌نحو شایسته‌ای پرداخته شده می‌توانند در برابر آنان ایستادگی کنند.
شاید در جبهه عظیم فرهنگی و در بحبوحه جنگ نرم استفاده از اسلحه سخت و رفتارهای خشونت‌آمیز و دستوری نتیجه‌ای جز شکست و تباهی نداشته باشد. به همین دلیل در شرایطی که مشکلات اقتصادی سایه خود را بر جامعه ایران افکنده، امروزه بیش از هر زمان نیازمند تلطیف فضا خواهیم بود و برای اجرایی شدن این مسئله، باید دست به دامان هنرمندان و فرهنگوران شویم.