مرهم سینما
سینما در مقام هنر مستولی پناهگاه امنی برای اذهان آشفته است. آوردگاهی که می‌توان در پناه آن همه خبرهای بد را به فراموشی سپرد و دقایقی را در محضر گران‌مایه ژانرها گذراند. در بیست‌وچهارمین جسنواره فیلم فجر شیراز از گزش همه تحریم‌ها و فسادها و گسترش قلمرو فقر به سوی قلمرو هنرهفتم گریختیم و در ضیافت سیمرغ اسطوره‌ای، جان دوباره‌ای یافتیم. در میان ردیف‌های سینماست که اختلاف طبقاتی بی‌معنا می‌شود و همانند روزموعود، همه به پرده‌ای واحد چشم می‌دوزند. به تعبیری، سینمای ایران نجیب‌ترین سینمای جهان است و با دست یاری به آن، می‌توان به تفکر درباره خویشتن پرداخت.
به دلیل حال‌واحوال این روزهای جامعه ایران است که سینمای اجتماعی به ژانر اول فیلم‌سازی این سرزمین بدل شده و مردم فرصتی می‌یابند تا با تماشای فیلم، رجعتی به خویشتن کنند. با عبور از فیلم‌فارسی‌ها و گیشه‌مداران رادیکال، گروهی با زبان نرم هنر به انتقاد منصفانه از شرایط می‌پردازند و شماری دیگر، برای مخاطبی که غرقه مشکلات است، سودای جامعه آرمانی را به تصویر می‌کشند. سینمای اجتماعی ایران فرصتی مهیا می‌سازد تا مردم از همه دل‌مردگی‌ها و روزمرگی رها شوند و در مقام ستاره فیلم قرار بگیرند؛ همان ستاره‌ای که تمامی کاراکترهای زورمند و ظالم را سزای اعمالشان می‌رساند و آرامش را برای مردم به ارمغان می‌آورد.
 همان ستاره‌ای که مدعی‌العموم جناح‌های سیاسی و صاحبان قدرت است و شجاعانه، رفتارهای ناصواب آن‌ها را با جانب‌داری از مردم به سرزمین نقد می‌کشاند. همان ستاره‌ای که با چاقوی ضامن‌دار دسته سفیدش در هشتی خانه کاهگلی، انتقام تمامی فلاکت‌ها و مذلت‌هایی را که دچار شده از سوداگرش باز می‌ستاند و نشئه رضایت می‌شود. همه این‌ها گوشه‌ای از معجزه‌های پرده هفتم عالم زیبایی است.
در بیست‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر شیراز فرصتی یافتیم تا به دور از همه جاروجنجال‌ها، اندکی نفس بکشیم. با در نظر داشتن اینکه سینمای ایران نجیب‌ترین سینمای جهان است، با در نظر داشتن هجوم گسترده سینمای هنجارگریز، با در نظر داشتن توانمندی‌های منحصربه‌فرد سینما در مقام جهان شمول‌ترین هنرها، با در نظر داشتن قابلیت‌های هنر هفتم در رسوخ به ضمیر ناخودآگاه مردم، به‌طور حتم فصل آن رسیده تا جامعه مدیران، فارغ از تمایلات حزبی و تفکرات سلیقه‌ای، پای کار آمده و به خدمت‌رسانی به مردم مشغول شوند.
در این میان، مدیوم‌های ارتباطی هم نقش بسزایی در پوشش اخبار بزرگ‌ترین فستیوال فرهنگی شیراز دارند. به‌طور حتم، جشنواره بیست‌وچهارمین جسنواره فیلم فجر شیراز به سان دوره‌های پیش خالی از اشکال و کاستی نبود؛ اما می‌توان تمام اشکال‌ها و انتقادات را در قالبی منصفانه و انصاف مدارانه به گوش دست‌اندرکاران رساند و از نابسامانی‌ها، کوهی برای تسویه‌های شخصی و جناحی نساخت. در نظر داشته باشیم که بر کوس رسوایی زدن، همانا ریختن آب به آسیاب جریان‌هایی است که هر لحظه بر پمپاژ ناامیدی و سیاه‌نمایی می‌زنند. به همین دلیل، رسانه‌ها و همه مدیوم‌های ارتباطی وظیفه دارند در گسترش فضای نشاط‌آوری که از دستاوردهای خوشایند جشنواره فیلم فجر شیراز است، بهره‌برداری کرده و بر روح و جان مردمی که به سوی فقر پرتاب شده‌اند، اندکی مرهم بگذارند. جامعه‌ای که تظلم فرهنگی در آن حکم‌فرمایی کند، نشانی از مدینه فاضله نخواهد داشت. سینما در مقام هنر مستولی، پناهگاه امنی برای اذهان آشفته است.