زنده به گور

جامعه‌ای که دچار فقر مزمن شود، نشانی از تعالی و امنیت نخواهد داشت. 1404 می‌تواند آبستن گرانی‌هایی باشد که اقشار میانی جامعه را به سوی خط فقر و شاخص فلاکت رهسپار کرده و طبقه مظلوم فرودستان را زنده به گور کند. با هم سناریوهای اقتصادی روزها و ماه‌های اخیر را مرور کنیم.
زمزمه‌هایی از افزایش نرخ حامل‌های انرژی شنیده می‌شود و دولتمردان آن را مصرانه تکذیب می‌کنند؛ اما تجربه نشان داده همین زمزمه‌های ویرانگر به نوعی آغازگر سناریوی گرانی حامل‌های انرژی است و گرانی سوخت به صورت لحظه‌ای و انفجاری پیامدهای شوم خود را بر بازار می‌گذارد. البته در گذشته منوال بر این بود که روند تکذیب و تأیید افزایش نرخ بنزین بارها و بارها اتفاق افتاد تا به ناگاه در یک بامداد جمعه در حالی که هیچ‌کس خبر نداشت، شاهد افزایش نرخ بنزین شدیم.
اگرچه دولت‌های پیشین بارها و بارها وعده می‌دادند که گرانی بنزین به منزله جرقه‌ای در انبار باروت نیست و بازار را با ابزارهای نظارتی پایش کرده و از فشار مضاعف به طبقه فرودست پیشگیری می‌کند؛ اما در عمل بازار و تولیدکنندگان حرف‌شنوی چندانی نداشتند و برای گرانی مترصد بهانه‌ای بودند تا قیمت‌ها رشد بی‌ضابطه‌ای داشته باشد. در نظر داشته باشیم که فشار بر صنعتگران مقارن با تعطیلی واحدهای تولیدی است و ازدیاد بیکاری به سلسله‌ای از آسیب‌های اجتماعی نظیر طلاق، اعتیاد، بزهکاری و مواردی از این دست می‌انجامد.
البته باید در نظر داشت که دولت هم در مخمصه اقتصادی گرفتار آمده و راه چندانی برای تنفس و درآمدزایی ندارد. با این حال کابینه چهاردهم باید بر این حقیقت اشراف یابند که جامعه توان و بنیه چندانی برای تحمل افزایش نرخ حامل‌های انرژی ندارد. چراکه گرانی سوخت به معنای رشد همه قیمت‌هاست و تبعات این گرانی‌های را در سال‌های پیش مشاهده کرده‌ایم.
از سوی دیگر دولت چهاردهم هم نمی‌تواند امید چندانی به درآمدزایی از اصناف دل ببند. گروه عمده‌ای از اصناف و بازاریان روزها و ماه‌های زیادی را در شرایط رکود سپری کردند و در فصل مالیات بنیه چندانی برای درآمدزایی از آن‌ها باقی نمانده است. به همین دلیل، تنها راه منطقی برای تقویت بنیه مالی دولت از دو شاهراه تقویت تولید داخل و تعامل با جهانیان می‌گذرد. در کشور پهناور ایران با انبوهی از ثروت‌های خدادادی روبه‌رو هستیم که با مدیریت بهینه می‌توان به رونق اقتصادی دست یافت و تولید ناخالص ملی را دگرگون کرد.
در کریدور خارجی هم اگر به توافق پایدار و عزتمندی با جهانیان دست یابیم، شاهد رونق در عرصه‌های گردشگری و صنعتی خواهیم بود و بسیاری از مردم دیگر چشم‌انتظار یارانه‌های ناچیز دولت و بسته‌های حمایتی و معیشتی که نیاز چندروزه آن‌ها را تأمین می‌کند، نمی‌مانند.
به همین دلیل، باید به کابینه چهاردهم هشدار داد که برای درآمدزایی از روش‌های سنتی و فسیلی و البته بحران‌زا اجتناب کرده و با نگاهی کلان‌تر عزم مدیریت شرایط سخت را داشته باشد. به طور حتم با مهار گرانی و افسار زدن بر نرخ تورم شاهد همکاری دوچندان مردم با اهالی پاستور و بهارستان خواهیم بود و جایگاه دولت و مجلس انقلابی در جامعه مستحکم 
می‌گردد. 
از همین رو سال 1404 از یک سو می‌تواند سال سخت طبقه میانی و زنده به گوری فرودستان باشد یا در سوی مقابل ایران را به سوی رشد و قدم زدن در دهکده جهانی هدایت کند. همانند همیشه در برهه سرنوشت‌سازی به سر می‌بریم!