سرزمین حماسه

ایران، سرزمین آزادگی و حماسه و مظلومیت است. اشغالگران و دیکتاتورهای دوران در ادوار تاریخ، همواره به خاک زرین این سرزمین هجوم آورده و ستم‌های زیادی را تحمیل کرده‌اند. در گذشته دور، سردار فرومایه یونانی، خود را در برابر نشانه تمدنی پارسیان حقیر دید و از سر ناچاری و بی‌مایگی، حکم به حریق پرسپولیس داد؛ غافل از آنکه میراث معنوی تمدن ما با سوزاندن مظاهر سخت‌افزاری به تلی از خاکستر بدل نمی‌شود و در پهنای تاریخ جاودانه خواهد ماند.
پس‌از آن، نوبت به اقوام بدوی رسید تا با توحش و بربریت، کتابخانه‌های سترگ ایرنیان را به آتش کشیده و آثار ماندگاری از مفاخر این سرزمین را نابود کنند. غافل از آنکه آثار بزرگان این سرزمین، از دوران دیرین شهره عالم گشته‌اند و پژوهشگران جهانی در پیشگاه جایگاه علمی و ادبی ایرانیان کرنش می‌کنند. تصور بر این بود که با ورود به عصر جدید، روند سبعیت‌ها به پایان خواهد رسید و نسل‌کشی‌ها و فرهنگ ستیزی‌ها جای خود را به صلح و تعالی در مقیاس جهانی بدهد. اما هجوم ددمنشانه بعثی‌ها به همراه پشتیبانی ابرقدرت‌های استعماگر، نشان داد خاک گهربار ایران از نگاه بدخواهان و دیکتاتورها در امان نیست و شرارت آتشی که از دوران باستان علیه ملت تمدن مدار ایران برافروخته شده، همچنان ادامه دارد.
ملت ایران در دوران دفاع مقدس برتن بهترین فرزندانش ردای شهادت پوشاند و در پرتو حمیت‌های میهن پرستانه، بسیاری از سرمایه‌های کشور راهی جبهه‌های جنگ با متجاوزان شدند. رژیم جنایت‌کار بعث از موشک باران شهرها و مناطق غیرنظامی ابایی نداشت و برای تضعیف روحیه ایرانیان، به کشتار زنان و کودکان با سلاح‌های میکروبی و شیمیایی و خوشه‌ای می‌پرداخت. متأسفانه پس‌از گذشت سه دهه از دوران دفاع مقدس، هیچ دادگاهی در مجامع بین‌المللی به تقبیح رفتار بعثی‌ها نپرداخت و جنایت‌کاران جنگی و مزدوران بین‌المللی را تحت‌تعقیب قرار نداد. روحیه میهن پرستانه و پایبندی به ارزش‌های دینی، سبب شد ملت ایران مانند همیشه، با سربلندی از صحنه کارزار خارج شود و یک وجب از سرزمین ایرانیان نصیب دشمن نگردد. موقعیت ایرانیان در برهه معاصر دیگر به سان گذشته نیست. این روزها هیچ یک از استثمارگران و استعمارگران در زمین و آسمان و دریا جرئت تقابل فیزیکی با ایرانیان را ندارند و برای تخاصم، شیوه‌های نرم و ناجوانمردانه را برمی‌گزینند.
 ملت ایران هیچ‌گاه از کینه ورزی و وحشت‌آفرینی گروهک‌های مردم ستیز و تروریست‌ها در امان نبوده است و چنانچه رشادت‌های پلیس و نیروهای انتظامی و سربازان گمنام حضرت ولی‌عصر(عج) نبود، تعداد بی شماری از ایرانیان به شهادت می‌رسیدند. در نظر داشته باشیم که داعش و طالبان، در مقام جنایت‌کارترین گروهک‌های تروریستی تاریخ، در مجاورت مرزهای ما ساماندهی شده‌اند. همه این‌ها درحالی اتفاق می‌افتد که کشور ایران با وجود همه دسیسه‌ها و توطئه‌ها، در زمره امن ترین کشورهای جهان قرار می‌گیرد.
امروزه، با همه اشراف‌های امنیتی، مریدان مکتب آلوده داعش و طالبان در قلب اروپا و قاره نو، از کشتار مردمان بی‌گناه دریغ نمی‌کنند. این درحالی است که کشور ایران با داشتن مرزهای طولانی با افغانستان، عراق، سوریه و پاکستان دارای امنیت تحسین برانگیزی است. شاید در اهواز و سیستان و تهران و مشهد شاهد خرده تعدی‌های مذبوحانه‌ای باشیم؛ اما با در نظر گرفتن مرزهای چند صد کیلومتری با خاستگاه دژخیمان بین‌المللی و مزدوران فراسرزمینی، به امنیت ریشه‌داری که بر کشور حاکم است، پی می‌بریم. به همت سربازان این سرزمین است که امروزه زنان و کودکان ایرانی بدون ترس از بمب‌گذاری‌ها و عملیات‌های انتحاری در کوی و برزن قدم می‌زنند و دسیسه‌های دشمنان در نطفه خاموش می‌گردد.
با این همه، نباید تمامی بار مبارزه با گروهک‌های منحط تروریستی بر دوش قوای انتظامی و امنیتی باشد. بلکه همه دستگاه و نهادها موظف‌اند با روشنگری و خدمت‌رسانی و ارتقای فرهنگ عمومی، از گسترش افراطی‌گری و شکل‌گیری نطفه‌های آلوده در مناطق محروم جلوگیری کرده و زمینه انحطاط هسته‌های تروریستی را فراهم آورند.
به‌طور حتم با در پیش گرفتن چنین رویه‌ای، زمینه تقویت نیروی انسانی تروریست‌ها با کاهش روزافزونی روبه‌رو خواهد شد و شمار کم‌تری از بهترین سربازان میهن در راه مبارزه با گروهک‌های فرومایه و حفظ امنیت وطن، به شهادت می‌رسند.  اگرچه ایران همیشه سرزمین آزادگی و مظلومیت بوده؛ وجهه حماسی آن در تمام ادوار تاریخ، پررنگ و پرفروغ است.