نشاط با دستورالعمل نمی‌آید، روزنامه شیراز نوین
میثم محجوبی- شیرازنوین
meisammahjoobi@gmail.com
نشاط، امید، تاب‌آوری و دوری از آسیب‌های اجتماعی؛ کلیدواژه‌هایی که در نشست شورای راهبری برنامه ملی «نشان» بارها تکرار شد. نشستی که با حضور مدیران مدارس و مربیان تربیت‌بدنی ناحیه سه شیراز برگزار شد؛ اما آیا این بار «نشاط» از شعار فراتر خواهد رفت؟
در تالار معلم اداره آموزش و پرورش ناحیه سه شیراز، جلسه‌ای به ظاهر پرانرژی برگزار شد: شورای راهبری برنامه ملی «نشان» که ذیل طرح ملی «نماد» تعریف می‌شود، با حضور مدیران مدارس، مربیان تربیت‌بدنی، معاونان پرورشی و مسئولان اداره‌کل آموزش و پرورش فارس گرد هم آمد تا از نشاط، امید و تاب‌آوری بگوید؛ سه مؤلفه‌ای که در وضعیت اجتماعی این روزهای نوجوانان، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت‌اند.
از نماد تا نشان؛ از سند تحول تا «میدان‌داری»
مدیر ناحیه سه شیراز در این نشست بار دیگر بر نقش «تغییر نگرش» تأکید کرد. از نگاه او، معلمان میدان‌داران اصلی آموزش‌اند و اگر قرار است سند تحول بنیادین معنا پیدا کند، این تغییر باید از دل مدرسه بجوشد.
سید عبدالصمد موسوی، شاه‌بیت سند تحول را «تغییر» دانست؛ تغییری که قرار است از روزمرگی نجاتمان دهد و به سمت نشاط و خلاقیت ببرد. اما این «تغییر» قرار است دقیقاً از کجا آغاز شود؟ و چه چیزی تغییر می‌کند وقتی دغدغه اصلی «اجرای صحیح طرح‌ها» همچنان باقیست؟
نشاط به روایت دستورالعمل
از سوی دیگر، معاون تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش فارس، «نشاط» را نه یک حس درونی یا فرهنگ مدرسه‌ای، بلکه امری قابل‌اجرا با «دستورالعمل» معرفی کرد.
سید کاظم حسینی از برنامه‌هایی چون اردوهای کلاسی، مسابقات ورزشی، برگزاری برنامه‌های شاد و ارتباط مؤثر با دانش‌آموزان گفت. ایده‌ها جذاب‌اند، اما مسئله اینجاست که این طرح‌ها چگونه از تکرار کلیشه‌ای خارج شوند؟ و چطور می‌توان مطمئن شد که شادی در مدرسه به یک «اتفاق واقعی» بدل می‌شود نه صرفاً یک «برنامه ابلاغی»؟
بودجه‌ای که رسید؛ ولی به کجا؟
خبر خوب از نگاه مسئولان این بود: ۱۵۳ مدرسه مشمول دریافت اعتبار برای اجرای برنامه‌های مرتبط با طرح نشان شده‌اند. بودجه‌ای که اگرچه رقم آن دقیق اعلام نشد، اما به‌نظر می‌رسد به شکل هدفمند تخصیص یافته است. اما این «بودجه» چگونه توزیع می‌شود؟ آیا با عدالت با مدارس برخورد شده؟ آیا مدارس محروم‌تر، سهم بیشتری از این نشاط دارند؟ و مهم‌تر از همه، آیا معلمان و مربیان هم زمان، اختیار و انگیزه کافی برای اجرای این برنامه‌ها دارند؟
مشورت، مشاوره، مشارکت؟
در بخشی از نشست به نقش «مشاوره‌ای» مربیان تربیت‌بدنی در تعامل با دانش‌آموزان اشاره شد؛ اینکه باید به سراغ دانش‌آموزان رفت، پای حرفشان نشست، از دل آن‌ها خبر گرفت. نگاهی انسانی، ضروری و دیرهنگام که اگر جدی گرفته شود، می‌تواند لایه‌ای نرم از مراقبت اجتماعی را در دل مدارس شکل دهد. اما پرسش اینجاست: آیا ساختار آموزش و پرورش امروز، این زمان و فضا را برای معلمان فراهم کرده؟ آیا آن‌ها آموزش دیده‌اند تا شنونده خوبی برای نسل تازه
باشند؟
برنامه ملی «نشان» با محور قرار دادن نشاط و امید، تلاشی است در مسیر درمان زخم‌های خاموش مدرسه؛ زخم‌هایی که گاهی نه با جشن و مسابقه، که با شنیدن، همدلی و حضور معنادار درمان می‌شوند. این جلسه نشانه‌ای از اراده‌ای برای حرکت در این مسیر بود؛ اما از نشانه تا نتیجه راهی هست که باید با دقت، تکرار، بازبینی و مشارکت واقعی پیموده شود.
تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
خبرهای تصادفی روزنامه شیراز نوین