شیرازنوین- فرزاد وثوقی

farzad_vossoghi@yahoo.com

مگر می‌توان پذیرفت دولتی برای آینده اقتصادی کشورش که متعلق به جوانان است برنامه نداشته باشد!؟ مگرمی‌توان پذیرفت درتمام این سال‌ها گام‌های اختلاسگران از ناظران جلوتر بوده و بدون هیچ مانعی ثروت ملت را به بانک‌های کانادایی منتقل کرده باشند!؟ باوجود بروز مشکلات بسیار بر سر راه تولید، اشتغال و تأمین نیازهای اساسی در سال‌های گذشته اما دولت‌هایکی پس از دیگری برنامه‌ای برای رفع فقر و محرومیت ارائه نکردند تا یکی مؤید دیگری باشد و حرکتی مؤثر را آغاز کنند.
هیچکدام از دولت‌ها در کنار اعتباراتی که به بخش‌های نظامی- دفاعی دادند برای جنگ اقتصادی و دفاع همه جانبه در سنگر تولید نه حضور یافتند و نه آمادگی ایجاد کردند...

باعث تأسف است که مسئله با این اهمیت و نیز قابل پیش‌بینی به‌دلیل سیاست‌های استکبار ستیزی ما و سبقه استعماری و استبدادی غرب در حاشیه قرار گرفته باشد. حتی در تمام این سال‌ها وگذر یازده دوره از مجلس شورا حتی یک گام در راه حمایت از تولید و نیروی کار و کارآفرینان برداشته نشد. امروز دستان خالی و بدون دفاع ملت در برابر تمامیت خواهی بیگانه گواه این مدعاست که قدمی ‌برای استقلال برداشته نشده است. شعار و گفتار درمانی هم درتمام این سال‌ها نسخه درمانگری برای اقتصاد بیمار ایران نبود.
 ما حتی اگر درگیر یک جنگ تمام عیار نظامی ‌هم شویم نیازمند تدارکات گسترده‌ای هستیم که اغلب قادر به تأمین آن نیستیم. گذشته به ما ثابت کرد حزب بعث عراق مورد حمایت 80‌کشور جهان بود و ما توان خرید سیم خاردار را هم نداشتیم. درواقع کشورهای همسو با حزب بعث عراق از فروش سیم خاردار و کوله پشتی نظامی ‌هم به ما خوداری می‌کردند و مااز گذشته تا کنون از تجربه تحریم‌ها درس نگرفتیم وخودکفایی را در پیش نگرفتیم که امروز اینچنین در محاصره اقتصادی‌، مردم را درفشار قرار داده‌ایم.
برخورداری از توان اقتصادی آن‌هم به‌صورت خود اتکایی به تولید داخل هنر مدیریتی کلان کشور و برعهده دولت و همراهی مجلس است. هنری که مدیران ما از آن برخوردار نبوده و نیستند. رسم درکشور ما اینچنین است که دولت‌ها با امیال سیاسی برسرکار می‌آیند و کم‌کاری می‌کنند و بدون برنامه هشت سال را ادامه می‌دهند و ناتوانی خودرا برگردن دیگران می‌ندازند.
اخیراً رئیس جمهور کشورمان با ابلاغ دستورالعملی از تمامی ‌دستگاه‌های اجرایی کشور خواسته است فرایند سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی را تسهیل بخشند. روندی که به‌نظر می‌رسد پس از چهل سال نیاز به دستورجدید نداشته و باید جزیی از وظایف دستگاه‌های دولتی بوده باشد. اما چه باید کرد فساد دامنگیر دستگاه‌های اجرایی است که این فرمان را دریافت کرده‌اند وباید دید چگونه می‌توان پیش از صدرور این فرمانی اجرایی برفساد غلبه کرد.
دستگاه‌های آلوده به فساد قادر به اجرای دستور رئیس جمهور نیستند چراکه برداشت موانع خودساخته در برابر تولید و اشتغال و روند سرمایه‌گذاری راهبردهای بهبود سیاسی در روابط بین‌الملل و نیز پایان تحریم‌ها و لجبازی‌های داخلی را می‌طلبد. آیا دستگاه‌های اجرایی از منافع رانتی خودکوتاه خواهند آمد؟
این دستور به نوعی در تضاد با روال بروکراسی خودساخته و حاکم است. توصیه‌ای که عمل به آن به این سادگی‌ها اتفاق نخواهد افتاد. اولاً با این شرایط جنگ سرد و تحریم‌های شدید و نبود راهروهای بین‌المللی بانکی سرمایه‌گذاری وارد کشور نخواهد شد، چنانچه در سال‌های گذشته و اتخاذ سیاست‌های غلط‌، سرمایه‌گذاری به ایران نیامد. دوماً فساد واختلاس آنچنان بستر‌های اقتصادی را برای سرمایه گذاران پر ریسک کرده که بعید است کسی وارد این باتلاق شود. پس در دو بعد سیاسی و اقتصادی زمینه را برای انجام این مهم فراهم نکرده‌ایم.
ما چرا باید توقع داشته باشیم کشوری مانند آمریکا که نبض اقتصاد جهان را با توسل براقتصاد یهود به‌دست گرفته به برخی علاقمندان به سرمایه‌گذاری در ایران اجازه دهد وارد حوزه اقتصادی و تبادلات تجاری با ما شوند. ما چراباید توقع داشته باشیم بعضی قاچاقچیان داخلی که در مناصب مهم حاکمیتی لانه کرده‌اند اجازه دهند بعضی سرمایه‌گذاران داخلی جرأت کنند وارد حوزه اقتصاد و تجارت جهانی شوند. ما چرا باید توقع داشته باشیم پس ازگذشت این همه سال، وابستگی به نفت و درآمدهای آسیب‌پذیر آن کاهش یافته باشد، وقتی مهاجرت نخبگان سیر صعودی داشته و مانع تولید علم و تکنولوژی در کشور شده‌ایم. تضاد دراندیشه‌ها و عدم تلاش برای حل آن نقطه آغازین مهاجرت و پایانی برای استقلال اقتصادی مبتنی برعلم و تکنولوژی است.
‌حرکت‌های نابی که تضاد اندیشه آن‌را به دونیم تقسیم می‌کند و این گسل همان نقطه آغاز بی‌بهره بودن از تکنولوژی و علم روز به‌عنوان ابزاری برای ایستادگی در مقابل استبداد و زورگویان است. بدون تولید علم پیوسته و خسته باید به‌دنبال فروش نفت به خارج و واردات کالاهای اساسی باشیم که هر لحظه احتمال تحریم آن وجود دارد. خروج نخبگان محلک‌ترین ضربه به بنیه حرکت‌های استقلال‌طلبانه است. درواقع با این حرکت خودتحریمی‌را آغاز و به تحریم‌های بیگانگان شدت می‌بخشیم.