فوتبال ایران سال‌هاست با «بی‌عدالتی سیستماتیک» خو گرفته. اما گاهی یک اتفاق، مانند حرکت ناشایست شجاع خلیل‌زاده در بازی تراکتور و چادرملو، این بی‌عدالتی را نه‌فقط نمایان، بلکه رسوا می‌کند. صحنه‌ای که در آن شجاع با حرکتی وقیح، تماشاگران را نشانه رفت، نه فقط از اخلاق تهی بود، بلکه توهینی بود به شعور میلیون‌ها بیننده‌ای که تلویزیون را روشن کرده بودند تا فوتبال ببینند، نه حرکات مستهجن.
اما اتفاقی نیفتاد. حداقل نه همان موقع. کمیته انضباطی، با آن‌که همیشه آماده است بابت یک مصاحبه تند و چند تا «برو بابا» بازیکن‌ها را جریمه کند، در این‌جا تصمیم گرفت با «بررسی تخصصی درد کشاله ران» اقدام کند! یعنی به‌جای دیدن و تحلیل فیلمی که همه دیدند، رفتند سراغ ایفمارک تا ببینند آیا درد شجاع واقعی بوده یا نه. واقعاً این‌جا باید از رئیس کمیته انضباطی پرسید: «شما درد فوتبال ایران را متوجه نمی‌شوید یا واقعاً ما را احمق فرض کرده‌اید؟»
درست در همان بازی، هواداران چادرملو متهم شدند و یک امتیاز هم از تیم‌شان کسر شد. یعنی تیمی که قربانی توهین شد، جریمه شد؛ و بازیکنی که توهین کرد، آزاد و رها ادامه داد تا تراکتور را در آستانه قهرمانی نگه دارد. تا اینجای کار، داستانِ همیشگی عدالت انتخابی است. اما بامزه‌تر آن‌جاست که همان بازیکن، چند روز بعد تیتر یک سایت معتبر می‌شود: «قیصر فوتبال ایران دوباره روی سکوی قهرمانی». قیصر؟ اگر این «قیصر» باشد، پس لات‌های فیلم مسعود کیمیایی فرشتگان معصوم‌اند.
رسانه ای که باید صدای فوتبال باشد، ظاهراً تصمیم گرفته مداح قهرمانان جعلی شود. به‌جای مطالبه‌گری، به‌جای پرسش از اینکه چرا چنین رفتاری بی‌پاسخ مانده، می‌رود و شجاع را با طبل و دهل تا سکوی قهرمانی بدرقه می‌کند. آیا واقعاً رسانه باید در این حد ابزار مهندسی افکار شود؟ یا شاید هم‌دستی رسانه‌ها با بی‌عدالتی، بخشی از سازوکار این فوتبال پوسیده است؟
و بعد از کلی تعلل، بالاخره حکم صادر شد: یک جلسه محرومیت! نه به‌خاطر برقراری عدالت، بلکه چون زمان مناسبی برای محروم کردنش رسید! وقتی تراکتور دیگر قهرمانی را در مشت دارد و بازی آخر هم احتمالاً حساسیتی ندارد. یعنی مجازات به وقت استراحت. این، دیگر اسمش عدالت نیست؛ یک جور شوخی تلخ است با واژه‌ای مقدس.
چگونه ممکن است یک بازیکن، چنین عمل شنیعی انجام دهد، توجیهی به این مضحکی ارائه دهد، و نهادهای قضایی با لبخند از کنارش رد شوند؟ این همان چرخه معیوبی‌ست که فوتبال ایران را به این روز انداخته؛ بازیکنانی که بی‌اخلاقی را با قدرت اشتباه می‌گیرند، رسانه‌هایی که با بزک کردن چهره‌ها، حقیقت را دفن می‌کنند، و کمیته‌هایی که نه ضامن اخلاق‌اند، نه مجری قانون، بلکه صرفاً بخشی از سیستم فوتبال ما هستند، سیستمِ حفظ ظاهر، سیستمِ حمایت از محبوب‌ها، سیستمِ عدالتِ سفارشی.
در چنین شرایطی، جای تعجب نیست اگر فردا باز هم شاهد حرکات زشت‌تری باشیم؛ چرا که پیام واضح است: «تا وقتی نتیجه خوب است، اخلاق اهمیتی ندارد». این همان پیامی است که لیگ ایران را از سطح فنی پایین‌تر برده، و حالا دارد ریشه‌های فرهنگی آن را نیز می‌خشکاند.
فوتبال ایران بیش از آن‌که به VAR و تکنولوژی نیاز داشته باشد، تشنه‌ی «عدالت واقعی» است. عدالتی که اگر روزی برسد، شاید دیگر هیچ «قیصری» جرات نکند در زمین فوتبال، جایگاه تماشاگر را با بی‌حرمتی نشانه برود.