میثم محجوبی- گروه ورزش
شب صعود فجر شهید سپاسی به لیگ برتر، شبی بود که شیراز نفس تازه‌ای کشید؛ شور، شوق، هیجان، فریاد و اشک شوق هزاران هوادار که برای یک شب هم که شده، طعم افتخار چشیدند. اما این جشن بزرگ، پشت‌صحنه‌ای داشت که اگرچه در تاریکی ماند، اما باید روشن‌تر از هر نورافکن استادیوم بررسی شود.
از همان لحظه پایان بازی، همه‌چیز داد می‌زد که ما برای لیگ برتر آماده نیستیم. ورزشگاهی که نتوانست جمعیت را مدیریت کند، پارکینگی که قولش را داده بودند اما حتی در شب تاریخی باشگاه به روی مردم باز نشد، ورود تماشاگران به زمین که حاکی از ضعف ساختاری، بی‌برنامگی نیروی انسانی و غفلت مسئولان بود، همه و همه نشان داد این صعود، فقط برای مردم بود؛ نه برای آنان که باید زیرساخت‌ها را آماده می‌کردند.
فضا طوری بود که انگار صعود به سطح اول فوتبال کشور، نه یک افتخار، بلکه یک دردسر برای برخی از مسئولان شده! از مسئولان هیئت فوتبال و اداره‌کل ورزش و جوانان گرفته تا نهادهای بزرگ‌تری مثل شهرداری، استانداری و حتی وزارت ورزش، هیچ نشانه‌ای از آمادگی در رفتار و عملکردشان دیده نشد.
وقتی در همان ورزشگاه کوچک حافظیه، نمی‌توانند حداقل‌های بهداشتی، امنیتی و خدماتی را رعایت کنند، چطور می‌خواهیم میزبان لیگ برتر باشیم؟ چه برسد به میزبانی در ورزشگاه بزرگ پارس که سال‌هاست مثل استخری بی‌آب، فقط وعده پر شدنش داده می‌شود.

 ورزشگاه پارس؛ قولی که روزبه‌روز محوتر می‌شود
تا چندی‌پیش، امیدها به شهرداری شیراز بسته شده بود. گفته می‌شد شهرداری در ازای دریافت زمین، تکمیل ورزشگاه پارس را بر عهده خواهد گرفت. اما حالا، طبق گزارش خبرنگار شیرازنوین، نه‌تنها چنین قراری به شکل قطعی وجود ندارد، بلکه حتی عدد و رقم مشخصی برای حمایت مالی از سوی شهرداری اعلام نشده. شهردار فقط قول حمایت داده، و آن هم حمایتی نامعلوم و شاید نمادین.
در این وضعیت، مشخص نیست چه‌کسی باید این پروژه را به سرانجام برساند؟ اداره‌کل؟ وزارت ورزش؟ شرکت توسعه و تجهیز؟ یا هیچ‌کس؟
سه ماه مانده به شروع فصل جدید لیگ برتر و در این سه ماه، هر روز بلاتکلیفی بیشتر از دیروز است.
دیروز، حضور نماینده شیراز، اسماعیل حسینی، با لباس تیم فجر در صحن شورا، حرکتی بود قابل‌توجه و با بار نمادین بالا. او صعود تیم را تبریک گفت، خواستار حمایت شد و حتی به وزیر ورزش تذکر داد. اما مردم از نمایندگان مجلس فقط نطق نمی‌خواهند، بودجه می‌خواهند، پیگیری جدی می‌خواهند، مسئولیت‌پذیری واقعی می‌خواهند.
مسئله امروز فقط نبود ورزشگاه استاندارد نیست؛ مسئله، نبود اراده است. اراده برای توسعه. اراده برای استفاده از فرصت طلایی حضور در سطح اول فوتبال کشور. اگر همین امروز هم تصمیم جدی گرفته شود، بازهم دیر است. اما هیچ نشانی از تصمیم نمی‌بینیم.
برای مسئولانی که از تأمین مایع دست‌شویی سرویس‌های بهداشتی عاجزند، چطور می‌توان امید داشت که ورزشگاه بین‌المللی را تکمیل کنند؟
فجر بالا رفت، مردم بالا رفتند، هیجان بالا رفت… اما زیرساخت، مدیریت، مسئولیت‌پذیری و تعهد به شهر، همه پایین ماندند.