عبدالرضا حیدری اردکانی- شیرازنوین 
شهریه‌های سنگین و سرسام‌آور مدارس این روزها خانواده‌ها را در تنگنایی بی‌سابقه قرار داده‌اند؛ جایی‌که دسترسی به آموزش دیگر یک حق اولیه و طبیعی نیست، بلکه به یک آرزوی دست‌نیافتنی تبدیل شده‌است. 
وقتی فشار مالی برای پرداخت شهریه‌ها بیش از توان خانواده‌ها باشد، «آموزش» به نقطه‌ای دور و دست‌نیافتنی بدل می‌شود که هر روز بیشتر از قبل، نسل آینده را از رسیدن به آرزوهایش بازمی‌دارد.
 فشار  بی‌رحمانه شهریه‌ها بر زندگی خانواده‌ها
شهریه‌های تحصیلی در سال‌های اخیر به گونه‌ای افزایش یافته که بسیاری از خانواده‌ها در پرداخت آن به‌شدت دچار مشکل شده‌اند. این فشار مالی بی‌وقفه، آرامش روانی خانواده‌ها را هدف گرفته و باعث می‌شود والدین بین پرداخت هزینه‌های ضروری زندگی و شهریه تحصیلی دست به انتخاب‌های سخت بزنند. وقتی پول حرف اول و آخر در آموزش می‌زند، کودکان خانواده‌های کم‌درآمد بیش از همه آسیب می‌بینند.
 وقتی آموزش به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل می‌شود
آموزش باید یک حق برابر برای همه کودکان باشد، اما با افزایش بی‌رویه شهریه‌ها، این حق به کالایی لوکس بدل شده که تنها عده‌ای معدود قادر به پرداخت آن هستند. 
بسیاری از خانواده‌ها به‌ناچار مجبور می‌شوند از آرزوی تحصیل فرزندانشان بگذرند یا به سراغ مدارس و دانشگاه‌هایی بروند که کیفیت آموزش پایین‌تری دارند. این مسئله نه تنها آینده فردی دانش‌آموزان، بلکه آینده اجتماعی کشور را نیز در معرض خطر قرار می‌دهد.
 شهریه‌های سنگین، مانعی بر  سر راه عدالت آموزشی
عدالت آموزشی زمانی معنا پیدا می‌کند که همه دانش‌آموزان، فارغ از وضعیت مالی خانواده‌شان، بتوانند از فرصت‌های برابر تحصیلی برخوردار باشند. اما افزایش نجومی شهریه‌ها این عدالت را زیر سؤال برده است. دیوار بلند پولی که بین خانواده‌های کم‌درآمد و تحصیل فرزندانشان کشیده شده، تبدیل به بزرگ‌ترین سد راه پیشرفت شده است و شکاف طبقاتی را روزبه‌روز عمیق‌تر می‌کند.
 تبعات روانی و اجتماعی فشار مالی تحصیل
فشار مالی فقط یک مشکل اقتصادی نیست؛ این فشار تبعات روانی و اجتماعی عمیقی نیز دارد. والدینی که زیر بار هزینه‌های شهریه له شده‌اند، توان کافی برای حمایت عاطفی و آموزشی از فرزندانشان را ندارند. دانش‌آموزانی که نگران آینده مالی خانواده‌شان هستند، تمرکز لازم برای یادگیری را از دست می‌دهند و در نهایت کیفیت تحصیل و سلامت روانی آنان به خطر می‌افتد.
 راهکارهای عبور از  بحران شهریه‌های کمرشکن
برای مقابله با این بحران، باید اقدامات اساسی انجام شود. ایجاد سیستم‌های بورسیه و حمایت‌های مالی برای خانواده‌های کم‌درآمد، نظارت دقیق بر میزان شهریه‌ها و افزایش کیفیت آموزش دولتی می‌تواند راه‌گشا باشد. دولت‌ها و مسئولان باید آموزش را به‌عنوان یک حق اساسی انسانی به رسمیت بشناسند و از تجاری‌سازی آن جلوگیری کنند.
 آموزش، حق برابر یا کالایی لوکس؟
اگر آموزش را کالایی لوکس بدانیم که تنها پولدارها قادر به خرید آن هستند، در واقع آینده کشور را به مخاطره انداخته‌ایم. هر کودک و نوجوانی باید فرصت برابر برای یادگیری و رشد داشته باشد. وقت آن رسیده که جامعه و مسئولان، فکری اساسی برای کاهش فشار شهریه‌ها کنند تا آموزش به‌جای فاصله انداختن بین طبقات، پلی برای اتحاد و پیشرفت باشد.
 آینده‌ای در گرو اصلاحات اساسی در نظام آموزشی
اگر امروز به این بحران توجه نکنیم، فردا باید شاهد نسلی باشیم که به خاطر نداشتن پول کافی، از تحصیل محروم شده و فرصت‌های رشد و پیشرفت را از دست داده‌است. 
اصلاحات اساسی در نظام آموزشی، کاهش فشار مالی بر خانواده‌ها و بازگرداندن عدالت آموزشی، تنها راه نجات ما از این وضعیت اسفبار است. آینده کشور ما در گرو سرمایه‌گذاری
 عادلانه و هوشمندانه بر آموزش است؛ نه در گرو افزایش بی‌رویه شهریه‌ها.