آل پاچینو نخستین ستاره سینما شد که با پاپ لئو چهاردهم دیدار رسمی داشت. به گزارش ایسنا، آل پاچینو که برای فیلمی درباره خاندان مازراتی در ایتالیا به‌سر می‌برد، به همراه تهیه‌کننده اثر در واتیکان مورداستقبال پاپ قرار گرفت. این بازیگر ۸۵ساله در واتیکان با پاپ لئو چهاردهم دیدار کرد. او هم‌اکنون در ایتالیا مشغول بازی در فیلمی درباره برادران مازراتی، بنیان‌گذاران افسانه‌ای شرکت خودروسازی مازراتی است. آندریا یروولینو، تهیه‌کننده فیلم، در بیانیه‌ای نوشت: «باعث افتخار ماست که اعلام کنیم که با پاپ لئو چهاردهم در دیداری خصوصی در مقر مقدس واتیکان، هیئتی از سازندگان فیلم «مازراتی: برادران» را به حضور پذیرفتند. این هیئت شامل بازیگر برنده اسکار آل پاچینو و تهیه‌کننده فیلم، آندریا یروولینو بود.»او افزود: «این دیدار لحظه‌ای سرشار از الهام معنوی و فرهنگی بود که حول ارزش‌های مشترک کلیسای کاتولیک و این فیلم شکل گرفت: اتحاد خانواده، عشق، همدلی و اهمیت مشارکت در خیر عمومی.» در ادامه بیانیه آمده است: «این ارزش‌ها که پاپ لئو چهاردهم بارها در پیام‌های اخیر خود به جهان بر آن‌ها تأکید کرده‌اند، به‌گونه‌ای ژرف با داستان برادران مازراتی همخوانی دارد؛ خانواده‌ای که میراثشان تنها بر پایه نوآوری و برتری شکل نگرفت، بلکه بر احترام متقابل عمیق، هم‌بستگی و چشم‌اندازی مشترک نیز استوار بود.» در عکسی که در ورایتی منتشر شده، یروولینو در حال تقدیم یک ماکت یادبود از خودروی مازراتی درون جعبه‌ای شیشه‌ای به پاپ دیده می‌شود، در‌حالی‌که پاچینو با احترام در کنار او ایستاده است. پاچینو در این فیلم نقش بازرگانی به نام وینچنزو واکارو، یکی از سرمایه‌گذاران اولیه مازراتی را ایفا می‌کند. بازیگران دیگری چون آنتونی هاپکینز، اندی گارسیا و جسیکا آلبا نیز در این فیلم حضور دارند.
آل پاچینو در دهه ۱۹۴۰ در نیویورک و در خانواده‌ای کاتولیک با اصالت ایتالیایی بزرگ شد. پدرش سالواتور پاچینو کارمند شرکت بیمه و مادرش رز پاچینو خانه‌دار بود. وی در عنفوان جوانی و در‌حالی‌که بیش از 22 سال از بهار زندگی‌اش نمی‌گذشت مادرش را از دست داد.پاچینو پیش از مرگ مادرش، زندگی چندان لذت‌بخشی را پشت‌سر نگذاشته بود و چون والدینش خیلی زود از هم جدا شده بودند، او مجبور شد به همرا مادرش به خانه پدربزرگش نقل‌مکان کند. سرگرمی کودکی‌اش تقلید صدا و تکرار بازی شخصیت‌ها در فیلم‌هایی بود که روی پرده می‌دید.پاچینو علاقه چندانی به تحصیلات آکادمیک نداشت، برای همین در 17‌سالگی دبیرستان هنرهای نمایشی منهتن را رها کرد و به حرفه‌های مختلفی روی آورد؛ هرچند علاقه‌اش یعنی بازیگری را به شکل آماتوری و در اجراهای محلی دنبال کرد.وی در سال ۱۹۶۰ به مدرسه بازیگری هربرت برگوف رفت تا زیر نظر چارلز لاتون آموزش ببیند. 6 سال بعد به اکتورز استودیو رفت و شیوه‌های بازیگری را از لی استراسبرگ آموخت.
در فصل ۱۹۶۶-۱۹۶۷ برای نمایش سرخ پوستان برانک را می‌خواهند جایزه اوبی را برد و 2 سال بعد برای اجرای برادوی ببر کراوات می‌زند؟ جایزه تونی را دریافت کرد. همچنین در سال 2011 آل پاچینو هنرپیشه مطرح سینمای آمریکا به‌خاطر بازی درخشان در تئاتر تاجر ونیزی، اقتباسی از اثر مشهور ویلیام شکسپیر، نامزد دریافت بهتربن بازیگر جایزه تونی شده بود. در ۱۹۷۱ با نمایش خیره‌کننده‌اش در وحشت در نیدل پارک نظر فرانسیس فورد کاپولا را برای بازی در نقش مایکل کورلئونه، پدرخوانده جلب کرد و به‌رغم مخالفت بسیاری در استفاده از یک بازیگر گمنام برای این نقش، پاچینو برای ایفای نقش «مایکل» قراردادی ۳۵هزار دلاری با پارامونت بست.این، 2 سال پس از بازی در نخستین فیلمش، من، ناتالی در نقشی کوتاه بود و البته اصرار کاپولا به تبار سیسیلی او هم برمی‌گشت. پدرخوانده جدا از شهرت جهانی که برای پاچینو به ارمغان آورد، او را به نخستین کاندیدایی اسکار برای نقش دوم رساند. از ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۵، 3 بار دیگر نامش در فهرست آکادمی و این‌بار برای نقش اول قرار گرفت. 
دو فیلم از این مجموعه، سرپیکو و بعد از ظهر نحس، ساخته سیدنی لومت و بر مبنای دو داستان واقعی، پاچینو را در دو نقش متضاد، یکی مرد قانون و دیگری ضد‌قهرمانی مقابل قانون قرارداد و سومین فیلم، پدرخوانده، قسمت دوم بود که سبب تثبیت او به عنوان یک ستاره بین‌المللی شد و پاچینو را هم‌بازی استادش، استراسبرگ هم کرد. در آستانه دهه ۱۹۹۰، بازی در دو سه فیلم رمانتیک را تجربه کرد که آثار موفقی نبودند و حتی قرار گرفتن دوباره در قالب مایکل کورلئونه هم چندان کارگر نیفتاد؛ هرچند این نقش‌آفرینی دستمزدش را به پنج میلیون دلار افزایش داد. اما در سال ۱۹۹۳، سرانجام مجسمه طلایی اسکار را به دست گرفت؛ در سالی که هم برای بوی خوش یک زن در رشته بهترین بازیگر مرد و هم برای گلن گاری گلن راس در رشته بهترین بازیگر نقش دوم کاندیدای دریافت جایزه بود، آکادمی سرانجام او را شایسته دریافت اسکار دانست. ‌پاچینو در بوی خوش یک زن، نابینایی بود که کاریزمای همیشگی‌اش، جذابیتی خاص به او بخشیده بود.آل پاچینو در آغاز جشنواره 2008 فیلم رم جایزه دستاورد عمر را دریافت کرد.