دانش ایرانی،
کوبنده‌تر  از  موشک

در بحبوحه آشوب‌های منطقه‌ای و اوج‌گیری تجاوزات آشکار و پنهان، آمریکا بار دیگر چهره واقعی خود را به نمایش گذاشت؛ این بار با هدف قرار دادن تأسیسات هسته‌ای ایران. حمله‌ای که شاید در ظاهر زیرساخت‌هایی را نشانه گرفته باشد، اما در حقیقت نماد روشنی از دشمنی با استقلال علمی، پیشرفت بومی و غرور ملی ایرانیان است. اما آنچه بار دیگر در این ماجرا برجسته شد، نه تخریب تأسیسات، بلکه تداوم عزم و اراده‌ ملتی بود که قرن‌ها در برابر سلطه ایستاده و ایستاده خواهد ماند.
ایران سرزمینی است که در دل تاریخ، بارها و بارها آماج تهاجم دشمنان قرار گرفته، اما هیچ‌گاه تسلیم نشده است. از اسکندر و مغول تا استعمار نوین غرب، همواره چشم طمع به این تمدن کهن دوخته‌اند، ولی هیچ‌گاه نتوانسته‌اند روح استقلال‌طلب این ملت را بشکنند. حمله به تأسیسات هسته‌ای را نیز باید در همین چارچوب فهمید؛ تلاشی مذبوحانه برای متوقف ساختن روندی که با خون و دانش فرزندان ایران آمیخته شده است.
آمریکا با حمایت از رژیم‌های متجاوز و بی‌ثبات‌کننده منطقه، نشان داده است که دغدغه‌اش نه صلح جهانی است و نه حقوق بشر؛ بلکه حفظ منافع نامشروع خود و مهار هر قدرت مستقل و مزاحم در منطقه است. از همین روست که دانش بومی هسته‌ای ایران، خط قرمز آنان شده است؛ دانشی که نه با وابستگی خارجی، بلکه با اتکا به نخبگان جوان و اندیشمند داخلی رشد کرده و به نقطه‌ای رسیده که دیگر قابل‌حذف نیست.
ایرانِ امروز، تنها چند تأسیسات در نطنز و فردو نیست؛ ایران، هزاران جوان آگاه و پرتلاش است که هریک می‌توانند در حوزه‌ای متخصص، مبتکر و پیشگام باشند. اگر دشمنان دیروز با ترور شهیدانی چون فخری‌زاده گمان کردند می‌توانند چراغ دانش را خاموش کنند، امروز نیز با موشک و حمله سایبری چنین توهمی دارند. اما آنچه از دل خاکستر برمی‌خیزد، مشعل درخشان‌تری است. این، حقیقتی است که تاریخ ایران بارها به جهانیان نشان داده است.
از مقاومت مردم در برابر اشغالگران در دوران باستان گرفته تا ایستادگی در برابر استعمار در دوران معاصر، ملت ایران هرگز اجازه نداده است که هویت و استقلالش به یغما رود. در جریان جنگ تحمیلی، در اوج تهدید و ویرانی، ایران نه‌تنها ایستاد، بلکه زیرساخت‌های دفاعی و علمی خود را توسعه داد. همان روحیه اکنون در حوزه فناوری هسته‌ای نیز جاری است. تحریم، تهدید، ترور و تجاوز؛ هیچ‌یک نتوانسته و نخواهد توانست این مسیر را متوقف کند. مردم ایران آموخته‌اند که اتکا به خود، رمز بقا و پیشرفت است. دانش هسته‌ای تنها یک فناوری نیست؛ بلکه نماد غرور ملی، استقلال علمی و مقاومت در برابر سلطه‌طلبی است. این دانش، امروز در تاروپود نظام آموزش عالی کشور تنیده شده و جزئی از هویت علمی ملت ایران است. حتی اگر تأسیساتی ویران شود، اندیشه‌ای که در دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها و قلب دانشمندان جوان رشد کرده، ازبین‌رفتنی نیست.
تجاوز آمریکا به تأسیسات هسته‌ای ایران، یک جنایت آشکار بین‌المللی است و باید با واکنشی قاطع، هوشمند و چندبعدی پاسخ داده شود. اما پاسخ اصلی نه در تلافی‌های احساسی، بلکه در تعمیق و تسریع مسیر پیشرفت علمی نهفته است. باید بیش از پیش در تربیت نیروهای متخصص، سرمایه‌گذاری علمی و حمایت از پژوهش‌های بومی کوشید. این همان چیزی است که دشمن از آن هراس دارد: ایرانی که روی پای خود ایستاده و آینده‌اش را خود می‌سازد.
در پایان، آنچه باید با صدای بلند گفت، این است که ایران ممکن است بار دیگر هزینه بپردازد؛ اما عقب نمی‌نشیند. ما وارثان تاریخی هستیم که در آن، ملت ایران با همه فشارها، بر خاکستر جنگ و تحریم، تمدن ساخته است. امروز نیز همان ایمان، همان غیرت و همان عزم در دل این ملت موج می‌زند. دانش هسته‌ای ما، ریشه در باور ما دارد و باور نه با بمب می‌میرد، نه با تهدید.