شمارش معکوس 

آتش زیر خاکستری در دل بافت‌های تاریخی ایران نهفته است. بسیاری از اهالی توان لازم را برای اجرای پروژه‌های ایمنی و مقاوم‌سازی ندارند و شاخصه‌های ایمنی با استانداردهای حداقلی فاصله بسیاری دارد. در این جغرافیای محروم، بسیاری از خانه‌های چشم‌نواز در پی لرزه‌ای فرومی‌پاشند و شاهد فاجعه بزرگی خواهیم بود که امکان امدادرسانی نیز به دلیل تنگی معابر وجود نخواهد داشت. 
در بازارهای سنتی ایران نیز وضع از همین قرار است. تجمع انبوهی از پارچه‌فروشی‌ها، عطاری‌ها و مشاغل سنتی بر درجه وخامت اوضاع می‌افزاید و در صورت بروز حادثه، بازار در چشم‌برهم‌زدنی به جهنمی از شعله‌های برافروخته و گازهای سمی بدل خواهد شد. متأسفانه حادثه متروپل و پلاسکو درس عبرت نشد و شماری از حجره‌داران حتی از خرید دستگاه‌های اطفای حریق و بیمه‌نامه‌های حوادث هم اجتناب می‌کنند. 
اگرچه بافت تاریخی و فرسوده آبستن فقر و نداری است، اما بازارهای سنتی معمولاً از رونق مناسبی برخوردار هستند و ریشه‌های چشم‌پوشی نسبت به مسائل ایمنی به عدم فرهنگ‌سازی بازمی‌گردد. به دلیل فقر فرهنگی و عدم هنجارسازی، گمان نمی‌رود این قبیل خلأهای ایمنی در مدت کوتاه اصلاح شود. 
به همین دلیل از مدیریت شهری، میراث‌فرهنگی، آتش‌نشانی و سایر دستگاه‌های مسئول انتظار می‌رود به پشتوانه قانون و حمایت دستگاه قضایی وارد عمل شده و اقدامات بنیادینی در راستای پیاده‌سازی اصول ایمنی و مقاوم‌سازی و حفظ بناهای تاریخی انجام دهند. 
در نظر داشته باشیم بافت تاریخی شهرهای دیرینه‌ ایران فقط ارزش اقتصادی ندارد؛ بلکه قسمت عمده‌ای از هویت شهرها بر دوش آن‌ها استوار است و در صورت بروز حادثه، با فاجعه‌ای تمام‌عیار در مقیاس‌های تاریخی، انسانی، اجتماعی، تمدنی، اقتصادی و حتی چالش‌های سیاسی روبه‌رو خواهیم بود. 
باید به یاد داشت که گردشگران برای تماشای مراکز خرید مرمرین و سیر مظاهر مدرنیته، مسافر شهرهای دیرینه ایران نمی‌شوند؛ بلکه آن‌ها در پی نشانه‌های تمدنی پا به این خطه می‌گذارند و به دنبال تماشای میراث ارزشمند پیشینیان هستند. به همین دلیل باید سد محکمی در برابر زوال آن‌ها ساخت و از درآمدهای سست نفتی دل کند. 
اگر امروز کسبه اصیل بازار و ساکنان بافت‌های تاریخی آن‌چنان که شایسته است با دستگاه‌های شهری و میراث‌فرهنگی به منظور ایمن‌سازی فضاهای سنتی همکاری نمی‌کنند، این بحران ریشه در کم‌کاری‌ها و کاستی‌های فرهنگی و تبلیغاتی گذشتگان دارد و نمی‌توان همه بار گناه را بر دوش غفلت‌های مردمی منتقل کرد که در شرایط سخت و جان‌فرسای اقتصادی گرفتار آمده‌اند. 
علاوه بر آسیب‌هایی که بافت تاریخی و فرسوده را تهدید می‌کند، امروزه بسیاری از ساختمان‌های قدیمی نیز نشانی از ایمنی ندارند و این وظیفه طیف گسترده دستگاه‌های مسئول است که با اقتدار وارد میدان عمل شده و آن‌ها را به استانداردهای لازم نزدیک کنند. اینک عقربه بمب‌های ساعتی در بافت‌های تاریخی، فرسوده و منزلگاه‌های ناایمن شهرها با سرعت در حال چرخش است؛ امیدواریم روز فاجعه نزدیک نباشد.