عصای سفید؛ 
نماد استقلال، نه محدودیت

در تقویم جهانی، ۱۵ اکتبر (23 مهرماه) به عنوان «روز جهانی عصای سفید» شناخته می‌شود؛ روزی برای یادآوری، نه ترحم. روزی برای دیدن کسانی که شاید چشمشان دنیای بیرون را نمی‌بیند، اما جهان درونشان از بسیاری از ما روشن‌تر است. عصای سفید، نماد نابینایی نیست؛ نماد استقلال است. نماد ایستادن، حرکت کردن، و زندگی کردن با عزت در جهانی که هنوز در بسیاری از نقاطش، معلولیت را با ناتوانی اشتباه می‌گیرند.
در جامعه‌ای که سرعت، رقابت و ظاهرگرایی بر آن سایه انداخته، روز جهانی عصای سفید فرصتی است برای مکث. برای اندیشیدن به اینکه چقدر از زیرساخت‌های شهری، فرهنگی و اجتماعی ما واقعاً برای همه طراحی شده‌اند. آیا پیاده‌روهای ما، سامانه‌های حمل‌ونقل، بانک‌ها، مدارس، رسانه‌ها و حتی سیاست‌گذاری‌ها، صدای کسانی را می‌شنوند که با لمس و شنیدن، جهان را تجربه می‌کنند؟
نابینایان بخشی از جامعه‌اند؛ نه حاشیه آن. آن‌ها شهروندانی هستند با حقوق کامل؛ نه صرفاً گیرندگان خدمات حمایتی. آن‌ها می‌توانند پزشک، معلم، هنرمند، برنامه‌نویس و حتی سیاست‌مدار باشند؛ اگر جامعه بخواهد ببیند، نه فقط نگاه کند.
عصای سفید، ابزاری برای عبور از موانع فیزیکی نیست؛ ابزاری برای عبور از موانع ذهنی ماست. از کلیشه‌هایی که نابینایی را با ضعف، وابستگی یا ترحم گره می‌زنند. از نگاه‌هایی که به‌جای احترام، دلسوزی بیجا می‌پراکنند. از سیاست‌هایی که به‌جای توانمندسازی، به حداقل‌ها بسنده می‌کنند.
در ایران، هزاران نابینا و کم‌بینا با چالش‌های روزمره مواجه‌اند؛ از نبود علائم بریل در اماکن عمومی گرفته تا عدم دسترسی به محتوای دیجیتال و آموزشی. بسیاری از آن‌ها با استعداد و انگیزه، در انتظار فرصتی برای شکوفایی‌اند. اما فرصت، تنها با شعار نمی‌آید؛ با اقدام می‌آید. با قانونگذاری هوشمند، با بودجه‌گذاری عادلانه، با آموزش فراگیر و با تغییر نگرش عمومی.
روز جهانی عصای سفید، روزی برای تجلیل از کسانی است که با وجود محدودیت‌های جسمی، محدودیت‌های ذهنی جامعه را شکسته‌اند. کسانی که با صدای عصای‌شان، به ما یادآوری می‌کنند که زندگی فقط دیدن نیست؛ فهمیدن است. لمس کردن است. شنیدن است. بودن است. بیایید این روز را نه با مراسم نمادین، بلکه با تعهدی واقعی گرامی بداریم؛ تعهد به ساختن شهری برای همه، مدرسه‌ای برای همه، رسانه‌ای برای همه و آینده‌ای برای همه. بیایید به‌جای دلسوزی، همراهی کنیم؛ به جای نگاه از بالا، نگاه برابر داشته باشیم و به جای حرف، عمل کنیم. عصای سفید را ببینیم؛ نه به عنوان نشانه‌ای از فقدان، بلکه به عنوان پرچمی از اراده. پرچمی که در دست کسانی است که هر روز با شجاعت، جهان را از نو کشف می‌کنند.