در آستانه‌ هفته فرهنگی هنری گرامیداشت لسان‌الغیب، شاعر بزرگ ایران، آرامگاه حضرت حافظ، شاهد ورود کاروانی بود که نه با مرکب شعر، بلکه با نیروی رکاب‌زنی بر جاده‌های جنوب تا مرکز شعر و ادب ایران تاختند و بر سر تربت غزل‌سرای جهانی که زیارتگه رندان جهان خواهد بود؛ حضور یافتند. رکاب‌زنان برازجانی از گروه «خلیج‌پارس» مسیر تاریخی کاروان‌سرای مشیرالملک برازجان تا آرامگاه حافظ در شیراز را رکاب زدند؛ سفری فرهنگی، ورزشی و نمادین که در دو شبانه‌روز و با میانگین سنی ۵۵ سال، از دل تاریخ و فرهنگ دو استان هم‌نژاد، بوشهر و فارس، عبور کرد. آنان آمده بودند تا پیامی را از کنار خلیج نیلگون پارس تا دامنه‌های زاگرس برسانند: «پیام پاسداشت زبان، شعر و فرهنگ ایرانی». در لحظه‌ ورودشان به شیراز، از دروازه قرآن تا صحن آرامگاه حافظ، دوچرخه‌سواران شیرازی به استقبالشان آمدند و گردشگران داخلی و خارجی با شور و تحسین، آنان را همراهی کردند. بوسه بر خاک شیراز، لحظه‌ای بود که عشق به زبان پارسی، ورزش و میراث‌فرهنگی در هم تنید. در آیین استقبال از این گروه، دبیر جشنواره یادروز حافظ، در سخنانی پرشور گفت: راه میان استان بوشهر و شیراز، نه فقط مسیر جغرافیا که جاده‌ای فرهنگی است؛ همان راهی که قرن‌ها پیام دوستی، شعر و دادوستد فرهنگ را میان این دو سرزمین جاری کرده است. امروز نیز شما رکاب‌زنان شریف برازجانی، این راه را با پیام زبان پارسی زنده کرده‌اید. جمشید رضایی با اشاره به اهمیت زبان فارسی در زندگی روزمره‌ ایرانیان افزود: تیم خلیج‌پارس با این اقدام، نه‌تنها در مسیر ورزش، بلکه در راه فرهنگ پیشگام شد. این حرکت نمادین می‌تواند تلنگری برای همه‌ ما باشد تا پاسداری از زبان فارسی را از کوچه‌وخیابان تا تابلوهای مغازه‌ها، از گفت‌وگوهای روزمره تا نوشتار رسمی جدی بگیریم. این گروه نشان دادند که گاهی یک حرکت کوچک می‌تواند به‌اندازه‌ یک بیانیه فرهنگی اثرگذار باشد. وی همچنین تأکید کرد: اگر حافظ با کلام و قلم خود قرن‌ها از هویت ایرانی پاسداری کرد، امروز این دوچرخه‌سواران با پاهای خود از همان میراث محافظت می‌کنند. این پیوند میان فرهنگ و ورزش، الگویی برای تمام استان‌هاست. محسن صادقی، دوچرخه‌سوار ۵۸ساله بوشهری، که پانزده سال است این ورزش را ادامه می‌دهد، در میان هیاهوی مردم شیراز و گردشگران خارجی که به عشق حافظ به شیراز آمده بودند، گفت: ما آمده‌ایم تا عشقمان را به حافظ و زبان پارسی نشان دهیم. اگر قرار باشد برای پاسداشت این زبان، دور جهان رکاب بزنیم، کوتاه نمی‌آییم. حافظ برای ما فقط شاعر نیست؛ او پرچم‌دار هویت و زیبایی سخن است. حسن خسروی، دیگر عضو گروه، با چهره‌ای خسته اما شاداب، از عشق خود به شعر گفت: دوچرخه‌سواری برای من تنها یک ورزش نیست، سفری است در دل زندگی. حافظ و سعدی برای من مثل دو چراغ‌اند در مسیر تاریک جهان مدرن. وقتی برای دومین‌بار به احترام حافظ رکاب می‌زنم، احساس می‌کنم به زیارت یک معشوق آمده‌ام؛ شمعی که هرچه به دورش بگردی، باز‌هم نورش کم نمی‌شود. محمود باقرپور، از دیگر اعضای گروه رکاب‌زنان برازجانی، معتقد است: حافظ تنها شاعر غزل نیست، او نقشه راه انسان ایرانی است؛ هر بیتش چراغی است برای دل‌هایی که در مسیر حقیقت رکاب می‌زنند. ما آمده‌ایم تا در سایه‌ نام او، یاد بگیریم که عشق و ایمان هنوز می‌تواند جاده‌ها را معنا کند. و علیرضا رهسپار، جوان‌ترین عضو تیم، که دوازده سال است در مسیر دوچرخه‌سواری است، با صدایی آرام اما پر از ایمان گفت: حافظ شاعر مهربانی‌هاست. ما آمدیم تا نشان دهیم پیوند ورزش و فرهنگ می‌تواند نسل‌های آینده را به پاسداری از زبان پارسی ترغیب کند. دوست دارم روزی برسد که هیچ تابلویی در شهرهایمان بی‌نام فارسی نباشد. این سفر، یادگاری است برای آیندگان تا بدانند ما برای زبان خود رکاب زدیم. گفتنی است که در این مراسم استقبال؛ سه دوچرخه‌سوار شیرازی از دروازه قرآن تا آرامگاه حافظ، همسایگان جنوبی خودرا همراهی کردند و در میان جمعیت، بوسه بر خاک جاده‌ای زدند که این رکاب‌زنان پیموده بودند. آنان نماد پیوندی شدند میان جنوب و مرکز ایران، میان بادهای دریا و عطر بهارنارنج، میان ورزش و ادب. این حرکت نمادین نشان داد که در روزگاری که زبان و فرهنگ ملی گاه زیر سایه‌ واژه‌های بیگانه پنهان می‌شود، هنوز هستند دل‌سوختگانی که از جان و توان خود مایه می‌گذارند تا یاد زبان شیرین پارسی زنده بماند؛ زبانی که حافظ آن را جاودانه کرد و این دوچرخه‌سواران آن را دوباره بر جاده‌ها نوشتند.