آرامگاه حافظ به پاسداشت هفته فرهنگی‌هنری حضرت لسان‌الغیب، میزبان نمایش «بادخوان» به نویسندگی حسین نوری، کارگردانی محمدجواد بخشی‌زاده و تهیه‌کنندگی محمدحسین نعمتی با همراهی گروه موسیقی عندلیب شد و به بهانه‌ تماشای این اثر نمایشی که خیل جمعیتی از شیرازی‌ها در پلکان آرامگاه حافظ برای دیدنش جمع شدند، گفت‌وگویی با کارگردان داشتیم و این پیشکسوت هنرهای نمایشی، سینما و تلویزیون بازتابی از زندگی هنری و فلسفه تئاتر در ایران را بازگو کرد. شیراز، مهد هنر و فرهنگ ایران، به عنوان نقطه‌ای از تاریخ درخشان تئاتر و ادبیات، بار دیگر میزبان یکی از پیشکسوتان برجسته تئاتر ایران، استاد محمدجواد بخشی‌زاده شد. این هنرمند صاحب‌نام که در دهه‌های گذشته نیز سهمی عظیم در گسترش و احیای تئاتر سنتی ایران ایفا کرده است، با آثارش تئاتر را به یکی از جذاب‌ترین و تأثیرگذارترین رشته‌های هنری کشور تبدیل کرده است. در گفت‌وگوی اختصاصی با وی، نگاهی به زندگی هنری و فلسفه پشت آثارش خواهیم انداخت. محمدجواد بخشی‌زاده در سال ۱۳۲۲ در شیراز متولد شد. اگرچه در آغاز در رشته معماری مشغول به کار بود، اما این تئاتر بود که سرنوشت او را تغییر داد. بخشی‌زاده در گفت‌وگو با ما، به روزهای ابتدایی حضورش در دنیای تئاتر اشاره می‌کند: پدرم مدرس یکی از حوزه‌های علمیه بود و به همین دلیل، من از کودکی با مفاهیم دینی و فرهنگی در ارتباط بودم؛ اما در سن ۱۶سالگی، چیزی در درونم جرقه زد و به دنیای تئاتر کشیده شدم. از همان ابتدا، این هنر را به عنوان راهی برای بیان اندیشه‌هایم انتخاب کردم. وی در ادامه اشاره می‌کند که چگونه در سال ۴۲ گروه تئاتر «سپید» را در شیراز راه‌اندازی کرد: تئاتر سپید شروعی نو بود. در دل قهوه‌خانه‌ها، در کنار مردم، نمایش‌هایی را اجرا می‌کردیم که به‌نوعی بازگشتی به ریشه‌های فرهنگی و ادبیات کلاسیک ایران داشت. در آن روزها مردم با شور و اشتیاق برای تماشای تئاترهای ما می‌آمدند. آثار بخشی‌زاده از همان ابتدا تحت‌تأثیر ادبیات کلاسیک ایران قرار گرفت. استاد در این‌باره توضیح می‌دهد: ادبیات فارسی به‌ویژه آثار حافظ، سعدی و مولانا، همواره الهام‌بخش من بوده‌اند. این شاعران بزرگ نه‌تنها در شعر، بلکه در فلسفه و دیدگاه‌های فرهنگی ایران نیز نقش مهمی ایفا کرده‌اند. من در نمایش‌هایم سعی کرده‌ام تا اندیشه‌های این بزرگان را به‌شکلی مدرن و به‌روز به نسل جوان منتقل کنم. وی با تأکید بر ضرورت احیای این گنجینه‌های فرهنگی در دنیای امروز، می‌افزاید: امروزه شاهد هستیم که برخی هنرمندان تازه‌کار به آثار خارجی می‌پردازند و آن‌ها را به نام خود بازنویسی می‌کنند. من همیشه تأکید داشته‌ام که چرا باید از آنچه که داریم فاصله بگیریم؟ ما در ایران باستان از هر جنبه‌ای از هنر و فلسفه پیشرو بوده‌ایم. باید این میراث را به نسل‌های بعدی منتقل کنیم. بخشی‌زاده درمورد فلسفه‌اش در زمینه تئاتر نیز گفت: صحنه تئاتر برای من یک مکان مقدس است. مانند یک معبد یا همانند کعبه که باید با احترام به آن وارد شد. در این فضا، انسان باید از کینه و نفرت پاک باشد و به‌طور کامل به هنر و پیام خود متعهد باشد. وی همچنین به آموزه‌هایش در خصوص بازیگری و کارگردانی اشاره می‌کند: تا شاگردی نکنی، استاد نمی‌شوی. بازیگری و کارگردانی نیازمند سال‌ها تجربه و تلاش است. نباید تصور کنیم که با یک یا دو نمایش می‌توانیم به جایی برسیم. باید خاک صحنه خورد، باید ساعت‌ها تمرین کرد و باید همیشه در جست‌وجوی کمال بود. نمایش «بادخوان» یکی از آثار برجسته این پیشکسوت تئاتر است که در آرامگاه حافظ به روی صحنه رفته است. این نمایش که به‌نوعی بازگشتی به تاریخ ایران از دوران هخامنشیان تا عصر حاضر است، پیام‌هایی از عشق، انسانیت و توجه به ارزش‌های درونی انسان را منتقل می‌کند. بخشی‌زاده در این رابطه توضیح می‌دهد: این نمایش نشان‌دهنده تحولی است که هر فرد باید در درون خود ایجاد کند. ما همیشه از تاریخ درس می‌گیریم؛ اما به آن توجه نمی‌کنیم. پیام نمایش «بادخوان» این است که باید دلت را از هرگونه کینه و بدبینی پاک کنی و به خداوند و مردم نزدیک‌تر شوی. وی با لبخندی بر لب می‌افزاید: این نمایش را به‌گونه‌ای طراحی کرده‌ام که همه گروه‌های سنی از آن بهره‌مند شوند و خوشبختانه می‌بینم که امروز از بچه 7ساله تا پیرمرد ۹۰ساله بدون احساس خستگی به تماشای این نمایش در پله‌های آرامگاه حافظ ایستاده‌اند و این نشان می‌دهد که تئاتر همچنان می‌تواند جادوی خود را داشته باشد. بخشی‌زاده به وضعیت کنونی تئاتر نیز اشاره می‌کند و از نگرانی‌هایش درباره آینده این هنر سخن می‌گوید: هنوز هم در تئاتر ایران بسیاری از هنرمندان به دنبال تأسیس سالن‌های بزرگ و تولید آثار تجاری هستند؛ در حالی که تئاتر باید جایگاهی فرهنگی و معنوی داشته باشد. من امیدوارم که نسل جدید هنرمندان ایرانی تئاتر را نه به عنوان یک حرفه اقتصادی، بلکه به‌عنوان یک رسالت فرهنگی و هنری ببینند. وی در نهایت خطاب به جوانان تئاتری می‌گوید: تئاتر همچنان زنده است و شما باید این زندگی را در آن بدمید. باید صدای دل خود را از طریق این هنر به گوش جهانیان برسانید.