عبدالرضا حیدری‌اردکانی

اتحاد در  تیترهای کاغذی

در روزگاری که کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند همدلی، عقلانیت و انسجام ملی است، برخی مسئولان و نمایندگان مجلس با رفتارهایی که بوی تفرقه و خودنمایی می‌دهد، بر طبل نفاق می‌کوبند و وحدت ملی را به بازی‌های جناحی و رقابت‌های بی‌ثمر بدل کرده‌اند. این تناقض آشکار میان آنچه در تریبون‌ها فریاد می‌شود و آنچه در عمل رخ می‌دهد، نه‌تنها اعتماد عمومی را فرسوده، بلکه سرمایه اجتماعی را نیز در معرض تهدیدی جدی قرار داده است.
شعار انسجام اگر در عمل پشتیبانی نشود، چیزی جز واژه‌ای زیبا و بی‌اثر نخواهد بود. وقتی نماینده‌ای در مجلس به‌جای دفاع از منافع ملی، به تسویه‌حساب‌های سیاسی می‌پردازد، یا مسئولی در رسانه‌ها از وحدت سخن می‌گوید اما در جلسات تصمیم‌گیری به حذف و تخریب دیگران مشغول است، نتیجه‌ای جز تضعیف ساختارهای اعتماد عمومی حاصل نمی‌شود. این رفتارها، ولو با نیت خیر، در نهایت به سود دشمنان این سرزمین تمام خواهد شد؛ آنان که سال‌هاست چشم به شکاف‌های داخلی دوخته‌اند تا از آن‌ها پلی برای نفوذ و تخریب بسازند.
وحدت، مفهومی نیست که با شعار و بیانیه محقق شود. انسجام ملی محصول گفت‌وگوی واقعی، احترام به تفاوت‌ها و پذیرش نقدهای دلسوزانه است. اما آنچه امروز در برخی سطوح مدیریتی و تقنینی مشاهده می‌شود، بیشتر به رقابت برای دیده‌شدن، جلب‌توجه رسانه‌ای و کسب امتیاز سیاسی شباهت دارد تا تلاش برای حل مسائل مردم. در چنین فضایی، مردم نه‌تنها از مسئولان فاصله می‌گیرند، بلکه احساس می‌کنند صدای‌شان شنیده نمی‌شود و دغدغه‌های‌شان در هیاهوی شعارهای بی‌عمل گم شده است.
مجلس به‌عنوان خانه ملت، باید نماد عقلانیت و انسجام باشد؛ نه میدان جدال‌های جناحی و تریبون‌های شخصی. مسئولان اجرایی نیز باید بدانند که هر سخن و تصمیمشان، بازتابی مستقیم در زندگی مردم دارد. اگر در جلسات رسمی، به‌جای هم‌افزایی شاهد شاخ‌وشانه کشیدن و بی‌اعتنایی به مصالح ملی باشیم، چگونه می‌توان از مردم انتظار داشت که در برابر مشکلات، صبور و همراه باقی بمانند؟
دشمنان این کشور نیازی به طراحی توطئه‌های پیچیده ندارند؛ کافی ا‌ست ما خود با بی‌تدبیری و تفرقه‌افکنی، زمینه‌های بی‌اعتمادی و ناامیدی را فراهم کنیم. آنان از هر شکاف داخلی، از هر اختلاف بی‌منطق و از هر رفتار غیرمسئولانه، بهره‌برداری می‌کنند تا تصویر ناکارآمدی را تقویت‌کرده و امید به آینده را در دل مردم تضعیف کنند.
اکنون زمان آن رسیده که مسئولان و نمایندگان، به‌جای رقابت در شعار، در عمل به انسجام ملی پایبند باشند. کشور درگیر مسائل پیچیده اقتصادی، اجتماعی و بین‌المللی است و حل این مسائل جز با همدلی و عقلانیت ممکن نیست. باید از خود بپرسیم: آیا رفتار امروز ما، به تقویت وحدت ملی کمک می‌کند یا به تضعیف آن؟ آیا مردم، از گفتار و کردار ما احساس امنیت و امید می‌کنند یا سرخوردگی و بی‌اعتمادی؟
انسجام نه در سخن، که در رفتار روزمره مسئولان معنا پیدا می‌کند. اگر قرار است این کشور مسیر پیشرفت را طی کند، باید از درون منسجم باشد؛ و این انسجام از مجلس و دولت آغاز می‌شود. مردم منتظر عمل‌اند؛ نه شعار.