دیپلماسی  لبخند

بنیان مبانی فرهنگی باید بر فراز راهکارها و رویکردهای نرم استوار شود؛ چراکه جبهه‌گیری‌های سرسختانه‌ای ازسوی افکار عمومی در مقابل تولیدات ناهمگون وجود داشته و محصولاتی که قرابتی با سلایق روز و آداب جامعه نداشته باشند سرنوشتی جز شکست و بی‌مخاطبی نخواهند داشت.
مردم ایران، دارای پیشینه هزاران‌ساله‌ای در عرصه فرهنگ و هنر هستند و در همه دوران از آثاری که با محتوایی نرم و فاخر تولید شده استقبال می‌کنند. از‌سوی‌دیگر، دشمنان ملت ایران تلاش دارند تا ایرانیان را ملتی بی‌ریشه، بدوی و متحجر نشان داده و آن‌ها را فرسنگ‌ها دورتر فرازهای تمدنی جلوه دهند. برای اجرای این دسیسه به سراغ جذاب‌ترین و جهان‌شمول‌ترین هنرها رفته‌اند و آثار بی‌شماری روانه پرده نقره‌ای شده است که ناجوانمردانه مردمان ما را خشونت‌طلب، افراطی، زن‌ستیز، بی‌مایه و بدوی نشان می‌دهد.
راهکار مقابله با این نیرنگ رسانه‌ای می‌تواند سیاست درهای باز و دیپلماسی لبخند در عرصه فرهنگ و هنر باشد. شاید در آوردگاه‌های سیاسی به خط مشی‌های بینابینی اقتدار و انعطاف نیاز داشته باشیم، اما به‌طورحتم در عرصه فرهنگ و هنر به نمایش بن‌مایه‌های اصیل این کشور که با مبانی ارزشمند درهم‌آمیخته نیاز داریم.
فرهنگ اصیل ایرانی این دستمایه را در اختیار ما قرار می‌دهد. به یاد داشته باشیم اهالی استعمار و استثمار باوجود همه خودکامگی‌های شان همیشه به پشتوانه افکار عمومی نیازمندند. آن‌ها با ابزار رسانه‌ای و در قالب‌های مستند و داستانی می‌کوشند تا مسیر را برای کشورگشایی‌ها هموار کرده و پس از آن به کودتا و لشکرکشی و تجاوز اقدام کنند. این پروژه بارها و بارها در افغانستان و عراق و هند و ایران و ویتنام و هند بسیاری از کشورهای استقلال‌طلب اجرا شده است. حال به‌منظور این که چنین دسسیسه‌های مزورانه‌ای در نطفه خفه شود باید پنجره‌های اعلا و نفیس فرهنگ و هنر ایرانی را به‌سوی جهانیان گشود و زمینه‌ای را فراهم آورد، تا اقوام ملل با آن‌چه که در زندگی مردم ما می‌گذرد آشنا شوند. امروز خشونت‌های اشکار و نهان سیر صعودی می‌پیماید و اگرچه چالش‌های اقتصادی سبب شده تا ارزش‌های مستولی بر جامعه سیر قهقرایی را طی کنند؛ اما مردم ما همیشه شیفته صلح و دوستی و تعامل بوده اند. این قریحه ناب ایرانی در ادبیات، موسیقی، هنرهای دستی، فرازهای تمدنی، خوش‌نویسی، سینما و جمیع هنرهای ایرانیان مشهود است و چنانچه فرصتی برای نمایش آن‌ها در آوردگاه‌های جهانی داشته باشیم، دیگر اقوام ملل، دروغ‌های بزرگی که از این ملت پرپیشینه که خیل عظیمی از فرهنگ‌وران را در کارنامه دیروز و امروز خود دارد، به آسانی باور نمی‌کنند. برای این مأموریت بزرگ نیازمند تغییرات اساسی هستیم. فرهنگ‌وران و هنرمندان باید مجالی برای خلق و نمایش توانمندی‌های خود، فارغ از محدودیت‌های سلیقه‌ای بیابند و در پناه اعتمادی که به ماهیت ارزشی آن‌ها می‌شود به تولید محتوای فاخر همت گمارند؛ چراکه آثار اهالی فرهنگ و هنر از ترجمان و تفسیر بی‌نیاز است و بی‌پرده با اقوام ملل گفت‌وگو می‌کند. جهانیان باید به حقیقت اشراف یابند که زنان و مردان این مرز بوم تا چه‌اندازه در عرصه‌های نرم فرهنگی به رشد تکامل رسیده‌اند و مردم تا چه اندازه در ضمیر آشکار و نهان‌شان دستاوردهای آنان را می‌ستایند. اگرچه در برهه کنونی بسیاری از آوردگاه‌های هنری در انحصار قشر متمول جامعه درآمده، اما مردم کوچه و بازار هنوز برای شنیدن یک موسیقی خیابانی، لحظاتی را درنگ می‌کنند تا جرعه خنکی از برکه روح نواز هنر بهره‌مند شوند. از‌سوی‌دیگر، باید به معیشت هنرمندان توجه کرد تا آن‌ها با داشتن استانداردهایی از معیشتی حداقلی، رمقی برای تولید محتوا داشته باشند. جامعه ایران سرشار از فرهنگ‌وران گران‌سنگی است که قریحه لطیف خود را به‌دلیل نیازهای معیشتی سرکوب کرده و در اجتماع به‌دنبال یافتن خرده‌درآمدهایی هستند که با توانمندی‌های آنان فرسنگ‌ها فاصله دارد.
با حمایت مادی و معنوی از اقشار فرهیخته جامعه است که می‌توان به اعتلای نام بزرگ ایران و ناامیدی دشمنان و د‌رهم‌شکستن دسیسه‌های ناجوانمردانه آن‌ها امید بست و به پیروزی رسید. دیپلماسی لبخند در عرصه فرهنگ و هنر هرگز به معنای خیانت نیست. باید از شاه‌راه تعامل با جهانیان وارد شده و برای آن‌ها فرش قرمزی به‌منظور آشنایی به فرازهای تمدنی و متعالی این سرزمین پهن کنیم.